×

همت و کار در سیره فرماندهان شهید (4) شهید عبدالحسین برونسی


تعداد بازدید : 2610     تاریخ درج : 1392/06/28

مقدمه

در تاریخ انقلاب اسلامی بویژه دوران دفاع مقدس به مردان آسمانی و شهدای والامقامی برمی خوریم که سعی و تلاش خالصانه و همت مضاعف و اطاعت محض از احکام اسلام را سرلوحه زندگی خویش قرارداده بودند. نمونه بارز این افراد، شهید بزرگوار عبدالحسین برونسی است. توسل به ائمه اطهار علیهم السلام معنویت خاصی به زندگی او بخشیده بود؛ با این که از نظر تحصیلات در سطح پایینی بود اما از نظر معنوی به درجات بالای کمال رسیده بود. شیوه زندگی اش متفاوت بود؛ تنها ارزشی که برای جهان مادی قائل بود از جنبه مزرعه بودنش برای جهان آخرت بود؛ او در طول زندگی همیشه به انجام تکلیف شرعی می اندیشید، حتی به خاطر مبارزه با مظاهر فساد، در کلاس چهارم ابتدایی ترک تحصیل کرد و معتقد بود که نباید در مدرسه ای که آلوده به فساد اخلاقی شده تحصیل نمود. او حتی برای پرهیز از لقمه حرام زمین کشاورزی اش را که توسط رژیم شاه بین روستاییان تقسیم شده بود ترک کرد و با سختی فراوان به مشهد مقدس مهاجرت نمود و در آنجا نیز به خاطر این که درآمد حاصل از سبزی فروشی و لبنیاتی شبهه داشت به کار سخت بنایی رو آورد و معتقد بود چون در این شغل می توان با تلاش و کوشش خالصانه کسب درآمد کرد شغل خوب و حلالی است. در دوران دفاع مقدس نیز که مسئولیت هایی در جنگ داشت با این که برخورداری از بعضی مواهب دنیوی حق خانواده اش بود تا زمانی که زنده بود از قبول آن ها خودداری کرد و حتی موقعی که به دلیل دلاوری هایش به سفر روحانی حج مشرف شد هزینه ای را که توسط سپاه برای اعزامش خرج شده بود به سپاه برگرداند.

شهید برونسی از فرماندهان موفق دفاع مقدس بود و این موفقیت او از دو چیز نشأت می گرفت:

اول؛ از همت بلند و کوشش مضاعف و خالصانه و اطاعت محض او از فرماندهی.

دوم؛ توسل به ائمه اطهار علیهم السلام مخصوصاً حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام که رمز موفقیتش در عملیات ها بود.

او تا آنجا در آسمان معنویت اوج گرفته بود که تاریخ و محل شهادتش را نیز می دانست و قبل از عملیات بدر به همرزمانش گفته بود: اگر من در این عملیات شهید نشدم در مسلمانی ام شک کنید. این اطمینان قلبی از روح بلند و خلوص نیتش نشأت می گرفت که باید سرلوحه زندگی دیگران مخصوصاً فرماندهان و مسئولان باشد.

زندگینامه

دربیست و سوم شهریور ماه سال 1321 در روستای «گلبوی کدکن» از توابع تربت حیدریه، قدم به عرصه هستی نهاد. در کلاس چهارم دبستان، به خاطر بیزاری از عمل معلّمی طاغوتی و فضای نامناسب درس و تحصیل، مدرسه را رها کرد. در سال 1341 به خدمت سربازی احضار شد و به جرم پایبندی به اعتقادات اصیل دینی، از همان ابتدا مورد اهانت و آزار افسران و نظامیان طاغوتی قرار گرفت. سال 1347 ازدواج کرد. برای این مهم، خانواده مذهبی و روحانی را انتخاب کرد و همین، سرآغاز دیگری برای انسجام مبارزات بی وقفه او با نظام طاغوتی حاکم بر کشور شد. در همین سال اعتراضات او به برخی از خدعه های رژیم پهلوی (مثل اصلاحات ارضی) به اوج خود رسید که در نهایت، به مهاجرت او و خانواده اش به شهر مشهد انجامید. پس از چندی، به کار سخت و طاقت فرسای بنایی روی آورد و رفته رفته، در کنار کار، مشغول خواندن درس حوزه شد. بعدها به علت شدت یافتن مبارزات ضد طاغوتی اش و زندان رفتن های پی در پی و شکنجه های وحشیانه ساواک و پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی و ورود به گروه ضربت سپاه پاسداران، نتوانست به درس حوزه ادامه دهد. با شروع جنگ تحمیلی، در اولین روزهای جنگ، به جبهه روی آورد که این دوران، برگ زرین دیگری در تاریخ زندگی او شد. به خاطر لیاقت و رشادت هایی که از خود نشان داد، مسئولیت های مختلفی را بر عهده او گذاشتند که آخرین آنها فرماندهی تیپ جواد الائمه علیه السلام بود که قبل از عملیات خیبر عهده دار آن شد. با همین عنوان در عملیات بدر، درحالی که شکوه ایثار و فداکاری را به اوج خود رسانیده بود، مرثیه سرخ شهادت را در بیست و سوم اسفند 1363 زمزمه کرد. و پیکر مطهرش مفقود الاثر گردید.

همت و کار مضاعف در طول دوران زندگی

الف ) قبل از پیروزی انقلاب اسلامی

شهید برونسی بعد از این که از روستا به مشهد مقدس مهاجرت کرد به بنایی رو آورد و معتقد بود چون این کار با زور بازو انجام می گیرد روزی اش حلال است و شبهه ای در آن وجود ندارد، مخصوصاً برای افرادی نظیر او که کار را با تمام قوت انجام می داد و از کارش کم نمی گذاشت. واقعاً تلاش و همتش مضاعف بود.

حجت الاسلام محمد رضا رضایی از دوستان شهید می گوید:

در دوران طاغوت تصمیم گرفتم دور زمین پنجاه متری که در کوی طلاب مشهد داشتم شبانه دیوار چینی کنم سراغ استاد عبدالحسین رفتم و جریان را با وی در میان گذاشتم؛ قرارشد با یک بنای دیگر و با کمک خودم، یک شبه دیوار را درست کنیم. بعد از نماز مغرب با یکی دیگر آمد و سه تایی دست به کار شدیم. بهتر و محکم تر از همه او کار می کرد. خستگی انگار سرش نمی شد. می دانستم برای معاش زن و بچه اش مثل مجاهد در راه خدا عرق می ریزد و زحمت می کشد. شب از نیمه گذشته بود من همین طور به اصطلاح ملات درست می کردم و می بردم. یک بار گرم کار، چشمم افتاد به آن بنای دیگر. به نظرم آمد دارد تلو تلو می خورد. یکهو مثل کنده خشک درختی که از زمین کنده شود، افتاد زمین! دویدم طرفش. عبدالحسین هم آمد. شاید برای دلداری من گفت: چیزی نیست سرمازده شده. شروع کرد به ماساژدادن بدنش. من هم کمکش. چند دقیقه بعد به حال آمد. وقتی به خودش آمد بلند شد. ناراحت و عصبی گفت: من که دیگه نمی کشم. خداحافظ! رفت و پشت سرش را هم نگاه نکرد. نگاه نگرانم را دوختم به صورت عبدالحسین. اگر او هم کار را نیمه کاره ول می کرد من حسابی تو دردسر می افتادم. لبخندی زد دست گذاشت روی شانه ام گفت: ناراحت نباش به امید خدا خودم کار اون رو هم می کنم.. .. هر خانه ای که می ساخت انگار برای خودش می ساخت. کارش کار بود خانه ای هم که می ساخت واقعاً خانه بود. کمتر کارگری با او دوام می آورد. همیشه می گفت: نانی که من می خورم باید حلال باشد. می گفت: روز قیامت، من باید از صاحب کار طلبکار باشم نه او از من. برای همین زودتر از همه می آمد سرکار، دیرتر از همه می رفت؛ حسابی هم از کارگرها کار می کشید. آن شب تا نزدیک سحر بکوب کار کرد. دیگر رمقی نداشتم. عبدالحسین ولی مثل کسی که سرحال باشد داشت می خندید. از خنده اش، خنده ام گرفت. حالا دیگر خیالم راحت شده بود.

شهید برونسی در همه کارها جدیت خاصی به خرج می داد. در مبارزات نیز این گونه بود. تلاش زیادی برای پخش اعلامیه ها و سخنرانی های امام رحمه الله انجام می داد و در تظاهرات به طور مستمر شرکت می نمود و با انقلابیون در ارتباط بود. در رازداری بی نظیر بود.

سید کاظم حسینی از دوستان قدیمی و از همرزمان شهید می گوید:

در سال های پنجاه و سه، پنجاه و چهار که تازه با عبدالحسین آشنا شده بودم یک روز آمد پیشم گفت: می خوام برم مسافرت، می آی؟ پرسیدم: کجا؟ گفت: زاهدان. پرسیدم: انشاءالله مأموریته دیگه، آره؟ خونسرد گفت: نه همین جوری یک مسافرت دوستانه برای گردش. توی لو ندادن اسرار، حسابی قرص و محکم بود. گفتم: بریم، حرفی نیست. نگاه دقیقی به صورتم کرد، لبخندی زد و گفت: ریشت رو خوب کوتاه کن و سبیل ها را بگذار بلند باشه. گفتم: به چشم. چند ساعت بعد برگشت: یک دبه روغن دستش گرفته بود، پرسیدم: اینو می خوای چه کار؟ گفت: همین جوری گرفتم شاید لازم بشه. با هم رفتیم خانه یکی از روحانیونی که آن زمان نماینده دریافت وجوهات حضرت امام بود توی استان خراسان. من بیرون خانه منتظرش ایستادم، خودش رفت تو. چند دقیقه بعد آمد گفت: بریم. رفتیم ترمینال. وقتی رسیدیم زاهدان تو اولین مسافرخانه اتاق گرفتیم. هنوز درست و حسابی جا به جا نشده بودیم که دبه روغن را برداشت و گفت: کار نداری؟ با تعجب پرسیدم: کجا؟ گفت: می رم جایی، زود بر می گردم. ساکت شد کمی فکر کرد و ادامه داد: یک موقعی هم اگه دیر شد دلواپس نشی ها. گفتم: نمی خوای بگی کجا می ری با اون دبه روغنت؟ محکم و مطمئن گفت: نه. راه افتاد طرف در اتاق. گفتم: اقلاً یک کمی می موندی خستگی راه از تنت در می رفت. گفت: زیاد خسته نیستم. دم در برگشت طرفم گفت: یادت باشه سید جان، هر چی هم که دیر کردم دلواپس نشی؛ یعنی یک وقت شهربانی یا جای دیگه ای نری ها. خداحافظی کرد و رفت. درست دو روز بعد برگشت. دبه روغن هم همراش نبود. توی این مدت چی کشیدم بماند. هنوز از گرد راه نرسیده بود گفت: بار و بندیل رو ببند که بریم. گفتم: بریم؟ به همین راحتی! گفت: آره دیگه، بریم. به کنایه گفتم: عجب گردشی کردیم! می دانستم کاسه ای زیر نیم کاسه است گفتم: موضوع چی بود آقای برونسی؟ به منم بگو. نگفت. هرچه بیشتر اصرار کردم کمتر چیزی دستگیرم شد. آخرش گفتم: یعنی دیگه به ما اطمینان نداری. گفت: اگه اطمینان نداشتم نمی آوردمت. گفتم: پس چرا نمی گی کجا بودی؟ گفت: فعلاً مصلحت نیست. تا قبل از پیروزی انقلاب چند بار دیگر هم راجع به آن قضیه سئوال کردم، لام تا کام حرفی نزد. توی سر نگهداشتن کارش تک بود. نمی خواست بگوید نمی گفت. حتی ساواک حریفش نمی شد. بعد از پیروزی انقلاب زمانی که در مرکز سپاه خواهران مشهد مسئول دژبانی بود به دیدنش رفتم و پس از سلام و احوالپرسی جریان آن مسافرت زاهدان را ازش پرسیدم. خندید و با دست زد رو شانه ام گفت: ها، حالا چون دیگه خطری نداره برات می گم. گفت: اون وقتها می دونی که حاج آقای خامنه ای تبعید شده بودن به یکی از روستاهای ایرانشهر، من اون موقع یک نامه داشتم برای ایشون که باید می رسوندم دست خودشون. کنجکاوی ام بیشتر شد. گفتم: دادن یک نامه که دو روز طول نمی کشه! گفت: درست می گی. ولی کار دیگه ای هم پیش اومد. پرسیدم: چه کاری؟ گفت: نامه رو دادم خدمت آقا، بین اندرونی و اتاق ملاقات رو نشونم دادن و گفتن: ساواک از همین جا رفت و آمد مارو کنترل می کنه. هر کی هم می آد پهلوی ما، با دوربین هایی که دارن می بینن. اگر شما بتونی کاری بکنی که این کنترل رو نداشته باشن خیلی خوب می شه. فهمیدم منظور آقا اینه که جلو دید ساواکی ها رو با کشیدن یک دیوار بگیرم. منم سریع دست به کار شدم؛ آجر ریختم و دم و تشکیلات دیگه رو هم جور کردم و اون جا رو دیوار کشیدم. برای همین برگشتنم دو روز طول کشید. با خنده گفتم: پس اون دبه روغن رو هم برای آقا می خواستی؟ گفت: بله دیگه. پرسیدم: ساواکی ها بهت گیر ندادن. گفت: اتفاقاً وقت اومدن، آقا هم احتمال می دادن که منو بگیرن. به شون گفتم: من این جا که اومدم سرم چفیه بسته بودم فکر نکنم بشناسن. ولی آقا راضی نشدن، منو از مسیر دیگه ای خارج کردن که گیر نیفتم.

