مهدویت از دیدگاه اسماعیلیان و قرمطیان

فرقة اسماعیلیه در نیمه دوم قرن دوم هجری، براساس اعتقاد به امامت اسماعیل، فرزند امام جعفر صادق(ع)، شکل گرفت. اسماعیلیان در خصوص مهدویت عقاید خاصی مطرح کردند؛ اسماعیل، نخستین کسی بود که آنان به عنوان مهدی موعود و امام هفتم معرفی کردند؛ هر چند اکثریت اسماعیلیان به مهدویت محمد بن اسماعیل معتقد شدند و او را امام هفتم و پایان دهنده دور ششم دانستند. به طرف داران این اعتقاد «قرمطی» اطلاق شد. قرمطیان در ابتدا و برای مدت کوتاهی به مهدویت احمد بن محمد بن حنفیه گرویدند و سپس به مهدویت محمد بن اسماعیل بازگشتند.

عبیدالله مهدی، نخستین خلیفه فاطمی، با اجرای اصلاحاتی، مهدویت خویش را مطرح کرد. در دوره المعز، خلیفه چهارم فاطمی، بازگشت محدود به مهدویت محمد بن اسماعیل با تغییراتی مطرح شد. در زمان الحاکم، دروزیان معتقد به الوهیت الحاکم شدند و با ناپدید شدن وی در 411ه، غیبت و رجعت وی را باور کردند.

در مقالة حاضر روند اعتقاد به مهدویت در فرقة اسماعیلیه و شعب آن­ بررسی می­شود.

مقدمه

مهدویت از جمله موضوعاتی است که از همان سده نخست هجری مورد توجه مسلمانان به ویژه شیعیان قرار داشته است. فرقه های اسلامی دربارة مهدی موعود به اختلاف سخن رانده اند. محمد بن حنفیه نخستین فردی بود که کیسانیه او را مهدی موعود خواندند..[1] ابوهاشم عبدالله بن محمد بن حنفیه،[2] عبدالله بن معاویه،[3] امام محمد باقر(ع)،[4] محمد نفس زکیه[5] و امام جعفر صادق(ع)[6] از افراد مهمی هستند که پیش از شکل گیری فرقه اسماعیلیه به عنوان مهدی معرفی شدند.

در نیمه دوم قرن دوم هجری فرقه اسماعیلیه با اعتقاد به امامت اسماعیل، پسر امام جعفر صادق(ع)، شکل گرفت. با توجه به سابقه مهدویت، اسماعیلیان از ابتدای تأسیس تا کنون، عقاید ویژه ای درباب مهدویت مطرح نموده، افرادی را به عنوان مهدی معرفی کرده و اصلاح هایی در خصوص آنان انجام داده اند. مهدویت در دیدگاه آنان پیوند محکمی با اصل امامت دارد و در منابع کلامی، فلسفی و تاریخی اسماعیلیان، به تفصیل دربارة آن بحث شده است. در این خصوص باید به چند پرسش اساسی پاسخ داده شود: مهدی منتظر از نظر اسماعیلیان کیست و چه مشخصاتی دارد؟ شرایط و علایم ظهور اوچیست؟ آیا مهدی معرفی شده توانسته است که قسط و عدل وعده داده شده الهی را اجرا کند؟ آیا قائم منتظر منحصر در فرد خاصی است یا قابل انطباق بر تمامی امامان اسماعیلی می باشد؟ اهمیت قائم منتظر از نظر اسماعیلیان در چه سطحی است؟ آیا او از خطا معصوم می باشد؟ قائم منتظر فوت کرده یا در غیبت است؟ و آیا بین مهدی و قائم تفاوتی وجود دارد؟

مهدویت اسماعیل بن جعفر

نخستین فردی که برخی از اسماعیلیان به عنوان مهدی معرفی کردند، اسماعیل بوده است. منابع اسماعیلی او را متولد سال 110ه در شهر مدینه و پسر بزرگ امام صادق علیه السلام دانسته اند.[7] اسماعیل از ترس عباسیان به شام، بصره، کوفه و بلاد فارس سفر می کرد.[8] روایت های بسیاری تاکید می کنند که اسماعیل در زمان حیات پدرش درگذشت و امام جعفر صادق(ع) در مسیر انتقال جسد اسماعیل از عریض تا مدینه، سه بار دستور دادند تا تابوت را بر زمین گذارند، روی آن را باز نمایند و گریه و زاری کنند.[9] در حقیقت امام(ع) می خواستند مرگ اسماعیل را بر همگان ثابت کنند تا غیبت و مهدویت او در آینده مطرح نشود، با این همه، اسماعیلیان به امامت او معتقد و برای تایید سخن خود به ذکر احادیثی متوسل گردیدند.

شهرستانی، معتقد ان به امامت اسماعیل را «واقفه» خوانده است؛ زیرا آنان سلسله امامت را در اسماعیل متوقف ساختند.[10] نوبختی و قمی این فرقه را «اسماعیلیه خالص» نامیده اند.[11] مجلسی در این خصوص می نویسد: اسماعیلیان به سه گروه تقسیم شدند:

1. گروهی معتقدند که اسماعیل نمرده است و او قائم منتظر است و در جایی مخفی شده به زودی ظهور خواهد کرد و جهان را پر از عدل و داد خواهد نمود.[12] بر طبق عقیده این گروه، چون مدار دور امام هفت تاست، شش امام ظاهر و هفتمی مستور از نااهل و قائم است و او زنده خواهد بود تا [وقتی که در] آخرالزمان باز آید و مهدی او باشد.[13] اینان برای اثبات زنده بودن اسماعیل دلایلی ذکر می کنند از جمله این روایت که محمد، پسر دیگر امام صادق(ع)، برادر خود اسماعیل را در حال خواب دیده است و امام به او دستور دادند تا این خبر را پنهان سازد. دلیل دیگری که نقل می کنند این است که چه سبب داشت که امام ششم شیعیان محضر نامه ای برای فوت پسرش منعقد سازد.[14] بر طبق نقل برخی از منابع اسماعیلی، سال ها پس از شهادت امام جعفر صادق علیه السلام، اسماعیل را در بصره دیده اند که در بازار فردی فلج را شفا داده و نابینایی با دعای او بینا شده است.[15] این منابع، مراسم دفن اسماعیل را دلیل بر این می دانند که امام می خواست مرگ اسماعیل را به صورت ظاهر ثابت کند، ولی در واقع اسماعیل نزد ایشان مخفی بود.[16] شیخ صدوق در بحثی مفصل، مرگ اسماعیل را با روایت های محکم و دلایل منطقی ثابت می کند.[17]
2. گروه دیگری که مجلسی از آن یاد می کند، معتقدند که اسماعیل در زمان امام جعفر صادق(ع) فوت کرده و محمدبن اسماعیل پس از او به امامت رسیده است.
3. گروه سوم اعتقاد داشتند محمد بن اسماعیل توسط خود امام جعفر صادق(ع) به امامت منصوب شده است.[18]

با مراجعه به منابع رجالی امامیه، مطلب خاصی دربارة اسماعیل نمی یابیم. کشی در شرح حال بسام، با نقل روایتی از امام صادق(ع)، اسماعیل را به قتل بسام متهم می کند و او را به آتش بشارت می دهد.[19] روایت های بسیاری حاکی از آن است که اسماعیل فردی شراب خوار بوده است و امام صادق(ع) فعل او را انکار کرده اند.[20]

شیخ صدوق سه روایت مشابه نقل می کند که امام جعفر بن محمد(ع) در پاسخ به سؤال فردی دربارة اسماعیل، فرمود: عاصٍ عاصٍ لایشبهنی و لا یشبه احد من آبائی.[21]

با توجه به این توصیف ها، اسماعیل در منابع شیعة امامیه شخصیت مثبتی شمرده نمی شود و همواره مورد انکار و طرد پدرش بوده است. به هر حال، اسماعیل به مثابه نخستین امام قائم در نظر عده ای از اسماعیلیان متجلی شده است که معتقد بودند که او زنده و از نظرها غایب است و سرانجام با ظهور خویش، وعده الهی را تحقق خواهد بخشید. مهدویت محمد بن اسماعیل

پس از شهادت امام جعفر صادق(ع)، عدة بسیاری از اسماعیلیان به امامت و مهدویت محمد بن اسماعیل معتقد شدند؛ با این توجیه که امام صادق(ع) پسرش اسماعیل را نامزد امامت نمود و چون وی فوت کرد، امامت به پسرش محمد می رسد؛ بنابراین امام جعفر صادق(ع) محمد بن اسماعیل را جانشین خود ساخت و امامت حق محمد است و به دیگری نمی رسد.[22] نوبختی و قمی، هواداران این فرقه را مبارکیه خوانده اند.[23] و در این خصوص، روایت هایی از قول امام ششم شیعیان(ع) نقل می کنند.[24]

محمد بن اسماعیل در هنگام شهادت جدش 26 ساله بود. امام جعفر صادق­(ع) او و برادرش علی را مخفی کرد و محمد بن اسماعیل از ترس هارون که دستور دستگیری او را صادر کرده بود از مدینه گریخت و به شهرهای مختلفی مهاجرت کرد و سرانجام در فرغانه فوت کرد و همان جا دفن شد.[25]

در منابع رجالی شیعه، مطلب خاصی دربارة محمد بن اسماعیل نیامده است. بنا به نقل کلینی، محمد بن اسماعیل پیش از سفر به بغداد نزد عمویش، امام موسی کاظم(ع)، آمد و ایشان سه بار او را سفارش به ترس از خونشان نمودند؛ اما محمد به نزد هارون در بغداد رفت و از امام سعایت کرد و از خلیفه صله گرفت.[26]

عدم دسترسی اسماعیلیان به محمد بن اسماعیل باعث شد تا به او لقب «المکتوم» داده شود و وی را شخصیتی با خصایص ویژه معرفی کرده، برای او ارزش و اهمیت والایی در نظر بگیرند. تبلیغات اسماعیلیان از زمان او در حجاز آغاز شد. داعیان محمد به جزایر زمین فرستاده شدند و دار الهجره ای برای آنان بنا گردید و سیستم تبلیغاتی گسترده ای پایه گذاری شد که مراتب آن به تثلیث مسیحیت شباهت داشت. [27] اعتقاد به مهدویت محمد بن اسماعیل در میان اکثریت اسماعیلیان نخستین رسوخ پیدا کرد و تبلیغات گسترده ای در این خصوص برپا شد.

