صحبت کردن برای ما سخت است. چون یک سری مسائل با بیرون و خارجی ها داریم و یک سری هم متأثر از داخل و داخلی هاست، که چه قبل از قطعنامه 598 و چه بعد از آن، گریبان ما را گرفته و حلقوم ما را فشار می دهد. عقب نشینی ها دشمن را دلیر کرده است و باعث شده پیشروی کند و خودش را به این مرحله برساند. این از یک جایی نشئت گرفته، وگرنه دشمن نمی تواند یک شبه تا بین الحرمین بیاید.
امروز باید تبلیغاتی صحبت نکنیم. عصر تبلیغاتی حرف زدن گذشته است. در مقابل دشمنی که شمشیر را از رو بسته، چه چیز را می خواهی پنهان کنی؟ دشمن حرف هایش را خیلی مشخص و واضح گفته است. کتابی نوشته شده به نام «سه دیدار» که اشاره می کند به سه دیدار حضرت امام با حضرت آیت الله بروجردی، آیت الله مدرس و سید ابوالقاسم کاشانی. در بخشی از این کتاب آمده است: آقا روح الله جوان 27 ساله ای است که مشرف می شوند خدمت سیدابوالقاسم کاشانی، علمدار وقت نهضت در آن مقطع که دچار نوعی دوگانگی در مبارزه با سیستم ستمشاهی شده بود، مانده بود قبول کند که شاه سلطنت کند، یا حکومت را به دست مجلس بدهد و انتخابات و... حضرت امام به ایشان می گویند که بنده طلبة کوچکی هستم که خدمت شما درس پس می دهم. لکن امروز، عَلَم اسلام به دست شماست و اگر کاری را که شایسته است انجام ندهید، معلوم نیست تا یکصد سال دیگر بتوانیم در مقابل دشمن، سر بلند کنیم؛ می فرمایند که خداوند ما را برای اقدام خلق کرده است.
این جمله را باید با آب طلا نوشت: «خداوند ما را برای اقدام خلق کرده است.»
امروز، وقت اقدام است، نه زمان حرف تبلیغاتی که می گیریم و می بندیم و دشمن توان ما را می داند و ما هم توان، نقاط ضعف و آسیب او را می دانیم. نقاط ضعف و نقاط قوت خودمان را هم می شناسیم. کنفرانسی به نام «مهار شیعه» در آمریکا برگزار شد. در این کنفرانس، یک کارشناس آمریکایی دربارة شیعه، فلسفة شیعه و اینکه شیعیان به ائمه اعتقاد دارند، امام سوم شان این طور است و... صحبت می کند. کارشناس بعدی که از اسرائیل بود، پشت تریبون می رود و هرچه از دهنش درمی آید به این کارشناس آمریکایی می گوید که فلان فلان شده! وقت ما را گرفتی، از شیعه صحبت کردی، از ایران گفتی، ولی از خمینی نگفتی؟ تمام مصیبتی که ما داریم، تفکری است که این شخص راه انداخته و به تعبیر اسحاق رابین، مصیبت امروز ما این است که در اسرائیل با شاگردان مدرسه خمینی مواجه ایم.
شما صفحاتی را در تاریخ طلایی انقلاب اسلامی ثبت کردید که حتی اگر چهار تا دانشجوی دیروز، امروز آمده اند و به غلط کردن افتاده اند و هزار غلط نامه هم نوشتند، دیگر فایده ای ندارد. چون شما در یک مقطع، آن هیمنه را شکستید؛ به تعبیر آقا روح الله، اگر این انقلاب کاملاً منهدم شود و هیچ کدام از ما باقی نمانیم و فقط همین جمله در دنیا ثبت شود که «می شد»، ما را کفایت می کند. عظمت این جمله را درک می کنید یا نه؟ روح الله، معادله را به هم ریخت. قواعد بازی تعریف شده بود که آقا روح الله آمد و زیر صفحة شطرنجی که برای خودشان چیده بودند زد.
