خانم وهاب زاده; بین رزمنده ها به شکارچی تانک معروف بودم; اولین بار امام را در حرم امیرالمؤمنین دیدم; زمانی که شهید شدم!

خانم وهاب زاده; بین رزمنده ها به شکارچی  تانک معروف بودم; اولین بار امام را در حرم امیرالمؤمنین دیدم; زمانی که شهید شدم!-img
جانباز دفاع مقدس گفت: یک شب که برای زیارت حرم امیرالمؤمنین رفته بودیم، امام خمینی را دیدم که سر به ضریح گذاشته و گریه می کردند. نزدیک ایشان به زبان عربی گفتم "من شما را بسیار دوست دارم، شما هم مرا دوست دارید؟" مادرم دستم را کشید و گفت "اذیت نکن، آقا دعا می کنند".

تعداد بازدید : 1253     تاریخ درج : 1390/12/16     زمان درج : 20:46     منبع : www.farsnews.com


سومین گعده جوانان سایبری، دیدار با «امینه وهاب زاده» جانباز 70 درصد انقلاب دفاع مقدس بود. بانوی مجاهدی که امدادگر جبهه ها بوده و تنها در جبهه های نبرد حق علیه باطل 7 بار مجروح شده که آخرین بار در عملیات والفجر یک با گاز خردل شیمیایی شده است و کپسول اکسیژن کنار تخت و مخزن اکسیژن خالص چرخ دارش، گوشه ای از سوغات سال های حماسه است.
 
چشمان کم سو شده اش را یادگار شیمیایی مجنون می داند که حتی نور لامپ نیز آزارش می دهد. علت نور کم عکس هایمان نیز همین است. البته می گوید من هنوز می بینم اما چشم های بسیاری از رزمندگان بعد آن عملیات تخلیه شده می گفت در خاطرم هست که در مجنون فریاد می زدم و تصور می کردم همه صدایم را می شنوند اما گویا در اثر شیمیایی از حنجره ام هیچ صدایی خارج نمی شد.
 
تداعی خاطرات استخبارات برایش سخت است. هنوز اثر آن را در پشتش به همراه دارد. گویا هیچگاه به موزه عبرت سر نزده. دلش نمی خواهد آن روزها را یادآوری کند.
 
امینه وهاب زاده اصالتاً عراقی است که به اجبار به ایران آمده و در اینجا ازدواج کرده است. همسرش اصالتاً دامغانی است و چند سالی است که به رحمت خدا رفته و او اکنون با تنها پسرش زندگی می کند.
 
خاطرات او تنها یک بار در کتابی با عنوان «وارث مبارز» به همت مرکز امور زنان و خانواده گردآوری شد که علیرغم اینکه با تیتراژ 3000 نسخه آماده انتشار بود به تشخیص خانم وهاب زاده و به دلایلی از جمله تناقضاتی در صحبت هایش با مطالب منتشر شده، توزیع نشد.
 
هر چند جوانانی که با او دیدار کردند دلشان می خواست لحظات بیشتری در کنارش باشند اما وضعیت جسمی این بانو شرایط را برای او دشوار می کرد. آنچه در ادامه می آید گوشه ای از خاطرات این امدادگر جانباز است که در ساعات محدودی که در کنارش بودیم روایت کرده است.
 
* شروع مبارزات با بنت الهدی صدر
 
مبارزاتم از عراق شروع شد از آشنایی با بنت الهدی صدر خواهر شهید صدر، البته با خود شهید صدر هم همکاری داشتیم. پس از آن چند بار دستگیر شدم. آخرین بار به یکی از زندان های مخصوص مجرمان سیاسی منتقل شدم که تنها زمانی که نهایت جرم سیاسی یک شخص مشخص می شد با چشم و دستان بسته او را به آنجا می بردند.
 
پله ها را شمردم، 45-44 تا بود. چند ساعت بی حرکت مرا نگه داشتند، چرا که گفته بودند با کوچکترین حرکت در چاه می افتی! 2 جوان سنی مذهب آنجا بودند که وقتی دیدند بعثی ها مرا با آن سن کم سخت شکنجه می کنند، به آنها گفتند شما نمی توانید با او برخورد کنید، او را به ما بسپارید تا ما حسابی شکنجه اش کنیم! به این ترتیب پرونده ام به آن 2 جوان سپرده شد. آن زمان حدوداً 13 ساله بودم.
 