بر طبق نظر اسماعیلیان، تاریخ مقدس بشریت در هفت دوره و هر یک با طول زمانی مختلف به پایان می رسد. هر دوره با پیامبر ناطقی که آورنده وحی منزل است، آغاز می شود و هر یک از این ناطقان یک وصی روحانی دارد و در پی هر وصی، هفت امام می آیند که اتماء نامیده می شوند. در دور هر امامی، هفتمین امام به مرتبه ناطقی اعتلا می یابد و پیامبر و ناطق دور بعدی می شود. وی با نسخ شریعت ناطق پیشین، دور جدیدی آغاز می کند.[28] بر این اساس، امام هفتم و پایان دهنده دور ششم (دور پیامبر اسلام(ص))، محمد بن اسماعیل بود که دور امامت با او پایان می یافت.[29] او که استتار اخیتار کرده است، چون ظهور کند ناطق هفتم و مهدی موعود می شود و تنها در مرتبه او ناطق و اساس یکی خواهد بود. وی دین جدیدی می آورد که شریعت قبلی را نسخ می کند؛ تکالیف ظاهری بشریت را با منادی تاویل برمی دارد؛ به باطن توجه می نماید[30] و دور پایانی جهان را آغاز می نهد. به این ترتیب، در دور واپسین و پیش از پایان دنیا، حقایق آزاد از هر رمز و رازی به تمامی جهان معلوم می شود و دور معرفت شروع می گردد. در این عصر مسیحایی و مهدوی، دیگر نیازی به شرایع نیست؛ محمد بن اسماعیل به عدالت بر جهان فرمان خواهد راند و سپس عالم جسمانی را به پایان می رساند و به داوری روز رستاخیز آدمیان می نشیند. در این حال، وی قائم القیامة و امام روز رستاخیر خواهد بود و دور او پایان تاریخ بشر است.[31] در تایید این موضوع، روایت هایی در شأن و مقام محمد بن اسماعیل نقل شده است، از جمله این روایت: «لوقام قائمنا علمتم القرآن جدیداً».[32]

ابن هیثم، متفکر بزرگ اسماعیلی، درباره مهدویت محمد بن اسماعیل می نویسد: «در روایات از قول پیامبر (ص) آمده که مهدی نامش نام من است و اسم پدرش اسم پدر من است. گویند محمد بن اسماعیل مهدی موعود است، زیرا اسماعیل بن ابراهیم جد پیامبر است و خود او هم نام پیامبر است».[33]

معتقدان به مهدویت محمد بن اسماعیل او را آخرین فردی می دانند که هم امام بود و هم پیامبر،[34] و معتقد شدند که وی زنده است و عبدالله بن میمون بن مسلم بن عقیل، باب اوست.[35] به این ترتیب، غیبت محمد بن اسماعیل مورد توجه بسیاری از اسماعیلیان قرار گرفت و به صورت گسترده ای تبلیغ شد و پایه های اعتقادی قرمطیان بر این عقیده استوار گردید. در کنار این گروه که محمد بن اسماعیل را مهدی و آخرین امام می­دانستند. گروه دیگری از اسماعیلیان معتقد بودند که امامت در فرزندان او تداوم دارد و خلفای فاطمی از نسل محمد بن اسماعیل اند. اشعری از این فرقه با نام «مبارکیه» یاد می کند.[36]

دعوت اسماعیلیان پس از محمد بن اسماعیل تا به قدرت رسیدن عبیدالله المهدی به ائمه مستور بود که نامشان در منابع به اختلاف آمده است. اسماعیلیانی که به ائمه مستور دعوت می کردند، امام حاضر را برگزیده خداوند معرفی کرده، وعده ظهور مهدی موعود را به یارانشان می دادند. قرمطیان و مهدویت

قرمطیان از شاخه های مهم اسماعیلی اند، دعوت آنان تا زمان عبیدالله مهدی هدف واحدی را دنبال می کرد. رئیس این فرقه حمدان بن اشعث، ملقب به قرمط، [37] جایگاه خاصی در بین پیروانش داشت. وی که در سال 287 ه در کوفه مشهور شد، به زهد و پارسایی تظاهر کرد و گروهی گرد او فراهم آمدند. او در ابتدا کاملا به سلمیه و اسماعیلیان وفادار بود و داعیان مشهور و با نفوذی با وی همراه شدند، سلمیه با این اقدامات او موافق نبود، اما از ترس دوگانگی سکوت کرد. [38] کارگزار اصلی او عبدان، شوهر خواهرش، ابوسعید جنابی (گناوه ای) را داعی جنوب ایران و زکرویه را داعی غرب ایران کرد و خود رهبری را از کلواذی به دست گرفت. [39] به این ترتیب، قرمطیان به سه گروه عمده تقسیم شدند: 1ـ قرمطی های سواد یا شمال که داعیان برجستة آنها عبدان، حمدان و آل مهرویه بودند؛ 2ـ قرمطی های بحرین که داعیان عمده شان آل جنابی بودند؛ 3ـ قرمطی های قطیف و جنوب بصره که داعیانشان ابوحاتم بورانی و ابوالفوارس بودند.[40] حمدان و شوهر خواهرش، عبدان، از ابتدای تبلیغات، به «الامام من آل رسول الله» دعوت می کردند.[41] در حقیقت، نام این امام در ابتدا مشخص نبود. قرمطیان ظهور رهبری را به یک دیگر نوید می دادند و برای ترویج این اعتقاد خود از هیچ عملی فروگذار نبودند. [42] مهدویت احمد بن محمد بن حنفیه

در منابع، مطالب بسیاری دربارة اعتقاد به مهدی غایب، از دیدگاه فرقة قرمطیان آمده است. ثابت بن سنان در شرح ابتدای کار قرمطیان و حمدان بن قرمط می نویسد: در سال 267ه در ابتدا اعتقاد به مهدویت «احمد بن محمد بن حنفیه» داشتند، چنان که از نامه ای از قول فرج بن عثمان نقل شده که او خود را داعی مسیح دانسته و او عیسی و کلمه و مهدی و او احمد بن محمد بن حنفیه و جبرئیل است. در ادامة نامه از شیوه اذان گفتن آنان سخن رانده است که در هر نماز، مؤذن پس از ذکر نام خداوند و شهادت بر این که نوح، ابراهیم، موسی، عیسی(ع) و محمد (ص) پیامبر خدایند، می گویند: «اشهد ان احمد بن محمد بن حنفیه رسول الله» و در واقع این فرد را هم طراز با پیامبر می شمردند. در ادامه این نامه، به سایر مسایل اعتقادی آنان اشاره شده است[43] که از نظر بقیه مسلمانان کفر و الحاد شمرده می شود. نویسندگان دیگری، چون مقریزی، همین مطالب را ذکر کرده اند. به احتمال زیاد، فرج بن عثمان نام سری یکی از داعیانی بوده که این نامه را نوشته است. این اعتقاد در مقطع زمانی خاص و برای مدت کوتاهی به وجود آمد و هدف اصلی آن دعوت برای مهدی از فرزندان محمد بن حنفیه بود. این امر در استقلال سیاسی و اجتماعی قرمطیان بحرین بسیار موثر بود که پس از مدت کوتاهی تغییر کرده، به اعتقاد جدیدی روی آوردند. محمد بن اسماعیل، قائم منتظر قرمطیان

قرمطیان به مهدویت محمد بن اسماعیل، اعتقاد اساسی داشتند. با توجه به این که اسماعیلیان و قرمطیان در آغاز به یک هدف می اندیشیدند، زمینه پذیرش مهدویت محمد بن اسماعیل برای آنان کاملا مهیا بود. از سوی دیگر، مهدویت احمد بن محمد بن حنفیه با تردیدهای بسیار مواجه گردید و وعده ظهور او محقق نشد؛[44] لذا این اعتقاد جدید مورد پذیرش و حمایت جدی قرمطیان قرار گرفت وچون از لحاظ مالی قوی شدند و افراد موثقی از آنها اطاعت کردند، تبلیغ برای محمد بن اسماعیل را وسعت دادند و او را به عنوان امام مهدی که در آخر الزمان آشکار می شود و حق را به پا می دارد، معرفی نمودند و داعیان برای او بیعت می گرفتند و اموال را برای او گردآوری می نمودند تا آشکار گردد.[45] آنان معتقد بودند محمد بن اسماعیل زنده و در بلاد روم غایب است و او قائم مهدی می باشد.[46] این اعتقاد با تالیف و انتشار کتاب داعی نسفی به نام المحصول تقویت شد. این اثر به دست نیامده است، اما از قراین موجود در آثار دیگر به نظر می آید که نیمة اول این کتاب به نوعی از نظام ما بعد الطبیعی نو افلاطونی پرداخته و بخش دوم با هفت دور نبوت در تاریخ بشریت مرتبط است.[47]

