سید عبدالکریم موسوی اردبیلی

آیت الله موسوی اردبیلی، سحرگاه ۱۳ رجب ۱۳۴۴ قمری، برابر با هشتم بهمن ۱۳۰۴ خورشیدی در اردبیل و در خانواده ای روحانی متولد شد. پدر ایشان روحانی بزرگوار مرحوم سیدعبدالرحیم و مادرشان، زنی پارسا به نام سیده خدیجه بود. وی که آخرین و تنها فرزند پسر خانواده بود در ۲ سالگی مادر خود را در اثر بیماری حصبه از دست داد و تحت مراقبت خواهرانشان قرار گرفت.

موسوی اردبیلی تحصیلات خود را در ابتدای کودکی و از ۶ سالگی با ورود به مکتب خانه آغاز کرد و قرآن کریم را فرا گرفت و آنگاه کتاب هایی چون رساله عملیه، گلستان، تنبیه الغافلین، نصاب الصبیان، گلزار بهار، ابواب الجنان، مجالس المتقین، تاریخ معجم، درّه نادری، تاریخ وصاف، حساب فارسی و برخی کتاب های دیگر را نزد معلمان خود آموخت.

وی در ۱۳۱۸ خورشیدی فراگیری درس عربی را آغاز کرد و در ۱۳۱۹ خورشیدی به قصد ادامه تحصیل در دروس حوزوی، وارد مدرسه علمیه ملاابراهیم در اردبیل شد. در آن ایام رغبتی برای خواندن دروس حوزوی وجود نداشت به نحوی که این مدرسه تنها دارای چهار طلبه بود. در چنین شرایط سختی، ایشان طلبگی را آغاز کرد و درس های جامع المقدمات، سیوطی، جامی، مطول، حاشیه ملاعبدا...، شمسیه، معالم و شرایع را تا ۱۳۲۲ خورشیدی در همان مدرسه به پایان رساند.

پس از ورود متفقین به ایران، مردم از آزار و اذیت دولت رهایی یافتند و در پی آن رغبت جوانان به دروس حوزوی افزایش یافت. از این رو تعدادی طلبه جوان جهت تحصیل در دروس حوزوی وارد مدرسه ملاابراهیم شدند. ورود این طلاب جوان، نشاط و جدیت آنان باعث شد، ایشان تدریس درس های مقدماتی علوم حوزوی یعنی صرف، نحو و منطق را آغاز کند. افزون بر آن در همان زمان به منظور جبران خلأ فرهنگی ناشی از ۲۰ سال دیکتاتوری رضاخانی، اقدام به برپایی مجالس وعظ و خطابه و سخنرانی در اردبیل و مناطق اطراف آن نیز کرد.

عبدالکریم موسوی اردبیلی آنچنان که در زندگینامه رسمی او آمده است از ۱۴ سالگی تحصیل دروس حوزوی را آغاز کرد و در فاصله ۱۳۲۴ تا ۱۳۲۷ خورشیدی در نجف تحصیل می کرد. پس از آمدن به ایران، مدتی در قم به تحصیلات خود ادامه داد و سپس برای چند سال به اردبیل بازگشت. او سرانجام از ۱۳۴۷ خورشیدی به تهران رفت و تا زمان پیروزی انقلاب اسلامی ایران و سپس تا رحلت امام خمینی(ره) در همان شهر ماند.

با اوج گیری مبارزات انقلاب در ۱۳۵۶ خورشیدی، روحانیان سیاسی نزدیک به امام خمینی(ره) به فکر تأسیس گروهی سیاسی برای انسجام بیشتر روحانیت بودند. در آن زمان شهید مرتضی مطهری و شهید سیدمحمد حسینی بهشتی برای چنین کاری پیش قدم شدند و مقام معظم رهبری، علی مشکینی، محمدجواد باهنر، محمد مفتح و سید عبدالکریم موسوی اردبیلی نیز به آنان پیوستند و گروهی با نام جامعه روحانیت مبارز تهران را تشکیل دادند. در پنجم آبان ۱۳۵۶ خورشیدی این گروه با صدور بیانیه ای به مناسبت شهادت فرزند ارشد امام خمینی(ره) به طور رسمی اعلام موجودیت کرد.

مهمترین اقدام سیاسی علنی جامعه روحانیت مبارز تهران پیش از پیروزی انقلاب، تحصن در مسجد دانشگاه تهران بود که در اعتراض به بسته شدن فرودگاه و جلوگیری از بازگشت امام خمینی(ره) به ایران صورت گرفت. این روحانیان هر روز علاوه بر شرکت در جلسات سخنرانی مسجد دانشگاه در محوطه دانشگاه نیز راهپیمایی می کردند.

در کتاب هاشمی و انقلاب نوشته مسعود رضوی این طور آمده که اکبر هاشمی رفسنجانی در مقدمه ای که بر صورت مذاکرات شورای انقلاب نوشته، تاکید می کند که شهید مطهری پس از بازگشت از سفر پاریس به دستور امام خمینی(ره) اقدام به تشکیل شورای انقلاب کرده است. به گفته هاشمی رفسنجانی بجز او، آقایان مطهری، بهشتی، موسوی اردبیلی و باهنر، هسته اولیه شورای انقلاب را تشکیل می دادند.

