نویسنده: سید مرتضی آوینی / نشر ساقی / تهران
باطن پاک، محل تابش انوار الهی است که چون بر قلب تابید، بر زبان جاری می شود و چون بر زبان جاری شد، سخنش از جنس دیگر است؛ در قالب دیگر است و از جهان دیگر. سیّد شهید مرتضی آوینی عاشقانه می دید و آن گونه می نوشت که می دید ـ فاصله ای نبود بین دیده و دل ـ او انوار حکمتی را که از برکت تلاش خالصانه بر دلش تابیده بود، بر قلمش جاری ساخت، تا زنگار دیگر دلها را هم با آب آن بشوید.
«فتح خون ـ روایت محرم» اثری که به نوعی ناتمام است و به نوعی کامل.
روایتی تحلیلی از واقعه کربلا و چراییِ واقعه کربلا: از مدینه شروع می کند، از سنه ی چهل و نهم هجرت و از شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام. سید مرتضی می خواهد خواننده را به شناختی کامل برساند. پس به دو گونه روایت می کند. گاه از زبان «راوی» گاه به شیوه ی معمول مقتل ها تا بتواند همه ی زوایا را نشان دهد؛ اما همان طور که گفتیم، شهید آوینی، تاریخ نقل نمی کند، بلکه در هر دو جایگاه، سعی او بر آن است که تفسیری موشکافانه از چرایی آن چه بر آل الله گذشت، بدهد.
ویژگی سبک شهید آوینی، شناساندن کامل آنچه درک عمیقی از آن دارد می باشد.در این سبک قالب و هر قید و بندی که مانع رساندن معنی گردد، برداشته می شود. برای همین است که «روایت فتح» شهید را گاه از زبان این «راوی»، می شنوی و گاه از زبان آن «راوی»، گاه تاریخ می گوید گاه تحلیل می کند و ...
و شگفتا از فصل دهم ـ فصل شهادت بنی هاشم و اباعبدالله علیهم السلام ـ که در کتاب ناتمام مانده. آیا این روایت آن چنان ترجمه ناپذیر و دشوار بوده که سید مرتضی تنها با شهادت باید آن را تحلیل می کرد؟!
جستجو در قاموس نور