ابوحاتم رازی، از داعیان مشهور قرمطی، مبلغ این نظریه در طبرستان، اصفهان، آذربایجان و گرگان شد. او با ابوطاهر روابط گرمی پیدا کرد و اشتباه بودن این عقیده را به او تذکر داد که دور ششم با ظهور امام هفتم، محمد بن اسماعیل، به پایان می رسد و دور هفتم بعداز او آغاز می شود؛ وی تاکید کرد که دور ششم به طور حقیقی به پایان نمی رسد، مگر بعد از بازگشت امام هفتم و او بعد از بازگشتش زمین را از قسط و عدل پر می کند. حتی ابوحاتم رازی یک بار نزد مرداویچ، تاریخی برای ظهور مهدی پیش بینی کرد، ولی چون این پیش بینی محقق نشد به ناچار به ری و سپس به آذربایجان گریخت. [48]

پس از نسفی شاگردش، ابویعقوب سجستانی، به دفاع از استادش پرداخت و در این خصوص،کتاب النصره را تالیف نمود. تغییر اعتقادی قرمطیان باعث تکان شدیدی در اواخر عهد ابوسعید و ابتدای حکومت ابوطاهر گردید. ابوطاهر رهبری جوان، شجاع و متعصب برای حرکت قرامطه بود. او این حرکت را با قدرت و اعتماد به آن از نو تجدید کرد و پایه های اعتقادی آن را در بین پیروانش محکم ساخت.[49] در چارچوب این اعتقاد جدید، قرامطه به ابوطاهر، هم چون داعی مهدی می نگریستند و حتی عقاید غلوآمیزی دربارة او پیدا کرده بودند.[50]

مشخص نیست که آیا آل زکرویه در شام نیز این مرحله را سپری کرده اند و یا آنها از ابتدا به مهدویت محمد بن اسماعیل معتقد بودند ابتدا یحیی وسپس حسین، پسران زکرویه، خود را امام منتظر، یعنی نواده محمد بن اسماعیل خواندند، ولی قرمطیان بحرین و عراق این ادعا را نپذیرفتند و آنها نیز از ادعای خویش سرخورده شدند.[51] به هر حال تعالیم اعتقادی قرمطیان تاثیر بسیار زیادی بر پیروانشان گذاشت؛ به گونه ای که آنان بارها در راه اعتقاد خود، در نبردهایی بسیار سخت، دشمنانشان را شکست دادند و باعث رعب و وحشت عجیبی در بین مخالفانشان شدند.

در ابتدا قرمطیان در کنار اسماعیلیان و پیرو عقاید آنان بودند، اما با مرگ رهبر دعوت در سلمیه متوجه تغییر لحن جانشین او شدند و عبدان پس از گفت گو با پیشوای بزرگ فهمید که دعوت به نام محمد بن اسماعیل حیله ای برای گردآوردن پیروان بوده است، لذا آنان از فرقه جدا شدند و داعیان خود را از این تصمیم آگاه ساختند.[52] عبدان با داعی یمن نیز مذاکره کرد و از او نیز همین موضوع را شنید.[53]

برخی از بزرگان اسماعیلی که اکنون قرمطی شناخته می شدند با رساندن نسب خود به محمد بن اسماعیل، برای جلب توجه یاران خود از این طریق تلاش می کردند، از جمله آنها فردی به نام قاسم بن احمد قرمطی است که قرمطیان برای او نام عبدالله و لقب مدثر قرار داده بودند و او را به عبدالله بن احمد بن محمد بن اسماعیل می شناختند.[54] اختلاف قرامطه و اسماعیلیان پس از این نیز تشدید شد. گروهی از قرامطه تا زمان ظهور مهدی از فرزندان اسماعیل خواستار ایجاد مجلس شوری به طریق انتخابات برای اداره دعوت بودند که عبیدالله با آنان مخالفت و آنان را از مرکز دعوت دور کرد.[55] پیروان قرامطه که به مهدی موعود دعوت می کردند، لازم بود خمس درآمدهای خود را به نام صاحب عصر، یعنی امام غایب بپردازند. این رسم بعدها نیز باقی ماند. این پول در لحساء در خزانه مخصوصی به نام خزانة مهدی که تولیت خاصی داشت، واریز می شد.[56]

مهم ترین ویژگی مهدی در اعتقاد قرمطیان این بود که شرع را منسوخ سازد، ولی این کار تنها برای آشکار ساختن کامل حقیقت هایی بود که قبلاً در شرع اسلام و در کتاب های مقدس پیامبران پیشین مکتوم شده بود. قرمطیان، محمد بن اسماعیل را از پیامبران اولی­العزم می شمردند و معتقد بودند قائم المهدی کسی است که به پیغمبری برخیزد، آیینی نو آورد و دین محمدی را از میان بر دارد و نسخ کند. [57] آنان برای تأیید نظر خود به اخباری استناد جسته اند که از قول امام جعفر صادق (ع) روایت شده است؛ مانند این حدیث، «انّ الله تبارک و تعالی جعل لمحمد بن اسماعیل جنه آدم صلی الله علیه»، قمی در این خصوص می نویسد: هدفشان از نقل این احادیث این است که خداوند محرمات و آن چه را که در گیتی آفریده بر یاران محمد بن اسماعیل حلال کرده است. [58]

دعوت قرمطیان در بین توده مردم، به ویژه مردم بحرین، توسط آل جنابی و نیز در شام توسط آل زکرویه به طور وسیعی تبلیغ می شد. ابوسعید جنابی و پس از او پسرش، ابوطاهر، رعب و وحشت عجیبی در دل مسلمانان به وجود آوردند. ابوطاهر در سال 316ه، دارالهجره ای بنا کرد و از مهدی دعوت کرد. او در کار خود بسیار پیشرفت کرد و توانست با کمک پیروانش مناطق وسیعی را تحت سیطرة خود در آورد؛ به گونه ای که خلیفه ناچار شد هارون بن غریب را به نبرد او بفرستد. هارون در این نبرد پیروزی هایی به دست آورد.[59] این دعوت که در منابع زیادی به صورت یک سان ذکر شده است نشان می دهد که ابوطاهر در آن سال تبلیغاتش را افزایش داده و به مرحله جدیدی گام نهاده است. از او قصایدی باقی مانده است که اعتقاد و اهتمام وی را به مهدی و گسترش دعوتش نشان می دهد.[60] او حتی حمله به مکه و قتل عام حاجیان و بردن حجرالاسود را وظیفه ای دینی و مذهبی می دانست که برای ظهور مهدی لازم بود و برای این قتل عام ها تفسیرهای باطنی از آیات قرآن ارائه می کرد.[61]

مهدی اصفهانی، قائم کاذب

قرمطیان بحرین در نیمه اول قرن چهارم تغییر اعتقادی مهمی را تجربه کردند. ابوطاهر در این تغییر اعتقادی، به طور موقت حکومت بحرین را به جوانی اصفهانی سپرد و او را مهدی منتظر خواند. تاریخ این انتساب و نام مهدی اصفهانی گوناگون نقل شده است؛ مسکویه این حادثه را در سال 332ه، [62] ثابت بن سنان در سال 326ه، [63] مسعودی و عریب بن سعدی سال 319 [64] و نویری با اختلافی چهل ساله ـ که قطعاً اشتباه است ـ ظهور مهدی اصفهانی را به آغاز دوران ابوسعید نسبت می دهد.[65] به احتمال زیاد، تاریخ صحیح، سال 319ه است؛ چرا که این تاریخ با گذشتن 1500 سال از مرگ زرتشت در پایان سال 1242 از دوران اسکندر مصادف می شد و برای این تاریخ پیش گویی هایی به زرتشت و جاماسب داده می شد مبنی بر این که این سال شاهد برقراری دوباره حکومت مجوسان خواهد بود. [66] منابع اسلامی نیز ظهور دعوت باطنیان را که قرمطیان شاخه مهمی از آنان بودند، بنابر پیش بینی فردی زرتشتی می دانند که در کتابش ظهور مردی را نوید می دهد که پادشاهی زرتشت را تازه می کند و بر سراسر زمین دست خواهد یافت و زمان موعود با روزگار مکتفی و مقتدر برابر است.[67]

این غلام که به نام ذکری، زکریا و ابن سنبر خوانده شده در ابتدا از اسیرانی بود که ابوطاهر بین یارانش تقسیم کرده بود. او از همان ابتدا با گردن فرازی و سخنان درشت، قدرت خود را در برابر اربابش نشان داد. اصفهانی از طریق فردی به نام الصفوی، از اسرار ابوطاهر و پیچیدگی های احوال قرمطیان اطلاع پیدا کرد. او برای قتل دشمنش شریک، شوهر خواهر ابوطاهر، این اسرار را به اصفهانی اطلاع داد.[68]

چون ابوطاهر فهمید که او از اسرار قرمطیان مطلع است، با وی خلوت کرد؛ سخنش را شنید؛ مطیع وی گردید؛ به یارانش امر کرد تا از دستور وی پیروی کنند و او را مهدی موعود معرفی کرد. یاران ابوطاهر به او ایمان آوردند و معتقد شدند که او آگاه به غیب است و از آن چه در دل ها و خاطرهایشان هست خبر دارد.[69] ابوطاهر که به قدرت وی معترف شده بود، آموزش های داعیان اسماعیلی را طرد کرد و به پیروان خود گفت: دین راستین که اینک ابلاغ شده، دین پدرمان آدم است. پیامبران بعدی: موسی، عیسی و محمد، همگی شیاد بوده اند.[70] نفوذ اصفهانی با حمایت های ابوطاهر بسیار افزایش یافت؛ به گونه ای که شریک، شوهر خواهر ابوطاهر را به همراه جمعی از یاران بانفوذ ابوطاهر و هفت صد نفر که اغلب آنها از سران سپاه بودند، به قتل رساند و اقدامات زشت و روش های ناشایستی در سپاه پدید آورد که از زمان تسلط ابوسعید و فرزندانش بر آن ولایات سابقه نداشت.[71]