امام خمینی(ره) در دی ۱۳۵۷ خورشیدی در پیامی به مردم ایران تاسیس شورای انقلاب را به موجب حق شرعی و بر پایه رأی اعتماد اکثریت قاطع مردم ایران اعلام کردند.

موسوی اردبیلی تا پایان کار این شورا عضو آن باقی ماند. آخرین جلسه شورای انقلاب به ریاست مهدی بازرگان در ۲۶ تیر ۱۳۵۹ خورشیدی برگزار و در این زمان، انتخابات مجلس شورای اسلامی نیز آغاز شد و دولت رجایی پس از کشمکش های بسیار آغاز به کار کرد. آخرین اعضای شورا عبارت بودند از: موسوی اردبیلی، سیدمحمد بهشتی، سیدعلی خامنه ای، محمدرضا مهدوی کنی، اکبر هاشمی رفسنجانی، محمدجواد باهنر، مهدی بازرگان، عزت الله سحابی، عباس شیبانی، علی اکبر معین فر، ابوالحسن بنی صدر، صادق قطب زاده و حسن حبیبی.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، برخی از مؤسسان جامعه روحانیت مبارز به فکر تأسیس حزبی فراگیر افتادند تا به جز روحانیان، دیگر متحدان خود را نیز متشکل کنند.

۳۰ بهمن ۱۳۵۷ خورشیدی در حالی که حدود یک هفته از پیروزی انقلاب ایران می گذشت، اعلامیه تأسیس حزب جمهوری با امضای پنج تن از اعضای جامعه روحانیت مبارز منتشر شد. این پنج نفر عبارت بودند از: سید محمدحسینی بهشتی، محمدجواد باهنر، سیدعلی خامنه ای، سیدعبدالکریم موسوی اردبیلی و اکبرهاشمی رفسنجانی.

حزب جمهوری اسلامی به سرعت به حزبی قدرتمند تبدیل شد. آیت الله موسوی اردبیلی نیز با کمک لیست انتخاباتی همین حزب به مجلس خبرگان قانون اساسی راه یافت و بعدها نیز به دستگاه قضایی وارد شد.

نخستین حکم رسمی آیت الله موسوی اردبیلی در اسفند ۱۳۵۸ خورشیدی و به عنوان دادستان کل کشور صادر شد. امام خمینی(ره) در این حکم تأکید کردند: نظر به اهمیت نقش قوه قضاییه در تأمین سعادت و سلامت جامعه و تمامیت نظام جمهوری اسلامی و ضرورت ایجاد تشکیلات نوین قضایی بر اساس تعالیم مقدسه اسلام به ریاست دادستانی کل کشور منصوب می شوید تا با همکاری رییس دیوانعالی کشور، فقها، قضات، کارمندان شریف و صالح دادگستری و حقوقدانان دیگر به تهیه طرح و برنامه و ایجاد تشکیلات نوین به تدوین لوایح قضایی جدید جمهوری اسلامی ایران بپردازید.

یک روز پس از انفجار دفتر حزب جمهوری در هفتم تیر ۱۳۶۰ خورشیدی و شهادت مظلومانه آیت الله بهشتی در این حادثه، امام خمینی(ره) در حکمی جدید، موسوی اردبیلی را به جای شهید بهشتی به ریاست دیوانعالی کشور منصوب کردند. موسوی اردبیلی پس از آن و تا زمان رحلت امام خمینی(ره) در همین مسوولیت باقی ماند.

در اردیبهشت ۱۳۶۸ خورشیدی، امام خمینی(ره) با صدور حکمی جدید، شورایی تاسیس کرد تا مساله تتمیم قانون اساسی را بررسی کنند. در واقع این شورا با هدف تغییر در قانون اساسی طراحی شد و در حکم صادر شده، نام موسوی اردبیلی نیز به عنوان یکی از اعضای شورای بازنگری قانون اساسی ذکر شده بود.

در حالی که این شورا سرگرم ایجاد تغییرات در قانون اساسی بود، امام خمینی(ره) چشم از جهان فرو بستند و آیت الله خامنه ای به عنوان رهبر معرفی شدند.

آیت الله موسوی اردبیلی مدتی پس از استقرار در قم، اعلام مرجعیت کرد و در کنار آن به تاسیس دانشگاه مفید قم پرداخت و در سال های اقامت در قم کمتر سخن سیاسی می گفت.

با وجود این قبیل اقدامات پراکنده، موسوی اردبیلی دیگر به صحنه سیاسی ایران بازنگشت. او در ۱۳۹۱ خورشیدی در سخنانی در درس خارج از فقه خود از مردم به دلیل عملکردش در سال های پس از انقلاب حلالیت طلبید.

آیت الله موسوی اردبیلی که به علت مشکل قلبی و ریوی در بیمارستانی در تهران بستری شده بود، سوم آذر ۱۳۹۵ خورشیدی در ۹۱ سالگی دار فانی را وداع گفت. پیکر وی در قم تشییع شد و در حرم فاطمه معصومه(س) در کنار مقبره علامه طباطبایی به خاک سپرده شد.