آنها مرا به اتاق شکنجه بردند و گفتند هرچه ما فریاد زدیم تو هم ناله و فریاد کن! بعد با اشاره به من فهماندند ما به خانه شما می آییم و به تو خواهیم گفت که چه کنی.
 
* با تکرار قائدالاعظم الخمینی بیشتر شکنجه می شدم
 
وقتی آمدند، گفتند تنها راه حل خلاصی شما این است که به ایران بروی تا بتوانی فعالیتت را ادامه دهی! اینها می خواهند تو را تبعید کنند. ایرانی ها امام خمینی(ره) را دوست دارند. بعد پرسیدند تو چطور نام قائدالاعظم الخمینی را تکرار می کردی و بیشتر شکنجه می شدی؟ با آن شکنجه ها ما می لرزیدیم! گفتم من امام خمینی(ره) را دوست دارم و شکنجه های سخت تر را هم تحمل می کنم.
 
* اولین و آخرین دیدارم با امام(ره)
 
سنم بسیار کم بود که حضرت امام را دیدم. ایشان ایامی که در نجف تبعید بودند، هر شب حدود ساعت 12 به حرم امیرالمؤمنین(ع) مشرف می شدند و آنجا را جارو و نظافت می کردند. یک شب که برای زیارت رفته بودیم ایشان را دیدم. امام سر به ضریح امیرالمؤمنین(ع) گذاشته بودند و گریه می کردند. نزدیک ایشان ایستادم و به زبان عربی گفتم من شما را بسیار دوست دارم، شما هم مرا دوست دارید؟ مادرم رسید و گفت اذیت نکن، آقا دعا می کنند.
 
* امام(ره) سرباز مسلح می خواهد
 
ایامی که صحبت از بازگشت حضرت امام(ره) به ایران بود، خواهرزاده ام با پیگیری بسیار برای سربازی به پادگان چهل دختر رفت. می گفت امام که بیایند سرباز مسلح می خواهند. یک بار که قرار بود با پدر و مادرش به دیدنش برویم، به من گفتند شما راحت می توانی در پادگان چهل دختر اعلامیه پخش کنی، تعدادی با خودت ببر. وقتی رسیدم به او گفتم کبوترها را آوردم می توانی به هوا بفرستی؟ گفت بله، نهایت مشکلی که ممکن است پیش آید زندانی شدن است.
 
اعلامیه ها را در پوتین جاسازی کرد و رفت. مادرش پرسید کبوتر را به هوا بفرستی، یعنی چی؟ گفتم یک کبوتر در اتاقش بوده که حالا بچه دار شده، آن کبوتر را گفتم. خواهرم هم باورش شد.
 
* جمع نیروهای انقلابی با شعار الله اکبر
 
بعد از اینکه از پل دختر برگشتیم، خواهرم و همسرش برای زیارت به مشهد رفتند و من برای پخش اعلامیه به شاهرود رفتم. آن زمان آنجا هیچ کس الله اکبر نمی گفت. شب به میدان شهر رفتم و فریاد زدم الله اکبر. با این کار تا شب دوم 40-50 تا گروه تشکیل دادم. بعد با این گروه ها به خیابان ها می رفتیم و باهم شعار می دادیم. مدتی که گذشت، خواهرزاده ام پیغام داد که خاله دیگر آنجا نمان، تحت تعقیبی. گفتم چطور؟ گفت در پادگان نامت به عنوان خرا بکار ثبت شده. برگشتم تهران.
 
* 2 شهید دادیم تا یک شهید را به گارد شاهنشاهی ندهیم
 
به یاد دارم در ایام انقلاب یک شب 2 دانشجوی پزشکی شهید شدند تا یک پیکر شهید را به آنها ندهیم. در ایران فعالیتم را ادامه دادم و بارها زندانی شدم. یکی از بازپرس هایم یک مرد آمریکایی چشم زاغ بود که کت قرمز می پوشید. همسرم که اصالتاً دامغانی ست، برای اینکه مرا کمتر شکنجه کند، دائماً جعبه های پسته برای او می آورد!
 