به اعتقاد قرمطیان، قائم منتظر باید در موقع ظهور شریعت را منسوخ کند. مهدی اصفهانی با دست زدن به این کار، رسوم عجیب و غریب و بی سابقه ای به وجود آورد؛ او عبادت و شریعت اسلامی را منسوخ دانست؛ مبادرت به سب و لعن پیامبر اسلام و دیگر پیامبران و هم چنین امامان در ملأ عام نمود و نیز سوزاندن کتاب های دینی و پرستش آتش را شایع کرد.[72] فرمان روایی مهدی اصفهانی تنها هشتاد روز به طول انجامید. ابوطاهر چون از اقدامات وی بیم ناک شده بود و از طرفی، به بسیاری از آن کارها بدگمان گردید، بر آن شد تا او را بیازماید و چون وی را دروغگو یافت، دستور قتلش را صادر نمود و اعلام کرد که او زندیقی بود که قتلش واجب شده بود.[73] مهدی اصفهانی بیش از آن که خلف علی و فاطمه باشد که اسماعیلیان انتظار داشتند تا بیاید و حقیقت های پنهان شده در نگاشته های مقدس پیامبران یهود و مسیحیت را آشکار کند، به صورت بازگردانندة کیش ایرانی در آمده بود. ادعا شده بود که مهدی اصفهانی از تبار پادشاهان ایرانی و فردی مجوسی است که مردم را به پرستش آتش فرا می خواند.

ماجرای مهدی اصفهانی باعث شد تا اتهام های پیوسته جدلیان رونق پیدا کند و آنها بگویند که در عقیده باطنی اسماعیلیان شرک، دوگانه پرستی یا ثنویت نهفته است و بنیان گذاران آن گروهی از شعوبیان متعصب ضد عرب بوده اند که برای نابودی اسلام، دست به توطئه زده اند. به احتمال زیاد، علت این که ابوطاهر، مهدی دروغین را زود سرنگون ساخت، همین واکنش گسترده و خصمانه بود.[74]

با ظهور مهدی دروغین، نفوذ قرمطیان بر اسماعیلیان شرق کاسته شد. بسیاری از قرمطیان، به ویژه رجال قبایل، بحرین را ترک کردند و در دهه های بعد به سپاهیان قرمطی پیوستند.

از شخصیت های مهمی که دچار تنگنا شد، ابوحاتم رازی بود، او ناچار شد تا از پیروان خود پنهان شود و برای التیام این زخم تلاش کرد، ولی به نتیجه نرسید. وی کتاب الاصلاح را بعد از ماجرای مهدی اصفهانی در وارسی آن حادثه نوشت. در این میان، قرمطیان عراق به عقیده مهدویت محمد بن اسماعیل باقی مانده بودند. قرمطیان بحرین نیز پس از قتل مهدی اصفهانی به رد و انکار وی برخواسته، به معتقدات قبلی خود بازگشتند و ادعا کردند که به فرمان مهدی غایب عمل می کنند. آنها این اعتقاد را تا پایان حیاتشان حفظ کردند و به شدت در خصوص آن حمیت به خرج می دادند. آنان سرانجام بر اثر منازعات داخلی، دچار ضعف و اضمحلال گردیدند و هرگز بین آنان و اسماعیلیان، درباره مهدی، آشتی به وجود نیامد. تنها در دوره المعز و با اصلاحات او تا حدودی قرمطیان به اسماعیلیان نزدیک شدند. [75]

امامت از دیدگاه خلفای فاطمی

به اعتقاد اسماعیلیان، پس از فوت محمد بن اسماعیل، سه نفر از فرزندانش جانشین او شدند که به آنها ائمه مستور اطلاق شده است. در منابع، نام ائمه مستور به اختلاف آمده است، اما در آثار اسماعیلی این گونه ذکر شده است: عبدالله بن محمد بن اسماعیل، ملقب به الرضی؛ احمد بن عبدالله، حسین بن احمد؛ [76] و پس از او سعید که ملقب به عبیدالله شد. در دوره ستر، امامت دارای مقامات و درجاتی بوده است.[77] و داعیان اسماعیلی فعالیت گسترده ای برای اثبات امامت آنان داشتند.

به اعتقاد اسماعیلیان، امامت در تمامی ادوارش از ابتدا تا پایان، مستمرالوجود است؛ زیرا امام وارث نبی است و از سوی نبی مشخص می شود. هدایت امام نیز موروثی است. بر طبق اصل دور، امام، معلم شریعت است، پس همواره این حالت مستمر است تا زمانی که حکمت الهی به شریعت دوم، اجازة تجدید بدهد، از این رو امامت تا قیامت استمرار دارد.[78] اسماعیلیان، بر طبق این اعتقاد، امامت را پس از محمد بن اسماعیل در فرزندان او و سپس در شخص عبیدالله می دیدند.

اصلاحات عبیدالله و اعلام مهدویت او

بر طبق منابع اسماعیلی، عبیدالله در سال 259 یا 260 ه در عسکر مکرم متولد شد، سپس پدرش به سلمیه منتقل شد و در آن جا رشد کرد و جانشین پدرش گردید. او مدت هشت سال تحت سرپرستی عمویش ابو علی بود که بعدها پدر همسرش نیز گردید و فرزندش، قائم، از دختر عمویش متولد شد. دعوت اسماعیلیان در زمان او از سلمیه به مناطق مختلف پراکنده گردید.[79]

ابن حوشب و ابوعبدالله شیعی، مهم ترین داعیان اسماعیلی در یمن و افریقیه بودند. ابوعبدالله پس از آن­که در حج خود را به قبیله کتامه نزدیک کرد به همراه آنان به افریقیه رفت وکار دعوت را با شدت تمام ادامه داد. [80] وی که برای مهدی دعوت می کرد، برای جلب قبیله کتامه احادیثی جعل کرد تا آنان را به مهدی معتقد نماید و به آنها گفت: «در روایات آمده است زمانی که مهدی قیام می کند گروهی از نیکان اهل زمانه او را یاری می کنند. آنان قومی هستند که نامشان مشتق از کتمان است پس شما اهل کتامه آن قوم هستید».[81]

علاوه بر ابوعبدالله، سایر داعیان نیز وعده ظهور مهدی را به مردم می دادند. ابن حوشب در یمن به مردم گفت: ظهور مهدی نزدیک است، باید آماده خروج باشید. جمعی از اهل عراق به ایشان پیوستند، قوی حال شدند و اموال را بین خود تقسیم نمودند. [82] البته وفاداری اسماعیلیان یمن به عبیدالله تا سال 299 ه تداوم یافت. در این سال، فردی به نام ابن فضل، پس از تصرف صنعا شریعت را ملغی اعلام کرد و خویشتن را مهدی خواند. او حتی برای جلب نظر ابن حوشب تلاش کرد، اما موفق نشد. موقعیت او دیری نپایید و با مرگ ابن فضل جنبش او از هم پاشید و بار دیگر اسماعیلیان یمن به مهدویت عبیدالله گرویدند.[83]

موفق ترین داعی عبیدالله، ابوعبدالله شیعی بود. او پس از آن که نیروی کافی به دست آورد به عبیدالله نامه نوشت و او را به افریقیه دعوت کرد. حاکم سجلماسه، عبیدالله را دستگیر و زندانی نمود، اما ابوعبدالله به کمک وی آمد و او را آزاد ساخت و موقع بیعت به مردم می گفت: این مولای شماست، این مهدی است با او بیعت کنید. عبیدالله دستور داد تا نام او را در خطبه بخوانند. وی در تمام بلاد به مهدی امیرالمومنین ملقب شد.[84]

چون عبیدالله به خلافت رسید. دست ابوعبدالله و برادرش ابوالعباس را از قدرت کوتاه کرد، تا آن جا که ابوالعباس منکر مهدویت او شد؛ سرانجام هر دوی آنها، به واسطه نفوذ زیادشان، به قتل رسیدند. این عمل باعث قیام اهل کتامه شد و آنان طفلی را به عنوان مهدی به حکومت برداشتند و گمان می کردند که به او وحی می شود. عبیدالله پسرش قائم را به سرکوبی آنان فرستاد.[85]

پیش از تشکیل دولت اسماعیلی، فعالیت های مبلغان اسماعیلی باعث شده بود تا آرزوی آمدن یک مهدی در همه جا گسترده شود. داعیان اسماعیلی به مردم اطمینان می دادند که مهدی موعود یکی از جانشینان اسماعیل خواهد بود که اینک در خفا به سر می برد، اما به زودی با فتح و پیروزی در عالم ظاهر خواهد شد، اکنون مومنان باید در حال تقیه بسر برند و دوستی و بیعت خود را با امام موعود از حکم رانان زمان بپوشانند، مبادا تعقیب و آزار آنان، مذهبشان را از میان بردارد. با این همه، هر وقت که از آنها خواسته شود امام را با پول و سلاح یاری کنند.[86]

عبیدالله برای آن که بتواند مهدویت خود را ثابت کند لازم بود اصلاحاتی در عقیده اسماعیلیان ایجاد کند. اسماعیلیان نخستین، در اصل فقط به هفت امام اعتقاد داشتند که آخرین آنها محمد بن اسماعیل، قائم منتظر و ناطق هفتم بود.[87] اما در سال 286ه، عبیدالله که از موقعیت خود مطمئن بود، به طور آشکار برای خود و اسلاف خود که پس از محمد بن اسماعیل نهضت را رهبری کرده بودند، ادعای امامت و مهدویت کرد.

چنین به نظر می رسد که رهبران مرکزی فرقه اسماعیلیه، پیش از اصلاح عبیدالله، برای خویشتن مقام حجت قائل بودند؛ چنان که رشید الدین فضل الله همدانی می نویسد: «عبیدالله گفت من پیشتر می گفتم داعی امامم چون هنگام ظهور نبود، اکنون گاه ظهور آمد می گویم مهدی منم از اولاد اسماعیل».[88]

ارتباط اسماعیلیان با امام در دوره ستر، تنها از طریق حجت و داعی بود. به عبارت دیگر، ظاهراً رهبران نهضت در آغاز کار به عنوان حجت های امام مستور، محمد بن اسماعیل، انجام وظیفه می کردند و مردم را به اطاعت از او دعوت می نمودند. عبیدالله در واقع مقام خود و اسلاف خویش را از مرتبه حجتی امام قائم منتظر به مرتبه امامت بالا برد و این کار البته به طور ضمنی نفی مهدویت محمد بن اسماعیل بود که باعث شد قرمطیان از اسماعیلیان جدا شوند.

از نامه ای که عبیدالله به اسماعیلیان یمن نوشته است چنین بر می آید که نام محمد بن اسماعیل بر همه امامان حقیقی از نسل عبدالله بن جعفر الصادق که خود نام اسماعیل و اخلافش نام محمد بن اسماعیل بر خود نهاده بودند، اطلاق می شده است. در نتیجه مهدویت محمد بن اسماعیل به عوض آن که به نواده خاصی از امام جعفر صادق (ع) راجع باشد، معنایی جمعی پیدا کرد و مراد از آن هر امامی بعد از عبدالله بن جعفر تا زمان ظهور مهدی (صاحب الزمان) بود. به عبارت دیگر، عبیدالله، هم امامت و هم مهدویت آن شخص خاص از آل علی (ع) که تا این زمان قرمطیان او را قائم منتظر تلقی می کردند، انکار کرد؛ زیرا بنا بر توضیح او همه امامان راستین بعد از عبدالله بن جعفر، گذشته از نام ها و القاب دیگرشان، نام محمد بن اسماعیل را به عنوان اسم رمز بر خود نهاده بودند و ازباب تقیه مرتبة حجتی گرفته تا مورد حمایت مردم قرار گیرند. عبیدالله در تایید این عقیده جدید، حدیثی از امام جعفر صادق (ع) نقل کرده که ثابت می کند از اهل بیت پیامبر (ص) بیش از یک مهدی بیرون می آید.

به این ترتیب، انطباق عقیدة جدید با واقعیات، مستلزم تغییراتی در وظیفه و نقش مهدی بود، به خصوص از آن جهت که نظامی که انتظار می رفت با ظهور مهدی تحقق یابد، عملاً تحقق نیافته بود. در نتیجه، وظیفه و ماموریت مهدی از نو تعریف گشت؛ به نحوی که اساساً دفاع از شریعت را به قوت شمشیر شامل شود نه هم چون گذشته نسخ شریعت اسلام و استقرار حکومت عدل در سراسر جهان.[89]

در برابر این ادعا، قرمطیان که معتقد به مهدویت محمد بن اسماعیل بودند، به هیچ وجه مطیع نظر او نشدند و ادعای امامت و عبیدالله را رد کردند. با این اعتقادات جدید، نیاز به جرح و تعدیل دیدگاه های قبلی درباره طول دور ششم، دور حضرت محمد(ص)، تعداد و وظیفه امامان در طی این دور و نیز هویت و سجایای قائم، ضروری بود. بر این اساس، در نقش محمد بن اسماعیل تجدید نظر شد؛ به این نحو که در این دور برخلاف پنج دور پیشین، بیش از هفت امام مجاز شمرده شد. گذشته از این، امامان فاطمی که دردومین سلاله از ائمه هفت گانه یکی جانشین دیگری می شدند، خلفای قائم محمد بن اسماعیل به حساب می آمدند که عهده دار برخی از نقش ها و وظایف او بودند. با ادامة حکومت فاطمیان، انتظارات مربوط به قائم برآورده نشد، سلاله های بیشتری از ائمه هفت گانه در دور اسلام که اینک پیوسته بر طول آن افزوده می­شد پذیرفته گردیدند این امر، باز هم ظهور قائم منتظر را که باید دور آخر تاریخ را آغاز کند به آینده دورتری موکول می کرد. اسماعیلیان فاطمی تا زمان المستنصربالله تعبیری روحانی از ظهور قائم داشتند، ضمن این که او را شخصی غیر از محمد بن اسماعیل، اما از ذریه او می دانستند؛ زیرا آنها در انتظار ظهور جسمانی محمد بن اسماعیل نبودند.[90] اصلاحات عبیدالله به قدری موفق بود که بسیاری از پیروانش، او و همة ائمه اسماعیلی را معصوم از گناه می دانستند.[91]

از بین مورخان اسماعیلی، قاضی نعمان و داعی ادریس توجه خاصی به مباحث مهدویت، مانند ظهور مهدی و نشانه های آن، پیروان مهدی و توصیفاتی که از مهدی شده است، داشته و به طور مفصل در این مورد بحث کرده اند، البته منظور آنان از مهدی، عبیدالله، اولین خلیفه فاطمی، است. قاضی نعمان در بحث قیام مهدی، احادیثی از پیامبر(ص) و امیرالمؤمنین علی (ع) نقل می کند که اگر از قیامت تنها یک روز باقی مانده باشد آن روز آن قدر طولانی می شود تا این که مردی از اهل بیت من برانگیخته شود و زمین را پر از عدل کند، چنان که پر از ظلم و جور شده است.[92]

وی در حدیثی دیگر از پیامبر (ص) دربارة فضیلت انتظار، می نویسد: کسی که خودش را برای داعی ما وقف کند و منتظر ظهور او باشد، هم چون کسی است که در راه خدا به شهادت برسد.[93] قاضی نعمان پس از نقل چند حدیث دربارة فضایل مهدی، به پیروان مهدی و کسانی که با او قیام می کنند، می پردازد.[94]

روایت در خور توجهی از قول پیامبر (ص) به این مضمون نقل شده است: «به طور قطع و یقین قائم از فرزندان فاطمه از مغرب بین پنج تا هفت قیام می کند و قدرت بدعت گذاران را می شکند و گمراهان را به قتل می رساند». برخی این حدیث را چنین تفسیر کرده اند: عبیدالله با تمام یارانش به مغرب رفتند و ابوعبدالله شیعی صاحب دعوت مغرب در سال 296 ه به او رسیدند و در افریقیه در سال 297 ه خلافت و مهدویت عبیدالله اعلام شد. چون سال 296 و 297 بین پنج تا هفت می باشد، لذا حدیث فوق را با مهدویت عبیدالله منطبق نموده اند.[95] در احادیث مشابه دیگر، محل رشد مهدی در مشرق و هجرت او به مغرب و قیامش در آن جا ذکر شده است.[96] هم چنین احادیث فراوانی دربارة چگونگی ظهور مهدی نقل شده است.[97] ویژگی های ظاهری مهدی، مثلاً این که چهره او چون ستاره ای درخشان است، رنگ او رنگ عربی است و جسمش اسرائیلی می باشد! و نیز سایر مشخصات وی، مورد توجه نویسندگان اسماعیلی قرار گرفته است.[98] علاوه بر این، بحث مفصلی درباب این که مهدی از نسل فاطمه (س) است و سرانجام قیام خواهد کرد و عدل و داد وعده داده شدة الهی را پیاده خواهد نمود، ارائه شده است.[99]

یکی از پیش بینی ها دربارة ظهور مهدی، روایتی از علی (ع) است: ایشان خطبه ای برای مردم خواندند و مشخصات مهدی را چنین بیان کردند: مهدی در مصر منبر گذاشته دمشق را می گیرد و به غزای روم می رود.[100]

هم­چنین یکی از احادیثی که درباب مهدی، مورد توجه ویژه اسماعیلیان قرار گرفته و در منابع بسیاری نقل شده، چنین است: «ان الشمس تطلع من مغربها علی رأس ثلاثمائه» اسماعیلیان خورشید را در این حدیث به ظهور مهدی در سال 297 ه تعبیر می کنند.[101] و هر جا واژة خورشید مغرب را به کار می برند منظور عبیدالله است؛ چنان که در حدیثی از پیامبر (ص) روایت شده است: در روز قیامت چشمه آفتاب نخست از مغرب برخواهد آمد و میان آسمان رسد و از آن جا باز گردد و در مغرب فرو شود و از مشرق برآید. این حدیث را این گونه تفسیر نموده اند که مولانا (مهدی) از مغرب ظهور کرد و همه جا را گرفت تا حلوان بغداد که میان عالم است به زیر تصرف خویش درآورد و بعد از آن به موجب اقتضای وقت باز در مغرب مستور شد.[102] تقویت امت محمد و یاری دین خدا به دست منصور، پس از مهدی مورد توجه اسماعیلیان قرار گرفت.[103]

