شیخ علی زاهد قمی (1283 – 1371) در نجف اشرف و در فقه و اصول نزد میرزا حبیب اللَّه رشتی، شیخ عبداللَّه مازندرانی، آخوند خراسانی، میرزا حسین خلیلی به تحصیل پرداخت و در محضر محدث نوری در دانش حدیث، رجال شناسی ژرف بینی و مهارت ویژه ای بدست آورد.
او که از آغاز جوانی از طریق شب زنده داری، عبادت، دعا و نیایش بنیان های معنوی خود را تقویت می کرد، عزم خویش را جزم نمود تا به محفل اهل معنا راه یابد. به همین دلیل به مجلس با صفای مرحوم ملاحسینقلی همدانی راه یافت و چنان تحت تأثیر مواعظ جان بخش او قرار گرفت که در تصفیه باطن، زهد و تقوا به درجات ارزشمندی رسید.
آنگاه به محضر حاج آقا رضا همدانی شتافت و ضمن استفاده از دانش وی در فقه، شیفته وارستگی، قناعت، اخلاص و صداقت وی گردید و دل را به این بارقه های صفا داد. آیت اللَّه مرعشی نجفی نزد شیخ علی زاهد، به فراگیری علوم حدیث پرداخت و از او اجازه روایی دریافت کرد و تحت تأثیر زهد، معنویت و خلوص وی قرار گرفت.[1] مرحوم آیت اللَّه مرعشی از پرهیزگاری و حالات عبادی این استادش چنین سخن می گوید:
وی از افرادی بود که خداوند متعال او را به عمل به آداب و مستحبات شرعی، حتی مجاورت مکه و مدینه موفق نمود. من از او دعای حرز یمانی معروف به دعای سیفی را با اجازه ویژه روایت می کنم. او نمونه ای مجسّم از پرهیزگاری به شمار می رفت. در تهجّد و شب زنده داری اهتمام داشت.[2]
پی نوشت ها: