×

خوابیدم روی سیم خاردار تا رزمنده ها عبور کنند


تعداد بازدید : 3754     تاریخ درج : 1390/08/08

38

چه خوش است وصف شهدا را از شهدا شنیدن! چه زیباست ترسیم لحظاتی که در کنار شهدا، آخرین خاطره ها رقم می خورد و چه شیرین است از شهدا گفتن و شنیدن و نوشتن!

وصف حاج احمد امینی، علی عابدینی، فریدون حیدری و دیگر شهدای عزیز را از زبان شهید محمد کاظمی می شنویم؛ او که بیش از بیست سال در فراق یاران سفر کرده، درد و رنج جراحت ها را با یاد آن عزیزان التیام بخشید و نهایتاً در بهمن 87 به قافلة شهدا پیوست. شهید محمد کاظمی، جانباز شیمیایی و قطع نخاع، در بیست سال پایان عمر دنیایی اش، 48 بار جراحی شد و بیش از چهار سال از بهترین لحظات عمرش را روی تخت بیمارستان گذراند. شهید کاظمی در ابتدای سال 87 در خواهشی دوستانه، قطره ای از بیکران خاطرات خود را این گونه بازگو نمود:

آموزش غواصی

سال63 با تعدادی از دوستان و همکلاس های دبیرستانی تصمیم گرفتیم از کشکوئیه رفسنجان عازم جبهه شویم. ثبت نام کردیم و از آن جا به اهواز و سپنتا اعزام شدیم. پس از تقسیم نیروها، در گردان 414 به فرماندهی شهید علی بینا سازماندهی شدیم. از آن جا که بچه های گردان 410 به فرماندهی شهید حاج احمد امینی اکثراً بچه های رفسنجان بودند، ما نیز به آنها پیوستیم. شهید بینا بسیار دوست داشتنی بود و تکیه کلام خاصی داشت که بچه ها را «بچه مسلمان» صدا می زد. کارِ گردان 410 بیشتر غواصی در آب بود. شهید امینی ما را برای آموزش غواصی آماده کرد. مدتی در استخر مس سرچشمه، چند روزی در سد دز و سپس در نهرهای منتهی به اروند آموزش و تمرین را ادامه دادیم.

نیروی عملیاتی

ما برای عملیاتی آماده می شدیم که نمی دانستیم کی و کجا انجام می شود. مدتی در بهمن شیر مستقر شدیم. شب ها بچه ها در نخلستان های اطراف پخش می شدند و به دعا و مناجات و نماز می پرداختند. امینی برای بچه ها مثل پدری مهربان بود. اگر کسی وارد این گردان می شد نمی فهمید فرمانده کیست؟

ده روز به عملیات، ما را به نهرهای بلامه و علی شیر بردند. شب ها با دوربین، سنگرهای عراقی ها را به ما نشان می دادند.

نورانیت بچه ها

یک شب یک روحانی وارسته و عارف به نام سیدکمال موسوی را آوردند که در جمع بچه ها صحبت کند و به بچه ها روحیه بدهد. مرحوم سیدکمال گفته بود من نورانیتی در این بچه ها می بینم که نیازی به وجود امثال من ندارند و رفت.

آماده برای والفجر هشت

یک روز از قرارگاه خاتم، تعدادی از فرماندهان برای بازدید از نیروها و سنجش آمادگی آنها آمده بودند. شهید امینی مرا به جمع این فرماندهان که در بین آنها فقط حاج قاسم (سردار سلیمانی) را می شناختم، دعوت کرد. یکی از آنها از من پرسید: اگر بخواهی شناکنان از بهمن شیر عبور کنی چقدر طول می کشد؟ گفتم: رفت و برگشت سه دقیقه. گفتند: لباس غواصی بپوش و برو توی آب. پوشیدم و آمادة رفتن شدم. حاج احمد گفت: یادت باشه گفتی سه دقیقه. گفتم: خیالت راحت باشه، کمتر بشه، بیشتر نمی شه. مسیر 150 متری را در کمتر از سه دقیقه رفتم و برگشتم. وقتی برگشتم، حاج قاسم لب آب دستم را گرفت و مرا بالا کشید. فرماندة قرارگاه خاتم پرسید: آیا همة نیروها این مسیر را در سه دقیقه طی می کنند؟ گفتم: بله. گفت همه با هم بروید. رفتیم و برگشتیم و همان سه دقیقه شد. فرمانده گفت: شما هر کدام یک فرماندة گردان شده اید. بعدها فهمیدیم که ما را برای عملیات والفجر هشت آماده می کردند.

