قرآن در روایات کافی

قرآن معجزه جاودان پیامبر اسلام(ص) است. لذا کامل کننده کتب آسمانی گذشته و تمام کننده بشر است. پیامبر(ص) در حدیث ثقلین فرمود: بعد از من قرآن به همراه عترت و اهل بیتم، دو عامل هدایت مردم تا روز قیامت هستند و از این دو ثقل هرگز از هم جدا نمی شوند. ارشادات و راهنمائیهای اهل بیت(ع) بواسطه سخنانی است که در زمینه های مختلف برای مردم بیان داشته اند و راویان آنها را روایت کرده و نسل به نسل در اختیار مسلمانان قرار دادند. ولی متأسفانه این عامل هدایت سخنان معصوم(ع) مورد تهاجم دشمنان قرار گرفت و سخنانی جعلی در بین سخنان ائمه(ع) وارد نمودند تا مبانی اسلام را متزلزل نمایند. ائمه(ع) برای اینکه این حرکت عقیم ماند تلاشهای گستره ای را انجام دادند با این وجود هنوز احادیث جعلی در بین سخنان امامان معصوم(ع) وجود دارد. اولین جامع حدیثی شیعه کتاب کافی شیخ کلینی است که در آن نیز بعضاً روایات نا صحیح وجود دارد. در این اثر سعی شده تا طی چهار بخش بحث و بررسی جایگاه قرآن در روایات کافی مشخص گردد. بخش اول شرح حال کلینی است که شامل دو فصل می شود در فصل اول درباره سال تولد، موطن و نسب کلینی، همینطور چگونگی تحصیلات و سفرهای او، القاب و مشایخ و شاگردان کلینی صحبت شده است به همراه بیان آثار و تألیفات او و معرفی مهمترین اثر وی و وجه تسمیه کتاب کافی و در آخر هم تاریخ وفات کلینی ذکر شده است. در فصل دوم شخصیت فرهنگی و علمی کلینی به تصویر کشیده شده و ویژگی علمی عصر کلینی، انگیزه کلینی در نگارش کافی و روش کار او در کافی مورد بررسی قرار گرفته است همینطور مقایسه روش متقدمان و متأخران در شناخت حدیث و نظرات مخالفان مباحث بعدی این فصل است و با گفته هایی در مورد کافی این فصل به اتمام می رسد. بخش دوم با بیان روایاتی دیدگاه ائمه در مورد قرآن با استفاده از روایات کافی طرح گردیده است و در زمینه های مختلف یادگیری قرآن، چگونگی خواندن، ثواب خواندن، عمل به قرآن و محتوای قرآن همچنین نزول قرآن بر یک حرف و امتیاز قرآن بر سایر کتب نظر ایمه ذکر گردیده است. سخنان ائمه(ع) در مورد آثار و فضایل قرآن و شأن نزول بعضی آیات نیز مباحث پایانی این بخش را تشکیل می دهد. در بخش سوم طی سه فصل از تفسیر و تأویل قرآن در روایات کافی سخن به میان آمده در فصل اول تحقیق و بررسی پیرامون معنای لغوی و اصطلاحی تفسیر و تأویل و رابطه بین این دو آمده و در نهایت، معنایی برای هر یک لحاظ شده است. فصل دوم به بیان اشکال تفسیر ائمه(ع) در روایات کافی اختصاص یافته و فصل سوم اشکال تأویل ائمه(ع) در روایات کافی را در بر دارد. این بخش با لیست فهرست هایی از احادیث تفسیری و احادیث تأویلی کافی خاتمه می یابد. بخش چهارم با هدف بررسی شبهه تحریف قرآن با استفاده از روایات کافی در سه فصل تدوین گردیده است. در فصل اول ضمن توضیح معانی تحریف، درباره ریشه این تفکر سخن گفته شده سپس عقیده علمای شیعه در مورد تحریف ذکر و استدلال شیعه بر تحریف ناپذیری قرآن بیان گردیده است. فصل دوم بررسی اشکالات وارد بر کافی در مورد قرآن و پاسخ به این اشکالات که از جانب محققان شیعه طرح گردیده را بر عهده دار است و در فصل سوم نمونه هایی از روایات کافی که ایجاد شبهه تحریف می کنند مورد بررسی سندی قرار گرفته است و با بررسی این روایات فصل به اتمام می رسد.