* ماجرای دیدار با همسر میرحسین موسوی
 
در ایام جنگ گاهی گزارش جبهه را من می آوردم و به حاج احمد آقا فرزند حضرت امام(ره) می دادم و جواب را می بردم اما هیچگاه حضرت امام(ره) را از نزدیک ندیدم. یک بار باید نامه ای را به آقای موسوی (نخست وزیر) می رساندم. زمانم بسیار کم بود. به من گفته بودند هواپیمای سی 130 رأس ساعت خاصی پرواز دارد و اگر جا می ماندم، دیگر نمی توانستم به جبهه برگردم.
 
نخست وزیر در محل کارش نبود و همسرش خانم رهنورد آمد و بسیار با من صحبت کرد که مرا سرگرم کند. زمانم بسیار کم بود. بعد از گذشت مدتی، موسوی هم از در دیگری رفت و هرچه منتظر ماندم نیامد! افراد دفترش گفتند او رفته، مگر به شما نگفت؟ آن زمان رزمنده ها پول زیادی نداشتند. ماندم چطور به فرودگاه برگردم. از خواهرم پول گرفتم تا به فرودگاه برسم. خاطره آن دیدار از بدترین خاطرات زندگی ام است.
 
* چطور شکارچی تانک شدم
 
من آموزش بسیار محدود سلاح را در بیابان های اطراف کرج دیده بودم. در یکی از عملیات ها دست های آرپیجی زن قطع شد. وقتی به کمکش رفتم، دیدم تانک عراقی ها جلو می آید. او را رها کردم، آرپی جی با گلوله آماده را گرفتم، گفتم یا امام زمان (عج) خودت می دانی! از آن طرف آن رزمنده مجروح دائم می گفت "خواهر، تو را به جان حضرت زهرا(س) اجازه نده حتی یک گلوله هدر بشه." آرپی جی را شلیک کردم و اتفاقاً به تانک خورد! بقیه هم زمین گیر شدند و تا به خود بیایند نیروهای ما رسیدند. از آنجا اسم مرا "شکارچی تانک" گذاشتند. می دانم آن توان را خدا به من داد و گرنه تانک ها طی پیشروی شان از روی بدن های رزمنده ها عبور می کردند در حالی که بسیاری از آنها هنوز زنده بودند.
 
* در عملیات والفجر یک محور فکه، چادر امداد داشتیم. دیدم می گویند "شیمیایی زدند" سریع ماسک ها را توزیع کردند. با سروصدای رزمنده ها از چادر بیرون آمدم. غوغا بود... جوان 16-17 ساله ای ماسک نداشت. ماسکم را به او دادم. احساس کردم او مفیدتر از من است! بعدها در فیلمی دیدم می گوید فلان خواهر مرا نجات داد. آنجا شیمیایی شدم.
 
* رزمنده نوجوانی در بیمارستان پتروشیمی بستری بود. هروقت او را می دیدم دائم می گفت من باقلاپلو می خواهم! هرچه می گفتم اینجا امکان آماده کردن چنین غذایی را نداریم به خرجش نمی رفت!
 
* با هواپیمای سی 130 مجروحین را به بیمارستان انتقال می دادیم. گاهی من نیز همراه مجروحین خاص می رفتم. یک بار زمان برگشت، هواپیمای ما تأخیر داشت. سریع به مدرسه پسرم رفتم، او را دیدم و به سرعت برگشتم. ناهار آن روز هواپیما باقلاپلو بود! همسفرهایم گفتند چرا نمی خوری؟ گفتم چند روز است یکی از مجروحین از من باقلاپلو خواسته، این غذا را برای او می برم. احساس می کردم دل او خواسته و خدا برای او فرستاده است.
 
* زمانی که شهید شدم!
 
یک بار که یکی از مجروحین بد حال را به بیمارستان منتقل می کردیم، خمپاره به مهمات ارتش برخورد کرد و ترکش های آن به آمبولانس ما خورد. می گفتند آمبولانس 7 بار دور خودش چرخیده اما من فقط متوجه شدم که سرم به کپسول اکسیژن برخورد کرد. در همان وضعیت چادرم را به برانکارد بستم که اگر پرت شدیم بتوانم جنازه شهید را پیدا کنم.
 
آنجا ترکش به شکمم خورد و بیهوش شدم. وقتی به هوش آمدم دیدم در بیمارستان جندی شاپور اهواز هستم. ساعتی نگذشته بود که دیدم یک لشگر رزمنده با لباس خاکی و پوتین آمدند! آنجا همه مرا به اسم مستعار "عرب زاده" می شناختند.
 