قاضی نعمان در قصیده ای که دارای هشت بیت است به خلافت ومهدویت عبیدالله اشاره می کند.[104] در سایر منابع اسماعیلی نیز ظهور مهدی توصیف شده است. ابویعقوب سجستانی دربارة ویژگی های مهدی می نویسد: «مهدی آنست که مردمان را هدایت کند و همه پیغمبران پیش از او مردمان را هدایت می کردند ولیکن سخن های ایشان پوشیده بود، زیرا در آن عصر این گونه واجب بود. پس چون کار به نهایت خود رسید دور کشف آشکار شد برهان­های روشن و دلیل­های آن آراسته شد پس آن کس که مردمان را راه نماید نامش مشتق از «هدی» است و کسی از هدایت او بیرون نباشد و علوم ملکوت را بر مردم بگشاید تا مردم با حقایق و تایید یکی گردند و آسایش و راحتی فراهم آید و همه معاندان به اختیار و رغبت به طاعت در آیند».[105]

هم­چنین سجستانی توصیفاتی از گسترش عدل و داد در جهان به دست مهدی دارد[106] و مردم پس از این دعوت دو گروه می شوند: گروهی به او ایمان می آورند، منتظر ظهورش می شوند و از نور او بهره می گیرند و گروهی او را نمی پذیرند و از نور او می سوزند. [107] با این اعتقاد است که امام و قائم یکی شمرده می شود، جز این که قائم به کسی اطلاق می شود که در شریعت تصرف زیادت کند.[108]

نویسندگان اسماعیلی از آثار شیعیان امامیه بهره بسیاری برده اند، چنان که بسیاری از روایت هایی که دربارة مهدویت عبیدالله نقل شده، در منابع امامی نیز دربارة حضرت­مهدی(عج) آمده است؛ از جمله از قول امام جعفر صادق (ع) روایت شده است: «انّ الاسلام بدأ غریبا و سیعود غرییا کما بدأ فطوبی للغرباء».[109]

نقل حدیث های بسیاری درباب مهدویت که اغلب آنها تلویحاً به مهدویت عبیدالله اشاره دارد، حاکی از تلاش بسیار زیاد نظریه پردازان اسماعیلی برای اثبات و تحکیم مهدویت عبیدالله است. اثبات مهدویت عبیدالله، گذر از مرحله ای بسیار مشقت بار بود که به این شکل انجام شد و در بین توده پیروان تبلیغ گردید. عبیدالله هم چنین فرزند خود، محمد را نیز مهدی دانست و او را ملقب به القائم نمود. این نکته وقتی مشخص تر می شود که او را محمد نامید تا هم­نام پیامبر (ص) باشد؛ همان نامی که در منابع به مهدی موعود نسبت داده شده و بنا به گفتة اسماعیلیان، القائم، هم­چون جدش علی (ع) از پدرش پیامبر(ص) بهره برده است.[110]

به هر حال، خلفای فاطمی پس از عبیدالله به تبلیغ امامت و مهدویت خود می پرداختند. در حقیقت، وظیفة مهدی؛ یعنی اصلاح جهان، به تمام افراد سلسله فاطمی به توالی نسبت داده شد،[111] و در واقع، وجود امام را قائم زمان خود و مایه فیض الهی آن عصر دانستند. این اعتقادات تا زمان المعز، خلیفه چهارم فاطمی، پابرجا بود، اما دراین زمان، اصلاحاتی در آن به وجود آمد.

اصلاحات المعزلدین الله و بازگشت محدود به مهدویت محمد بن اسماعیل

المعز، خلیفه چهارم فاطمی و از نظریه پردازان مهم اسماعیلی اقدام به اصلاح اعتقادی و تجدید نظر در برخی عقاید اسماعیلیان مخالف، در خصوص مهدویت نمود. اصلاح دینی المعز متضمن بازگشت جزئی به عقیدة امامت بود؛ بدان صورت که اکثریت اسماعیلیان نخستین قبول داشتند.

بر این اساس، او امامت اسماعیل بن جعفر و پسرش محمد بن اسماعیل را به جای عبدالله بن جعفر که عبیدالله در نامه ای او را جد فاطمیان شمرده بود، پذیرفت و نسب خود را به آنان رسانید. بر طبق این اعتقاد، قائم دارای سه حد شد: حد عالم جسمانی، حد عالم روحانی و حد داوری روز قیامت. سپس دو حد جسمانی برای قائم منظور گردید: حد ناطق و حد خلفاء الراشدون. قائم نخست در پایان دور ششم تاریخ به عنوان امام هفتم دور اسلام ظاهر شد و به این ترتیب، اولین حد جسمانی خود را در شخص محمد بن اسماعیل، در مقام ناطق هفتم دور اسلام، به دست آورد، اما چون در دور ستر کامل ظهور کرده بود، شریعت او نیز مخفی و مستور بود. لذا قائم خلفایی برای خود تعیین و در آنها حد جسمانی ثانوی خود را تحصیل نمود و از طریق همین خلفا معنای باطنی احکام را بر مردم آشکار کرد؛ زیرا محمد بن اسماعیل رجعت نخواهد کرد. خلفا در ابتدا مخفی و مستور بودند، اما با عبیدالله آشکار شدند. آنها تا پایان عالم جسمانی حکومت خواهند کرد و حجت قائم، آخرین آنها خواهد بود. پس از آن قائم به حد جدیدی خواهد رسید و در دور روحانی ستارگان آشکار خواهد شد و پیش از آن که فراتر رود و با نفس کل یکی شود، بر مردمان داوری خواهد کرد.[112] المعز بخشی از علم غیب را به قائم نسبت داد تا قائم با آن از امام جلوتر خبر بدهد.[113] براساس این باور آنها که حکمت از امامی به امام دیگر منتقل می شود، امام هر عصر، دارای حکمتی است که از امام نخستین به او رسیده است.[114]

یکی از داعیان اسماعیلی در قرن ششم، با اشاره به این اعتقاد المعز، می نویسد: قائم هفتمین امام، هفتمین پیامبر بعد از آدم و هفتمین وصی بعد از شیث است که عالم طبیعت با او به پایان می رسد و ظاهر شریعت تعطیل می شود. سپس مولانا المعز به رمز دربارة مهدی دعا کرده و او را تجدید کنندة نسخ شریعت شمرده است.[115] در کتاب کنزالولد، ادعیه ای از قول المعز نقل شده است. المعز در خصوص محمد بن اسماعیل که پایان دهنده شریعت و کامل کننده حقوق آن بود، دعا کرده و او را قائم الوسطی خوانده است و قائم القیامه کبری صاحب کشف خواهد بود.[116]

قاضی نعمان در کتاب شرح الاخبار که در زمان المعز تالیف نموده، روایتی از حضرت علی(ع) نقل کرده است: ما اهل بیت (خلفای فاطمی خود را از اهل بیت می دانستند) بابی از ابواب بهشت هستیم؛ یعنی امام زمان در هر عصری در بهشت است و این که گفته می شود مهدی جهان را پر از عدل می کند، این گونه تعبیر می شود که نخستین کسی که آن عدل را پیاده کرد، مهدی بود و خداوند بعد از او به دست ائمه ای از فرزندانش آن عدل را کامل می کند و این وعده به مهدی نسبت داده شده است؛ زیرا او این کار را برای اولین بار آغاز کرد.

در روایت دیگری از قول المعز، مهدی باز کننده قفل فضل، رحمت و برکت است و [افرادی] از ذریه او وعده الهی را کامل می کنند.[117] این دو روایت در حقیقت به نوعی اعتراف به مهدویت محمدبن اسماعیل است، اما ادامه دهنده کار محمد بن اسماعیل در ذریه او و خلفای فاطمی می باشد که باید عدل الهی را کامل کنند. در این تفسیر جدی، قائم، شریعت جدیدی اعلام نمی کند، بلکه معنای باطنی شرایع قبلی را آشکار می کند و خلفای فاطمی را نماینده قول و عمل قائم می شمارد و به جز امام وقت که تاویل کننده معنای باطنی احکام شریعت اند، قائم و صاحب الزمانی معرفی نمی شود. به عبارت دیگر، او منکر رجعت جسمانی محمد بن اسماعیل به عنوان قائم است، زیرا فاطمیان در مقام خلفای او، وظایفش را عهده دار شده اند.[118]

این اصلاپی­نوشت­ها * استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوی. 1. ابن حزم، الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، (بیروت، دارالمعرفه) ج 5، ص 179؛ ابی محمد حسن بن موسی نوبختی، فرق الشیعه، تصحیح علامه سید محمد صادق آل بحر العلوم، (نجف، المطبعه الحیدریه، 1355ق)، ص 26 ـ 27؛ ابن بابویه قمی: کمال الدین و تمام النعمه (قم، مکتبة الصدوق، 1390ق) ص 32 ـ 36. 2. نوبختی، پیشین، ص 30 ـ 31 و 34. 3. همان، ص 35. 4. ابن حزم، پیشین، ج 5، ص 179؛ عبدالقاهر بغدادی، الفرق بین الفرق، تصحیح محمد زاهد بن حسن الکوثری، (قونیه، مکتب نشر الثقافة الاسلامیه، 1367ق)، ص 36 ـ 38. 5. بغدادی، همان، ص 23؛ ابن حزم به آنها جارودیه گفته است: ابن حزم، پیشین، ج 5، ص 179. 6. بغدادی، پیشین، ص 53؛ ابوالحسن علی اشعری قمی، مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ترجمه محسن مؤیدی، (تهران، انتشارات امیرکبیر، 1361) ص 21؛ ابن بابویه قمی، پیشین، ص 37؛ ابن حزم، پیشین، ص 180. 7. برخی منابع، اسماعیل، وبرخی دیگر، عبدالله را پسر بزرگ امام جعفر صادق (ع) دانسته اند. دسته ای از شیعیان معتقد به امامت عبدالله شدند که به فطیحه معروف شدند، ر. ک: ابن هیثم، المناظرات، تصحیح مادلونگ، (لندن، موسسه مطالعات اسماعیلی، 2002) ص 35. 8. برای اطلاع از زندگی اسماعیل مراجعه کنید. به حمیدالدین کرمانی، المصابیح فی اثبات الامامه، تصحیح مصطفی غالب، (بیروت، منشورات حمد، 1969 م) ص 129 ـ 130؛ عارف تامر، تاریخ الاسماعیلیه، (لندن، ریاض الرئیس للکتب و النشر، 1991) ص 117. 9. جوینی، تاریخ جهانگشای، تصحیح علامه قزوینی، (لیدن، هلند، 1355 ق) ج 3، ص 148؛ ابن بابویه، پیشین، ص 71؛ قاضی نعمان، شرح الاخبار فی فضائل الائمه الاطهار، تصحیح محمد حسینی جلالی، (قم، موسسه نشر الاسلامی، بی­­تا)ج 3، ص 390؛ عمادالدین ادریس، عیون الاخبار و فنون الاثار، تصحیح مصطفی غالب، (بیروت، دارالاندلس، 1986 م) ج5، ص334. 10. محمد بن عبدالکریم شهرستانی، توضیح الملل، ترجمه افضل الدین ترکه، تصحیح سید محمد رضا جلالی نائینی، (تهران، انتشارات اقبال، 1361)، ج 1، ص 175. 11. نوبختی، پیشین، ص 68؛ سعد بن عبدالله اشعری قمی، المقالات و الفرق، تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، (تهران، مرکز انتشارات علمی فرهنگی، 1361) ص 80. 12. ابن هیثم، پیشین، ص 36؛ بغدادی، پیشین، ص 39؛ شهرستانی، پیشین، ج 1، ص259. 13. سید مرتضی، تبصرة العوام فی معرفة مقالات الانام، تصحیح عباس اقبال، (طهران، مطبعه مجلس، 1313ه) ص 182؛ فدائی خراسانی، تاریخ اسماعیلیه یا هدایت المؤمنین الطالبین، تصحیح الکساندر سیمونوف، (تهران، اساطیر، بی­تا) ص 14. 14. شهرستانی، پیشین، ج 1، ص 259. 15. اربعة کتب اسماعیلیه، تصحیح اشتروتمان، مجمع العلمی گوتنگین، (بیروت، موسسة النور للمطبوعات، 2002)، ص 15 ـ 16؛ جوینی، پیشین، ج 3، ص 148. 16. فدائی خراسانی، پیشین، ص 16. 17. ابن بابویه، پیشین، ص 71 ـ 73. 18. علامه محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج 9، ص 175؛ ابن هیثم، پیشین، ص 35. 19. کشی، رجال، ص 245. 20. جوینی، پیشین، ج 3، ص 145؛ رشید الدین فضل الله همدانی، جامع التواریخ، به کوشش محمد تقی دانش پژوه و محمد مدرسی، (طهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1338)، مباحث اسماعیلیان و فاطمیان، ص 9. 21. ابن بابویه، پیشین، ص 70. 22. ابن خلدون، تاریخ، (بیروت، موسسه الاعلمی للمطبوعات، 1391 ه. ق / 1971م) ج4، ص 29. 23. نوبختی، پیشین، ص 68 ـ 69؛ سعد بن عبدالله اشعری قمی، پیشین، ص 81؛ شهرستانی، پیشین، ص 211. 24. برای اطلاع بیشتر ر. ک: ابن هیثم، پیشین، ص 56. 25. برای اطلاع بیشتر از زندگی محمد بن اسماعیل ر. ک: داعی ادریس، پیشین، ج 4، ص 351 ـ 354؛ عارف تامر، تاریخ اسماعیلیه، پیشین، ص 117 ـ 118. 26. کلینی، اصول کافی، ترجمه و تصحیح سید جواد مصطفوی، (بی­جا، دفتر نشر فرهنگ اهل بیت، بی­تا)، ج 2، ص 400. 27. حسن ابراهیم حسن وشرف طه، عبیدالله المهدی، (مصر، مکتبة النهضة المصریه، بی­تا) ص37 ـ 38؛ نوبختی، پیشین، ص 72 ـ 74. 28. فرهاد دفتری،تاریخ و عقاید اسماعیلیه، (تهران، نشر فروزان، 1375ش) ص163ـ164؛ طاهر بن ابراهیم یمانی، الانوار اللطیفه فی حقیقه، تصحیح محمد حسن الاعظمی، (قاهره، الهیئة المصریه للعامه، 1910م)، ص 126؛ ابراهیم بن حسین حامدی، کنز الولد، تصحیح مصطفی غالب، لیسبادن، دارالنشر فرانزشتاینر، 1971) ص 254. 29. ابن جوزی، تبلیس ابلیس، (بیروت،دارالکتب العلمیه، بی­تا)، ص 12. 30. حسن ابراهیم حسن، وشرف طه، پیشین، ص 39. 31. دفتری، پیشین، ص 163 ـ 164. 32. نوبختی، پیشین، ص 74. 33. ابن هیثم، پیشین، ص 56. 34. نوبختی، پیشین، ص 72 ـ 74. 35. ابن هیثم، پیشین، ص 36. 36. ابوالحسن علی اشعری قمی، پیشین، ص 21. 37. در مورد علت نام گذاری این فرقه به قرامطه، ر. ک: ابن جوزی، تبلیس ابلیس، پیشین، ص 104؛ تامر: تاریخ الاسماعیلیه، پیشین، ص 91. 38. همو، اسماعیلیه و قرامطه، ترجمه حمیرا زمردی، (تهران، انتشارات جامی، 1377)، ص 89 ـ 90. 39. دخویه، قرمطیان بحرین و فاطمیان، ترجمه محمد باقر امیرخانی، (تهران، سروش، 1371)، ص 27. 40. تامر، اسماعیلیه و قرامطه، پیشین، ص 83. 41. احمد بن علی مقریزی، اتعاظ الحنفاء باخبار الائمه الفاطمیین الخلفاء، تصحیح جمال الدین الشیار، (قاهره، 1996 م) ج 1، ص 155. 42. بغدادی، پیشین، ص 30. 43. ثابت بن سنان، اخبار القرامطه، تصحیح سهیل زکار، (ریاض، دارالکوثر، بی­تا) ص189ـ190؛ مقریزی، پیشین، ج 1، ص 152؛ ابن خلدون، تاریخ ابن خلدون، ج 4، ص88ـ91. 44. حسن بزون، القرامطه بین الدین و الثوره، (لبنان، موسسه الانتشار العربی، 1997 م)، ص 259 ـ 260. 45. ثابت بن سنان، پیشین، ص 190 ـ 191؛ مقریزی، پیشین، ج 1، ص 158. 46. سعد بن عبدالله اشعری قمی، پیشین، ص 158؛ نوبختی، پیشین، ص 73؛ ابوالحسن اشعری، پیشین، ص 21. 47. داعی فاطمی، طاهر بن ابراهیم حارثی یمانی (د: 584ه)، هفت دور نبوت را به طور کامل مورد بررسی قرار داده است، ر. ک، یمانی، پیشین، ص 129؛ هم­چنین ر. ک: حامدی، پیشین، ص 254. 48. دفتری، پیشین، ص 143. 49. بزون، پیشین، ص 261. 50. شمس الدین ذهبی، تاریخ الاسلام، تصحیح عمر عبدالسلام تدمری، (بیروت، دارالکتب العربی، بی­تا) حوادث سال 332 ه؛ ابن حزم، پیشین، ج 5، ص 187. 51. دخویه، پیشین، ص 42. 52. همان، ص 42 ـ 43؛ عارف تامر، اسماعیلیه و قرامطه، پیشن، ص 162. 53. مقریزی، پیشین، ج 1، ص 169. 54. ثابت بن سنان، پیشین، ص 189؛ مقریزی، پیشین، ص 169. 55. عارف تامر، اسماعیلیه و قرامطه، ص 90. 56. دخویه، پیشین، ص 93. 57. نوبختی، پیشین، ص 74. 58. سعد بن عبدالله اشعری قمی، پیشین، ص 84. 59. ابن جوزی، المنتظم فی تواریخ الملوک و الامم، تصحیح سهیل زکار، (بیروت، دارالفکر، بی­تا)، ج 8، ص 3 ـ 38؛ ابن تغری بردی، النجوم الزاهره فی ملوک مصر و القاهره، تصحیح جمال الدین الشیال، (قاهره، موسسة المصریة العامه للتألیف و الترجمه، بی­تا)، ج3، ص220؛ ذهبی، پیشین، ج 23، ص 373 ـ 374؛ ابن کثیر، البدایة و النهایه، (بی­جا، بی­نا، بی­تا) ج 11، ص 158. 