هر روز صبح با امام زمان(عج) پیمان می بندیم و بیعت تازه می کنیم:
‹‹خدایا من در این صبح و همه صبحگاهانِ زندگیم، عهد و عقد و بیعتی با مولایم، تازه می سازم که هرگز از آن سرپیچی نکنم و دست نکشم. خدایا من را از یاران و یاورانش قرار بده!››1
مولای ما، حجت خدا و ولی نعمت همه است. او «امان زمین و امام زمان» است. ما هر چه داریم به برکت اوست ولی اکنون چون خورشیدی پشت ابر است که برای طلوع نیاز به یاری دارد!
آیا تا به حال از خود پرسیده ایم: چگونه می توان امام زمان(عج) را یاری کرد؟! آیا قرائت دعای عهد در هر روز کافی است تا ما هم جزو یاوران آن حضرت قرار گیریم؟ آیا وظیفه ای نداریم؟! آیا نباید کاری انجام داد؟! آیا اساساً از دست ما جز ندبه و امید داشتن داشتم کاری می آید؟! چه باید کرد؟!
پاسخ به این سؤالات اگر صحیح و منصفانه باشد، ما را به حقیقت نزدیک می کند.
این روزها واژه هایی چون ‹‹آخرالزمان››، ‹‹پایان دوران››، ‹‹ آمدن منجی›› و‹‹ ظهور مسیح›› برسر زبانها افتاده است؛ هزاره گرایان مسیحی، بعد از اینکه مسیح در شروع هزاره دوم هم نیامد، چشم به سال 2030 دوخته اند که دوهزارمین سال تولد عیسی(ع) است. یهودیان هر روز برای آمدن ‹‹ ماشِیَح›› دعا می کنند تا به آنها ‹‹ ملکوتِ آسمان ها›› را نشان دهد. دیگران هم بی تفاوت نیستند؛ بودائیان، زرتشتیان، شرقیان و غربیان همه در انتظار «منجی» روزگار می گذرانند و برای آمدن موعود خود از صرف هزینه های زیاد هم دریغ ندارند!
ما چه کرده ایم؟! آیا ما هم مثل آنان موعودی داریم که سخن از او سراسر تناقض باشد؟! یا نه، موعود آیین ما، موجودی است مشخص و دارای هدف معین که« زمین را پر از عدل و داد می سازد، آنچنان که پُر از ظلم و بیداد شده است»؟! آیا از این سرمایه بهره برده ایم؟! آیا سهم خود را از نعمت سلامت عقیده و امنیت جان و ناموس و دین که در پرتو او داریم، پرداخته ایم؟! آیا لااقل گامی در جهت شناخت صحیح و بدون خرافات او برداشته ایم تا به مرگ جاهلی نمیریم؟! آیا اگر او بیاید، می توانیم در مقابلش بایستیم و به چشمانِ مهربانش نگاه کنیم؟! یا نه، از شرمساری و سرافکندگی به گوشه ای می خزیم؟!
ما آمده ایم برای بیعت و پیمانی تازه در؛ ‹‹ روزگاری که ایمان فلک رفته به باد››!
ما آمده ایم برای التیام دردِ دل خویش در فراق یار و اینکه به اندازه توان خود به آن عزیز فرزانه بگوییم که ما را هم بپذیر:
«یا ایها العزیز مسّنا و اهلنا الضرّ و جئنا ببضاعه مزجاه فاوف لنا الکیل وتصدّق علینا ان الله یجزی المتصدّقین»2
ای عزیز مملکت جان! ای یوسف فاطمه(عج) ! ما را یاری کن تا در این راه که قدم گذاشته ایم، فقط تو را بخوانیم و به سوی تو باشیم!
ویژگی رسانه مکتوب مهدوی، خاصیتِ ماندگاری نوشته است هم چنانکه دسترسی آسان به آن. علاوه براینکه مطبوعات و نشریات جایگاهی است برای پرورش فکر و قلم و نیز مقدمه ای است برای نزدیکی آرا و عقاید.
دوستان شما که مجموعه ای از متخصّصان و فرهیختگان در زمینه ‹‹ امامت و مهدویت›› هستند، علاوه بر پیمانی که با مولای خود بسته اند، با شما هم داستان شده اند تا با تبادل اندیشه و نظر:
خود را در معرض نقد و ارزیابی قرار دهند و آینه نظراتتان باشند.
از اندیشه های شما بزرگواران کمال استفاده را ببرند.
به پرسشهای شما، پاسخ صحیح دهند.
به کمک شما از حریم مولای خود دفاع کنند.
شانه به شانة شما ، به سوی آرمانشهر موعود قدم بردارند.
ما آمده ایم برای اینکه «طرحی نو در اندازیم»؛
تا یار که را خواهد و میلش به که باشد!
یا مهدی ادرکنی
پی نوشت:
مفاتیح الجنان، دعای عهد.
یوسف / 8 .
جستجو در قاموس نور