آقا روح الله با کسی شوخی نداشت. قصة 598 که شد، پانزده روز قبلش گفته بود «حسینیان آماده باشید» و بعد گفت: والله قسم، نمی خواستم با شما بازی بکنم. تا دیروز مصمم بودم، همان گونه که گفتم بجنگیم. لکن مسائلی پیش آمد که بخشی از آن در آینده برای شما مشخص خواهد شد... و قصة جام زهر که آقا روح الله را از ما گرفت. وقتی آمدند از ایشان برای عمل اجازه بگیرند، گفت: اگر برای خودمان می خواهید، اجازه نمی دهم، اما اگر برای خودتان است، بسم الله.
خیلی هاتان جوان هستید. گذشته را کسی برایتان نگفته. بنده و جنابعالی فعلاً باید «بامشاد» ببینیم تا سر خط بشویم. بعد از قصة 598، یک اتفاق بزرگ در این مملکت افتاد: همه دست به دست هم دادند تا فرهنگ و کلماتی را که امام برای ما به ارمغان آورده بود با لطائف الحیل تغییر دهند و تا حدی در این مسیر موفق شدند. این وضعیت فلاکت بار که می بینید که در جامعه امنیت (امنیت فرهنگی) نداریم، ثمره آن تلاش ها است؛ حالا امنیت سایر مسائل بماند. اگر نیروی انتظامی را پانزده هزار برابر هم بزرگ کنید، با این بسیج فشلی که ایجاد کرده اید و این وضعیت نابسامان که نفس کسی در نمی آید، نتیجه اش همین قصه ها می شود. اگر دیدی بچه ات را از دست می دهی، نتیجه حداقل پانزده سالی است که جامعه را به حال خودش رها کرده اند و نتیجه اش این شد که دشمن، قدم به قدم آمد. این طور نیست که دشمن یک شبه آمده باشد. وزیر امور خارجه امریکا می گوید: ما را چرا می کوبید. این یک برنامه بیست ساله است. ماها فقط مجری هستیم.
آنها نیامده اند که بروند؛ مثل عراقی ها آمده اند که بمانند. روی دیوارها دیده بودید، نوشته بودند: «جئنا لنبقا»؛ این بار هم «We are come to stay» ما آمده ایم تا بمانیم. روزنامه ها را بخوانید؛ می گوید آمریکا می خواهد بزرگ ترین سفارت را با پنج هزار پرسنل در عراق تشکیل بدهد. آیا این مرکز فرماندهی است یا سفارتخانه؟ آقای «جیمز ولسی» گفته است که هدف جنگ جهانی چهارم، نابودی انقلاب اسلامی و خشکاندن ریشه های انقلاب است. بلر گفته است این گُل عراق را در ایران می چینیم. چگونه باید به من و شما ثابت کنند که واقعاً این بار آمده اند؟ روزی نیست که در آب های داخلی و نه در آب های بین المللی تجاوز نکنند، اما می گوییم ان شاءالله گربه است. این هم 1700 کیلومتر از فاو تا پیرانشهر، آن هم از ترکیه و احداث پایگاه های جاسوسی اسرائیلی؛ باز هم برای ما لالایی بخوانید! که نه، ان شاءالله آنها قصد ندارند به ما هجمه کنند. کجایید؟ پروژة قدیمی نیل تا فرات تکمیل شد.
جبهة ما، همان جبهه ای است که آن ملعون برگشته گفته است این ملت، همة شصت میلیونشان ترویست اند. به خدا اگر همه حرف های اینها مزخرف و دروغ باشد، این یک حرف واقعاً درست است. این جبهه بیشتر از این چیزهایی که شما فکر می کنید سرباز دارد؛ به اندازه کل بسیجیان جهان اسلام. آن چیزی که حضرت امام اعتقاد داشت.
سیدحسن نصرالله (حفظه الله تعالی) می گوید: «العدو لایفهم الا بالقوه و لایستیفذ ضمیره الا بالقوه. ولا ینطق کلمه من فعله الا بالقوه». آنها زبانی جز زبان زور و سلاح نمی فهمند. چه کار داری می کنی؟ هر روز یک عروسک درست می کنی جلوی سفارت و... اول تکلیف مان را با این مارینزهای داخلی(!) مشخص کنیم. ما آخر با کی طرفیم؟ شماها که راه را باز کرده اید و دشمن عن قریب چکمه را پس گردن ما می گذارد، آقا! چه کرده اید؟
مملکت صاحبی دارد که دارد. درست است که آقایان دارند برای منافع خودشان و آلاف و علوف خودشان تخته گاز می روند و گوششان آن قدر چربی آورده که این کلمات را نمی شنوند، اما عزیزان! برای این که نمی خواهیم شهروند مطیعی برای این سیستم Globalization باشیم و قاعدة بازی را قبول نداریم، باید به آنها بگوییم که:
نتوان گفت که این قـافله وا می مـاند
خسته و کوفته از این خیل جدا می ماند
این رهی نیست که از خاطره اش یاد کنیم
این سفر همره تاریخ به جا می مـاند
دانـه و دام در ایـن راه فراوان، امـا
مرغ دل سیر ز هر دام رها می مـانـد
یکصدا غرق سکوتیم ولی گاه خروش
نعره ماست که در گوش شما می مـاند
بروید ای دلتان نیمه کـه در شیوه ما
مرگ با هرچه ستم، هر چه بلا می مـاند
بگذارید با چند جمله از بیانات آقا روح الله حرف هایمان را به پایان ببریم. برای فرزندانمان بخوانیم که امروز وقت نمی کنند فریاد برائت را بخوانند و برایش نخوانده اند؛ اگرچه برای شما ممکن است تکراری باشد:
«فریاد برائت ما، فریاد امتی است که همة کفر و استکبار به مرگ او در کمین نشسته اند و همة تیرها و کمان ها و نیزه ها به طرف قرآن و عترت عزیز نشانه رفته است. و هیهات که امت محمد(ص) و سیراب شدگان کوثر عاشورا و منتظران وراثت صالحان به مرگ ذلت بار و به اسارت شرق و غرب تن در دهند! و هیهات که در برابر تجاوز دیو سیرتان و مشرکان و کافران به حریم قرآن کریم و عترت رسول خدا و امت رسول او و پیروان ابراهیم حنیف، ساکت و آرام بمانیم و یا نظاره گر صحنه های ذلت و حقارت مسلمانان باشیم!
من خون و جان ناقابل خویش را برای ادای حق و فریضه دفاع از مسلمانان آماده نموده ام و در انتظار فوز عظیم شهادتم. قدرت ها و ابرقدرت ها و نوکران آنان مطمئن باشند که اگر خمینی یکه و تنها هم بماند به راه خود که راه مبارزه با کفر و ظلم و شرک و بت پرستی است، ادامه خواهد داد و به یاری خدا در کنار بسیجیان جهان اسلام، این پابرهنه های مغضوب بی کس و کار، خواب راحت را از دیدگان جهانخوران و زخم خوردگانی که به ستم و ظلم خویش اصرار می نمایند، تنگ خواهد کرد. ملت های مسلمان باید فکر نجات فلسطین باشند و مراتب انزجار و تنفر خویش را از سازشکاری رهبران ننگین و خودفروخته ای که به نام فلسطین، آرمان مردم سرزمین های غصب شده و مسلمانان این خطه را به تباهی کشیده اند به دنیا اعلام و نگذارند این خائنان بر سر میز مذاکره ها و رفت و آمدها، حیثیت و اعتبار و شرافت ملت قهرمان فلسطین را خدشه دار کنند که این انقلابی نماهای کم شخصیت و خودفروخته، به اسم آزادی قدس، به آمریکا و اسرائیل متوسل شدند. اینان تصور کرده اند که گذشت زمان، سیرت و صورت خیانت های آمریکا و صهیونیست را دگرگون ساخته و گرگ های خون آشام صهیونیست از فکر تجاوز و غصب سرزمین های از نیل تا فرات دست برداشته اند.»
جستجو در قاموس نور