تقاضای آب از دشمن توسط امام حسین(ع)

از منابع تاریخی و روایی چنین استفاده می شود که امام حسین(ع) در روز عاشورا از دشمن، برای علی اصغر آب طلب کرد.[1] برخی این درخواست را یک نوع نقص برای آن حضرت به حساب می آورند، امّا با توجه به ادلّه ای که ارائه می کنیم روشن می شود که این، نقصی برای آن حضرت محسوب نمی شود. البته ابتدا این را هم بگوییم که ما معتقدیم که امام سرچشمه حیات است(مفاتیح الجنان، شیخ عباس قمی) امام هیچ گاه محتاج خلق نیست بلکه روزی سایر بندگان هم به وجود ایشان وابسته است. اما با این حال دلایل زیر می تواند در مورد علت درخواست امام از دشمن مطرح باشد:

1- با توجه به این که امامان(ع) برای هدایت انسان ها به امامت برانگیخته شدند، آن حضرت می خواست با نمایش تشنگی کودک شیرخوار، حس ترّحم را در دشمن احیا و اسباب هدایت آن ها را فراهم نماید. چون آن امام همام در لحظات آخر هم از هدایت لشگریان ابن زیاد، خودداری نفرمود. از مرحوم آیت الله شاه آبادی استاد امام خمینی نیز نقل شده که ایشان در جواب همین سوال فرموده اند که درخواست امام از دشمن برای این بوده که دست آنها را بگیرد و هدایت کند.

2- حضرت در صدد اتمام حجت بودند، تا در قیامت برای لشگریان ابن سعد در مورد بستن آب، هیچ عذری باقی نماند.

3- امام حسین(ع) می خواست با نمایش فرزند خردسالش به عالم بفهماند که دشمنان آن حضرت خیلی سنگدل بوده و به کودکان شیرخوار هم رحم نکردند.

4- تقاضای آب از دشمن هیچ نقصی را متوجه امام حسین(ع) نمی کند. زیرا که آب های عمومی مثل دریا، رودخانه و نهرهای بزرگ، مالک خصوصی ندارد و به فرمایش امیر المؤمنین، حق و ملک همه انسان ها است و کسی حق جلوگیری از آن را ندارد. محمد بن سنان از حضرت علی(ع) در مورد آب های بیابان سئوال می کند؛ می فرماید: تمام مسلمانان در آب، آتش و علف های بیابان شریک هستند.[2] اگر امام حسین تقاضای آب کردند؛ در اصل حق خدایی خود را مطالبه فرمودند. اگر کسی حق خود را از مردم بستاند؛ آیا موجب تنقیص او می شود؟

پی نوشت: