در عراق ، بویژه در مناسبتهای خاص ، عزاداران حسینی به صورت دسته جمعی و در قالب کاروانهای کوچک و بزرگ ، پیاده به سوی « کربلا » می روند . این حرکت مقدس ، بویژه از نجف به کربلا ، که اغلب با شرکت علمای دینی انجام می گرفت ، چندین نوبت از طرف رژیم بعثی عراق ، جلوگیری یا به خاک و خون کشیده شد . یکی از این نوبتها در سال 1397 ق . بود . زائران ، برای بهره برداریهای تبلیغی و سیاسی بر ضد طاغوت عراق ،
صفحه 43
برنامه ریزیهای مفصل کرده بودند . حکومت عراق هم به شدت و خشونت متوسل شد و راهپیمایان را در طول راه ، از آسمان و زمین به گلوله بست . حادثه ، بصورت پیاپی ، در سالهای 1390 ، 1395 ، 1396 ق . در ایام عاشورا و اربعین پیش آمده بود ، اما انتفاضه و حرکت گسترده سال 1397 ق . بی سابقه بود و نجف ، آن سال بسیج کننده این نیروی عظیم مردمی بود که از کنار مرقد امیرالمؤ منین ، به راه افتاد و پس از چهار روز پیاده روی به کربلا رسید . حرکتِ موکبهای پیاده و شعارهای طول راه و سخنرانیهای متعدد ، همه نوعی معارضه با حکومت بعث بود . امواج گسترده مردمی با شعار « اَبَد وَاللهِ ما نَنْسی حُسَینا » ( به خدا قسم ، هرگز حسین را فراموش نخواهیم کرد ) به راه افتاده بود . نیروهای دولتی برای جلوگیری از رسیدن زائران به کربلا ، برنامه های مختلفی داشتند و درگیریهایی پیش آمد و شهدایی برخاک افتادند . وقتی هم به کربلا رسیدند ، حوادثی شدیدتر پیش آمد و کسانی کشته و جمع بسیاری دستگیر شدند و نهضت شیعی اربعین آن سال ، در خاطره تاریخ ثبت شد و مبدأ الهام و شورگستری برای سالهای بعد گردید . این حادثه در سال 1356 ش بود .
جستجو در قاموس نور