60. ابن تغری بردی، پیشین، ص 220. 61. نوبختی، پیشین، ص 74 ـ 75. 62. مسکویه، تجارب الامم، ترجمه علینقی منزوی، (انتشارات توس، بی­تا)، ج6، ص86ـ87. 63. ثابت بن سنان، پیشین، ص 55 ـ 60. 64. مسعودی، التنبیه و الاشراف، ترجمه ابوالقاسم پاینده (علمی و فرهنگی، 1365) ص 378؛ عریب بن سعد قرطبی: صلة تاریخ الطبری، (لیدن، بریل، 1897)، ص 162. 65. دخویه، پیشین، ص 83 به نقل از نهایه الارب نویری. 66. بزون، پیشین، ص 272؛ ویلفرد مادلونگ، فرقه های اسلامی، ترجمه ابوالقاسم سری ( انتشارات اساطیر، 1377)، ص 154. 67. بغدادی، پیشین، ص 172 ـ 173. 68. بزون، پیشین، ص 274؛ مسکویه، پیشین، ج 6، ص 87. 69. ثابت بن سنان، پیشین، ص 225؛ عریب بن سعد، پیشین، ص 6949. 70. مادلونگ، پیشین، ص 155. 71. مسعودی، پیشین، ص 378 ـ 379؛ ثابت بن سنان، پیشین، ص 225. 72. دفتری، پیشین، ص 191. 73. دخویه، پیشین، ص 83؛ بزون، پیشین، ص 274. 74. مادلونگ، پیشین، ص 154 ـ 157. 75. مادلونگ، پیشین، ص 157؛ دفتری، پیشین، ص 191. 76. در خصوص زندگی و احوال ائمه مستور ر. ک: ثابت بن سنان، پیشین، ص 289 ـ 273؛ داعی ادریس، پیشین، ج 4، ص 358 ـ 380 و 467؛ مصطفی غالب، تاریخ الدعوة الاسماعیلیه، ص 152 ـ 157. 77. درباره این مقامات ر. ک: همان، ص 41. 78. علی بن محمد الولید، تاج العقائد و معدن الفوائد، تصحیح عارف تامر، (بی­جا، موسسه عزالدین للطباعة و النشر، 1982)، ص 68. 79. داعی ادریس، پیشین، ج 5، ص 89 ـ 105. 80. ابن خلدون، العبر، (بیروت موسسه العلمی للمطبوعات، 1391ق) ج 3، ص 43؛ ابوالفداء، المختصر فی اخبار افراد البشر، ج 2، ص 63 ـ 64؛ ابن اثیر، الکامل، ج 13، ص93. 81. داعی ادریس، پیشین، ج 5، ص 44. 82. قاضی نعمان، رساله افتتاح الدعوه، تصحیح و داد القاضی، (بیروت، دارالثقافة، بی­تا) ص 33 به بعد؛ همدانی، پیشین، ص 13. 83. دفتری، پیشین، ص 154. 84. مقریزی، پیشین، ج 1، ص 59 ـ 65؛ قاضی نعمان، رساله افتتاح الدعوه، پیشین، ص 251 ـ 264؛ همو، شرح الاخبار فی فضائل الائمه الاطهار، تصحیح محمد حسینی جلالی، (قم، موسسه نشر اسلامی وابسته به حوزه علمیه قم، بی­تا) ج 3، ص 431 ـ 435؛ ثابت بن سنان، پیشین، ص 284؛ ابن اثیر، پیشین، ج 13، ص 98 ـ 100؛ یحیی بن بن سعید الانطاکی، تاریخ الانطاکی، تصحیح عمر عبدالسلام تدمری (لبنان، طرابلس، 1990م) ص 59. 85. قاضی نعمان، رساله افتتاح الدعوه، پیشین، ص 264 ـ 273؛ مقریزی، پیشین، ج 1، ص 67 ـ 68؛ یحیی بن سعید الانطاکی، پیشین، ص 66 ـ 67. 86. مارشال هاجسن، فرقه اسماعیلیه، ترجمه فریدون بدره ای، (تهران، سازمان انتشارات و آموزش انقلاب اسلامی، 1369 ه) ص 16. 87. ابوالحسن اشعری، پیشین، ص 21؛ نوبختی، پیشین، ص 72 ـ 73؛ سعد بن عبدالله اشعری قمی، پیشین، ص 156 ـ 158. 88. همدانی، پیشین، ص 23. 89. دفتری، پیشین، ص 148 ـ 152. 90. همان، ص 269. 91. حسن ابراهیم حسن، و شرف طه احمد، پیشین، ص 283. 92. قاضی نعمان، شرح الاخبار، پیشین، ج 3، ص 356 ـ 355. 93. همان، ص 357. 94. همان، ص 359 ـ 361. 95. همان، ص 363 ـ 364؛ داعی ادریس، پیشین، ج 5، ص 12. 96. قاضی نعمان، شرح الاخبار...، پیشین، ص 364 ـ 366؛ داعی ادریس: پیشین، ص15ـ16. 97. ر. ک: قاضی نعمان، پیشین، ص 371؛ رساله ذهبیه، تصحیح عارف تامر، (سوریه، سلمیه، 1375ق) ص 80؛ داعی ادریس، پیشین، ص 11؛ ابویعقوب سجستانی، کشف المحجوب، تصحیح هانری کربن، انجمن ایران شناسی فرانسه در ایران، ص 81؛ همو، الینابیع، تصحیح مصطفی غالب، (بیروت، المکتب التجاری للطباعة و النشر و التوزیع، 1965م) ص159. 98. قاضی نعمان، شرح الاخبار...، پیشین، ص 378 ـ 380؛ داعی ادریس، پیشین، ص13ـ14. 99. قاضی نعمان، شرح الاخبار، پیشین، ص 394 ـ 400؛ داعی ادریس، پیشین، ص 15. 100. ابواسحاق کوهستانی، هفت باب، چاپ شده در کتاب فرقه اسماعیلیه هاجسن، ص385. 101. قاضی نعمان، شرح الاخبار، پیشین، ج 3، ص 354 و 418؛ داعی ادریس، پیشین، ج 5، ص 16؛ فدائی خراسانی، پیشین، ص 57؛ همدانی، پیشین، ص 27. 102. ابواسحاق کوهستانی، پیشین، ص 385. 103. قاضی نعمان، رسالة افتتاح الدعوه، پیشین، ص 33. 104. قاضی نعمان، الارجوزه المختاره، تصحیح یوسف البقاعی، (بیروت، دارالاضواء، بی­تا)، ص 119. 105. سجستانی، کشف المحجوب، پیشین، ص 81. 106. همان، ص 82. 107. همو، الینابیع، پیشین، ص 159. 108. خواجه نصیرالدین طوسی، تصورات یا روضة التسلیم، تصحیح ایوانف، (تهران، نشر جامی، 1363) ص 114. 109. قاضی نعمان، شرح الاخبار، پیشین، ج 3، ص 372؛ داعی ادریس، پیشین، ج 5، ص12 مقایسه شود با ابن بابویه (شیخ صدوق)، پیشین، ص 66؛ مجلسی، پیشین،ج 52، ص366؛ سعد بن عبدالله اشعری قمی، پیشین، ص 84 ـ 85. 110. ابراهیم حسن، پیشین، ص 327 به نقل از زهرالمعانی داعی ادریس، ص 65ـ 67. 111. ابواسحاق کوهستانی، پیشین، ص 388 به نقل از طلوع فاطمیان، تالیف ایوانف. 112. دفتری، پیشین، ص 206 ـ 207. 113. خمس رسائل اسماعیلیه، (رساله ذهبیه)، گردآوری و تصحیح عارف تامر (سوریه، سلمیه، 1375 ق / 1956 م)، ص 82. 114. قاضی نعمان، المجالس و المسایرات، تصحیح حبیب الفقهی، (بیروت، دارالمنتظر، بی­تا) ص 265. 115. طاهربن ابراهیم حارثی، پیشین، ص 130 ـ 131. 116. ابراهیم بن حسن، پیشین، ص 254. 117. قاضی نعمان: شرح الاخبار، پیشین، ج 3، ص 390. 118. دفتری، پیشین، ص 208. 119. دخویه، پیشین، ص 100 ـ 101. 120. ابوعزالدین نجلا، م، تحقیقی جدید در تاریخ، مذهب و جامعه دروزیان، ترجمه احمد نمایی، (مشهد، بنیاد پژوهش های اسلامی آستان قدس رضوی، 1372ه) ص157 ـ 162. 121. محمد احمد الخطیب، عقیده الدروز عرض و نقض، (اردن، مکتبه الاقصی، 1400 / 1980) ص 62 ـ 65 و 122 ـ 123؛ یحیی بن سعید الانطاکی، پیشین، ص 334 ـ 335.؛ الزعبی، الدروز ظاهرهم و باطنهم، (مکتبة العرفان، بی­تا، بی­جا) ص 38. 122. حمید الدین کرمانی، پیشین، ص 144 ـ 145. 123. محمد ابن طولون، اللمعات البرقیه فی نکت التاریخیه، تصحیح محمد خیر رمضان، (بیروت، دارابن حزم، بی­تا)، ص 93. 124. ناصر خسرو، وجه دین، تصحیح غلامرضا اعوانی، (تهران، انجمن شاهنشاهی فلسفه ایران، 1397ق) ص 176 ـ 177، 200 و 244 ـ 245. 125. دفتری، پیشین، ص 253. 126. در مورد دور قیامت ر. ک: جوینی: پیشین، ج 3، ص 226 ـ 228؛ همدانی، پیشین، ص 164 ـ 165؛ ابوالقاسم عبدالله ابن علی کاشانی، زبدة التواریخ، به کوشش محمدتقی دانش پژوه، (تهران، موسسة مطالعات و تحقیقات فرهنگی، 1366). ص 201؛ حمدالله مستوفی، تاریخ گزیده، به اهتمام عبدالحسین نوائی، چاپ سوم (انتشارات امیرکبیر، تهران، 1364) ص522 ـ 523؛ ابواسحاق کوهستانی، پیشین، ص 41 ـ 42؛ هاجسن، پیشین، ص 304 به بعد. 127. خواجه نصیرالدین طوسی، پیشین، ص 38 به بعد. 128. در پایگاه اینترنتی اسماعیلیان بحث مفصلی در مورد امام آمده است؛ برای اطلاع بیشتر ر.ک: sun. ismaili. net 129. نجیب مایل هروی، نامه الموت، (بی­جا، بنگاه کتاب، بی­تا)، ص 83 ـ 88.