شب وداع یاران

یک شب حاج قاسم آمد و بچه ها را طبق نقشه توجیه کرد. شب وداع فرا رسید. ما هیچ وقت ندیده بودیم که حاج احمد نوحه بخواند، اما آن شب به نوحه سرایی پرداخت و این جمله را که «حسین فاطمه سر در بدن نداشت» خیلی تکرار می کرد. آن قدر گریه کرد که غش کرد.

شب عملیات فرا رسید. حاج احمد به بچه ها گفت: دعا کنید اگر شهید شدم، مانند مولایم حسین(ع) سر در بدن نداشته باشم. آب اروند، آن شب بسیار وحشتناک بود. صدای عجیبی داشت. واقعاً ترسناک بود، ولی خدا ترس را از وجود بچه ها دور کرد. حاجی، اروند را به فاطمه زهرا(س) قسم داد که بچه ها را کمک کند.

گشتی عراقی

طنابی را حلقه حلقه آماده کرده بودیم که داخل آب از هم جدا نشویم. وقتی رفتیم داخل آب، بیست متر که رفتیم، همه از هم پراکنده شدند. دو طرف آب، نخلستان بود. تشخیص نمی دادیم کدام طرف، ایران است و کدام طرف عراق. پنجاه متر موانع و سیم های خاردار حلقوی، فرشی و خورشیدی بود. حاج احمد از داخل سیم خاردارها ما را عبور داد و گفت: هر کدام جلو یک سنگر آماده بایستید تا دستور عملیات بدهم. ناگهان چند تا عراقی را دیدم که نزدیک می شدند. به حاج احمد گفتم. گفت: «وجعلنا» بخوان، رد می شن و ما را نمی بینن. عراقی ها بالای سر ما رسیدند. ایستادند و با هم صحبت کردند و بعد از پنج دقیقه رفتند.

تیراندازی بی هنگام

منتظر شروع عملیات بودیم. یک عراقی بی جهت شروع به تیراندازی کرد. یکی از بچه ها به نام حسن خیامی مجروح شد. درد عجیبی داشت. به بچه ها گفت: یکی دهان مرا بگیرد که صدایم بلند نشود. کسی قبول نکرد. برادرش این کار را کرد. حسن در همین حالت شهید شد. صدای الله اکبر و رمز عملیات «یا فاطمه الزهرا» بلند شد. در محور ما که عملیات باید دو ساعت طول می کشید، ظرف بیست دقیقه تمام شد. تمام عراقی ها کشته شدند و گردان های بهرام سعیدی و حاج علی محمدی پور آمدند. فاو، همان شب سقوط کرد.

حتی نگهبان نفهمید

زمانی که حاج احمد بچه ها را برای شروع عملیات رد می کرد، یک سرباز عراقی روی یک خاکریز نگهبانی می داد. حاج احمد یک گروهان نیرو را از سمت چپ و راست او رد کرد، اما سرباز عراقی متوجه نشد.

حاج احمد شهید شد

آن شب کسی نفهمید حاج احمد شهید شده. فردا صبح موقعی که بچه ها فهمیدند، دور پیکر پاکش جمع شدند و گریه می کردند. صحنة دلخراشی بود. گردان های بعدی فوراً جنازه را به عقب بردند. من در این عملیات شیمیایی شدم.

یک سال بعد برای عملیات کربلای چهار آماده می شدیم. گردان ما که بسیاری از نیروهایش شهید شده بودند، نیروی جدید گرفته بود.

ساعت یک نیمه شب، پیک گردان مرا صدا زد و گفت: عابدینی (فرمانده جدید گردان) با شما کار داره. هوا خیلی سرد بود. در اتاق را با نایلون و پتو پوشانده بودیم. علاءالدین هم روش بود و با اورکت زیر پتو خوابیده بودیم؛ ولی باز هم سردمان بود. رفتم به سنگر عابدینی. دیدم حاج قاسم هم نشسته. عابدینی گفت: نیروها را به خط کنید بیایند لب رودخانه. گفتم: خیلی سرده. گفت: این کار هر شبه. بگویید بیایند. بچه ها را بیدار کردیم. با خودم گفتم توی این سرما چطور بچه ها یخ را بشکنند و بروند توی آب؟ لباس های غواصی یخ زده بود. وقتی لباس هایمان را در آوردیم و لباس غواصی پوشیدیم، پنج دقیقه بدنمان مات شده بود و چشم هایمان گرد. خیلی سرد بود. عابدینی گفت: بروید داخل آب و تا آن جا که توانایی دارید، جلو بروید. رفتیم. رسیدیم به یک پل که از بالای آن صدای بی سیم می آمد. عابدینی بالای پل ایستاده بود. بعضی از بچه ها از سرما بیهوش شده بودند. آنها را سوار لندکروز کرده، کنار آتش بردند.