می آمدند بالای سرم، دست روی تخت می گذاشتند و می گفتند "الفاتحه مع الصلوات بر عرب زاده"! گفتم چرا برای مریض فاتحه می خوانید؟ گفتند خواهر شما اول به معراج شهدا رفتید و برگشتید! گویا نبض به خوبی نمی زده و با تصور اینکه شهید شده ام مرا به معراج شهدا منتقل کرده بودند. بعد از گذشت ساعاتی، یک امدادگر نایلون بخارگرفته مرا دیده و سریعاً مرا به بیمارستان و اتاق عمل منتقل کرده بودند!
 
* یاد روزگاری که با شهیدان بوده ایم ...
 
با شهید همت، شهید حسن باقری، شهید جهان آرا، شهید عبدالرضا موسوی، شهید بزرگوار صیادشیرازی کار کرده ام. در عملیات ثامن الائمه با چند پرستار آبادانی ایستاده بودیم که شهید صیاد آمد، رو به من کرد و گفت "شغل حضرت زهرا(س) را دارید سعی کنید چادر حضرت زهرا(س) همیشه روی سرتان باشد." در دلم گفتم محال است چادر را از سرم بردارم. تنها برای عملیات ها که پوشیدن چادر تقریباً محال بود، مانتوی بسیار گشاد می پوشیدم.
 
* برای زنده ماندن یک نفر هرکاری می کردیم
 
وقتی هویزه در حال سقوط بود، باید خانه ها را تخلیه می کردیم. در یکی از خانه ها، خانمی وضع حمل داشت. او را به حمام بردم و با نور یک شمع بچه را دنیا آوردم. حتی نمی دانستم باید تا چه اندازه بند نافش را ببرم. با حدس و گمان نافش را زدم و با نخ نایلونی گونی آن را بستم! دختر بود. 12 سال بعد پدر این دختر در برنامه ای تلویزیونی ماجرا را شرح داد و گفت خانمی به نام عرب زاده فرزندم را به دنیا آورد. برای زنده ماندن یک نفر هرکاری می کردیم.
 
* برای انقلاب چه کرده ایم؟
 
باید دید الآن برای انقلاب باید چه کاری انجام دهیم. جانباز هستم که باشم، دست و زبان دارم! میثم تمار دائم می گفت "علی(ع)"! زبانش را بریدند باز با سر می گفت "علی(ع)"! علی(ع) گفتن آسان است اما عمل به امر علی(ع) هنر می خواهد. الآن علی زمان تنهاست. اگر از ولایت پشتیبانی نکنیم در مسلمانی مان باید شک کرد. ارزش ما به ولایت است. از خدا خواسته ام هرگاه اندکی از مسیر منحرف شدم مرگ مرا برساند.
 
* جبهه جمع اضداد بود
 
در جبهه همه چیز بود، خدا، امام زمان، یزید، شمر و... همه را می شد دید. اما اینکه کدام طرف باشی مهم است. در انقلاب ما آدم های با ابهتی داشتیم که در انتخابات 2 سال پیش از مواضع انقلابی خود بازگشتند! من متحیر بودم که چرا این آدم ها اینگونه شده اند! از خدا علمی می خواستم که بفهمم این افراد چرا بازگشته اند! راه امام که حق و ماندگار است. این افراد یا مطالعه ندارند یا هوای نفس شان قدرتمند شده. باید دعا کنیم خدا هوای نفسمان را بر ما مسلط نکند.
 
نخستین شهدای ما در آبادان از پشت سر تیر خوردند! باید بدانیم کسانی که از اسلام ضربه خورده اند اکنون می خواهند به ما ضربه بزنند. این ضربه ها اگر مالی باشد اهمیتش کم است اما اگر دینی باشد حل آن بسیار مشکل است.
 
* حرف آخر
 
از هیچ کس هیچ چیز نمی خواهم. همین اندازه که جوانان را می بینم برایم بسیار ارزش دارد. اینکه احساس می کنم به یاد ما هستید برایم بسیار مهم است. از شما می خواهم در راه خود محکم بمانید.
کلمات کلیدی
امام  |  خواهر  |  شکنجه  |  جانباز  |  حضرت امام ( ره )  |  مجروحین  |  رزمنده‌ها  | 
لینک کوتاه :