عالم ربانی مرحوم حاج شیخ مجتبی قزوینی صاحب کتاب «بیان الفرقان» و مردی که در مدرّسان خراسان کم نظیر بود می فرمودند:
زمانی که میرزا مهدی اصفهانی به مشهد مشرف شدند و درس معارف الهی را بر مذاق قرآن و اهل بیت علیهم السلام شروع کردند، همدرسی خود آقا شیخ هاشم قزوینی را به آن جلسه با برکت و پرفیض دعوت کردم.
به مجلس درس آمد، ولی آن مجلس وی را جذب نکرد، چون جلسه درس میرزا را آسان و ساده گرفت، دیگر میل به آمدن او در آن درس نداشتم، ولی او پس از مدتی به درس آمد، در بین درس بیش از اندازه به میرزا اشکال می کرد، میرزا یک شب وسط درس به او خطاب کرد: «راقِبِ اللّه».
شیخ هاشم به کلّی آرام شد، چون از جلسه بیرون آمدیم به او گفتم: آقا میرزا هاشم! من از آمدن شما به درس میرزا مهدی کراهت داشتم؛ زیرا در خواب دیدم زیاد به استاد ایراد می گرفتی استاد با کاردی به تو حمله کرد و سرت را برید.
آری، کارد مراقبت، سر هوای نفس را می برد و انسان را از حرکات غیر خدایی باز می دارد.
شیخ هاشم در اواخر عمر می فرمود:
جمله «راقِبِ اللّه» آن شب میرزا مهدی پنجاه سال است مرا از برنامه های غیر حق بازداشته!
راستی، نفس پاک عجب تأثیری بر قلوب مستعده و ارواح آماده دارد که با یک نهیب الهی، پنجاه سال یک انسان را در مدار حق حفظ می کنند[1].
پی نوشت:
[1] عرفان اسلامى، ج13، ص360.
جستجو در قاموس نور