عملیات لو رفت

عملیات لو رفته بود. مأموریت ما عوض شد. حاج قاسم گفت: فقط بروید آن طرف آب و با عراقی ها درگیر شوید. سی متر داخل آب رفته بودیم که از زمین و آسمان آتش گلوله و راکت و خمپاره بر سرمان فرو ریخت. دست و پای بچه ها کنده می شد و روی آب می افتاد، اما هیچ کس برنگشت. رفتیم سمت دشمن تا خط شکسته شد. چند تا از بچه ها واقعاً کارشان خیلی درست بود. شهید فریدون حمزه ای، یکی از بچه هایی بود که عاشق نماز شب بود. اگر کسی می فهمید نماز می خواند، فوراً جایش را عوض می کرد. برادری داشت به نام غلامرضا که فکر کنم با هم شهید شدند. در کربلای چهار، در آب حرکت می کردیم. هنوز بیست متری به خشکی مانده بود. تیری به سرش خورد. در حالی که هنوز قدرت نگه داشتن خود را داشت. دستش را بالا آورد. خداحافظی کرد و گفت: من رفتم. و رفت زیر آب؛ شهید شد.

روی سیم خاردار خوابیدم

سیم خاردار زیاد بود. بچه ها در سیم خاردارها گیر کرده بودند. وضعیت بسیار سختی بود. عراقی ها با کلت که در جنگ، سلاح بی ارزشی است، بچه ها را می زدند. با قوتی که خدا به من عنایت کرده بود، خوابیدم روی سیم های خاردار و به بچه ها گفتم از روی من عبور کنند. بچه ها عبور کردند.

گلوله ای به پهلوی من خورد. مجدداً یک گلولة راکت یا تانک خورد کنار من که بلندم کرد و محکم به زمین زد. با ترکش آن، قطع نخاع شدم.

قایقی که یک نوجوان اصفهانی آن را هدایت می کرد، راه را گم کرد و اشتباهی به طرف ما آمد. من و چند تا از شهدا و مجروحین را داخل قایق گذاشتند. دشمن، قایق را به گلوله بست. قایق چند بار خاموش و روشن شد تا بالاخره ما را به ساحل خودی رساند.

مرا جزء شهدا بردند

به سختی نفس می کشیدم. مرا جزء شهدا در آمبولانس گذاشتند. چند تا جنازه هم روی من انداختند. به بیمارستان که رسیدیم، یک پزشک متوجه شد من زنده ام. با خودکار پهلویم را سوراخ کرد. خون ها بیرون ریخت. مرا به تهران منتقل کردند.

بعد از عمل جراحی در تهران، دکترها و پرستارها به من می گفتند: این سوراخ ها چیه در بدنت؟ ما که هر چه گشتیم بابت این سوراخ ها، ترکشی پیدا نکردیم. سوراخ ها زخم های سیم خاردار ها بود که من برای عبور بچه ها روی آنها خوابیده بودم.

به این ترتیب با قطع نخاع شدن و قطع پا، بنده از ادامه حضور در جنگ و جبهه محروم شدم و کربلای چهار آخرین برگ حضور من در آن فضاهای نورانی بود.

شب عملیات فرا رسید. حاج احمد به بچه ها گفت: دعا کنید اگر شهید شدم، مانند مولایم حسین(ع) سر در بدن نداشته باشم. آب اروند، آن شب بسیار وحشتناک بود. صدای عجیبی داشت. واقعاً ترسناک بود، ولی خدا ترس را از وجود بچه ها دور کرد. حاجی، اروند را به فاطمه زهرا(س) قسم داد که بچه ها را کمک کند.

به سختی نفس می کشیدم. مرا جزء شهدا در آمبولانس گذاشتند. چند تا جنازه هم روی من انداختند. به بیمارستان که رسیدیم، یک پزشک متوجه شد من زنده ام. با خودکار پهلویم را سوراخ کرد. خون ها بیرون ریخت. مرا به تهران منتقل کردند.

کلمات کلیدی
عبور  |  امینی  |  حاج احمد  |  سیم  |  شهید حاج احمد امینی  |  غواصی  |  حاج احمد امینی  | 
لینک کوتاه :