مقام معظم رهبری در عید نوروز سال 1375 به خانه شهید بزرگوار برونسی می روند و اتفاقاً در دیداری که با آنان داشتند همین خاطره را تعریف می کنند.

شهید برونسی چند بار نیز توسط ساواک دستگیر شد اما ساواک نتوانست با شدیدترین شکنجه ها، از جمله شکستن دندان هایش و... او را به تسلیم وادار نماید. او چند روز قبل از آمدن امام رحمه الله از پاریس آزاد شد و معلوم شد که حکم اعدامش را نیز صادر کرده بودند ولی به علت نزدیک بودن پیروزی، دیگر نتوانستند حکم اعدام را به اجرا بگذارند.

ب) دوران بعد از پیروزی انقلاب و دفاع مقدس

بعد از پیروزی انقلاب، شهید برونسی در سپاه مشهد مشغول به خدمت می شود و شب و روز نمی شناسد. بیست و چهار ساعت کار و بیست و چهار ساعت هم استراحت. ولی موقع استراحت هم بیشتر اوقات در داخل سپاه بود. جنگ که شروع شد برای دفاع از انقلاب اسلامی، یک لحظه درنگ نکرد و راهی جبهه ها شد. بتدریج عهده دار فرماندهی گردان شد و با لیاقت هایی که از خود نشان داد حکم فرماندهی گردان عبداله برایش آمد. ابتدا قبول نکرد گفت: فرماندهی گروهانش هم از سر من زیاده چه برسد فرماندهی گردان. آن روز هرچه گفتند مسئولیت گردان را قبول کند فایده ای نداشت. اما فردای آن روز کاری کرد که همه مات و مبهوت شدند. صبح زود به مقر تیپ رفت و به فرمانده تیپ گفت: چیزی را که دیروز گفتید قبول می کنم. درباره علتش گفته بود: همان شب خواب دیدم که خدمت آقا امام زمان (عج) رسیدم حضرت خیلی لطف کردن و فرمایشاتی داشتن. بعد دستی به سرم کشیدن و با اون جمال ملکوتی شون و با لحنی که هوش و دل آدم رو می برد فرمودن: شما می توانی فرمانده تیپ هم بشوی.... که بعدها این گونه نیز شد.

او تمام زندگی اش را وقف جبهه و دفاع مقدس کرده بود؛ حتی زمانی که به مرخصی می آمد؛ وقتش را صرف رفتن به دیدار خانواده شهدا و مجروحین می کرد و از پول شخصی هدیه می خرید و با وسیله شخصی دوستانش به دیدار خانواده ها می رفت و در بعضی اوقات هم از جبهه تماس می گرفتند و به دلیل نیاز به وجودش، مرخصی اش را نیمه کاره رها می کرد و دوباره به جبهه بر می گشت. یک بار که برای درست کردن دیوار حیاط مدت بیست روز مرخصی گرفته بود همان روز اول آجر ریخت و روز بعد هم دیوار دور تا دور حیاط را خراب کرد و می خواست بقیه کارها را شروع کند که یکی از بچه های سپاه آمد دنبالش. پس از صحبت، خانه را به همان حال رها کرد و راهی جبهه شد.

توسل به ائمه اطهار علیهم السلام در کنار همت و تلاش مضاعف

از خصوصیات بارز شهید برونسی، توسل به ائمه اطهار علیهم السلام مخصوصا ً حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام بود. او با اینکه در پست فرماندهی، اطلاعات کاملی از منطقه عملیاتی به دست می آورد و حتماً خودش در صحنه حضور پیدا می کرد و تمام نقاط قوت و ضعف را شناسایی می کرد و اعتقاد داشت که فرماندهان برای انجام عملیات نباید به نقشه عملیات اکتفا کنند بلکه باید در خود منطقه توجیه شوند، با این حال برای پیروزی در عملیات، به ائمه اطهار علیهم السلام متوسل می شد به ویژه در هنگامی که کار به بن بست می رسید و این توسل خالصانه اش همیشه جواب می داد و تعجب همگان مخصوصاً فرماندهان جنگ را درپی داشت. در این جا تنها به یک نمونه آن اشاره می کنیم: قبل از عملیات رمضان قرار شد تیپ جوادالائمه علیه السلام که فرمانده یکی از گردان هایش شهید برونسی بود با یک عملیات ایذایی دو گردان مکانیزه دشمن مجهز به تانک های T-72 را نابود کند. پس از شناسایی یک روزه، گردان ها وارد عمل شدند ولی دو گردان دیگر راه به جایی نبردند؛ یکی شان به دلیل شناسایی محدود، راه را گم کرده بود و گردان دیگر هم به خاطر این که فرمانده اش روی مین رفت. چشم امید همه به گردان عبداله به فرماندهی شهید برونسی بود. آقای سید کاظم حسینی خاطره آن روز را این گونه تعریف می کند:

... سی چهل متر مانده بود برسیم به موانع. یکهو دشمن منوّر زد؛ آن هم درست بالای سر ما. تاریکی دشت به هم ریخت و آن ها انگار نوک ستون را دیدند. یکدفعه سرو صداشان بلند شد. پشت بندش صدای شلیک پی در پی گلوله ها، آرامش و سکوت منطقه را زد به هم. صحنه نابرابری درست شد؛ آن ها توی یک دژ محکم، پشت موانع و پشت خاکریز بودند، ما توی یک دشت صاف. همه خیز رفته بودیم روی زمین. تنها امتیازی که ما داشتیم نرمی خاک آن منطقه بود؛ طوری که بچه ها خیلی زود توی خاک فرو رفتند. دشمن با تمام وجود آتش می ریخت. عوضش عبدالحسین دستور داده بود که ما حتی یک گلوله هم شلیک نکنیم. اوضاع را درست و دقیق سنجیده بود. دراین صورت هیچ بعید نبود که دشمن مارا با یک گروه چندنفره شناسایی اشتباه بگیرد و فکر کند که کلک همه را کنده است. اتفاقاً همین طور هم شد.

پس از پایان یافتن آتش دشمن، مشخص شد که تعداد سیزده، چهارده نفر شهید و تعدادی مجروح شده اند که با آن حجم آتش، خودش یک معجزه بود.... شهید برونسی نظر آقای حسینی را در مورد وضعیت پیش آمده می پرسد. او می گوید: باید برگردیم و با وضعیت پیش آمده ماندن را جایز نمی داند. ولی او چنین نظری ندارد. آقای حسینی در این خصوص می گوید:

پرسیدم: مگه شما نظر دیگه ای هم داری؟ چند لحظه ای ساکت ماند. جور خاصی که انگار بخواهد گریه اش بگیرد گفت: من هم عقلم به جایی نمی رسه. دقیقاً یادم هست همان جا صورت را گذاشت روی خاک های نرم و رملی کوشک. منتظر بودم نتیجه بحث را بدانم. ... حول و حوش ده دقیقه گذشت. توی این مدت، دو سه بار دیگر هم آمدم پیش عبدالحسین. .. نمی دانم که او چش شده بود که جوابم را نمی داد. با غیظ گفتم: آخر این چه وضعیه حاجی؟ یک چیزی بگو. هیچی نمی گفت. بار آخر که آمدم پهلوش یکدفعه سرش را بلند کرد. بالاخره عبدالحسین به حرف آمد. صداش با چند دقیقه پیش فرق می کرد، گرفته بود؛ درست مثل کسی که شدید گریه کرده باشد گفت: سید کاظم! خوب گوش کن ببین چی می گم. .. خودت برو جلو. با چشم های گرد شده ام گفتم: برم جلو چه کار کنم؟ گفت: هر چه می گم دقیقاً همون کارو بکن. خودت می ری سر ستون؛ یعنی نفر اول. به سمت راستش اشاره کرد و ادامه داد: سر ستون که رسیدی اون جا درست برمی گردی سمت راستت، بیست و پنج قدم می شماری. مکث کرد با تأکید گفت: دقیق بشماری ها. مات و مبهوت فقط نگاهش می کردم. گفت: بیست و پنج قدم که شمردی و تموم شد همون جا یک علامت بگذار. بعدش برگرد و بچه ها رو پشت سر خودت ببر اون جا. .. وقتی به اون علامت که سر بیست و پنج قدم گذاشتی رسیدی، این دفعه رو به عمق دشمن، چهل متر می ری جلو. اون جا دیگه خودم می گم به بچه ها چه کار کنن. .. به اعتراض گفتم: حاج آقا! اصلاً حواست هست چی داری می گی؟ امانش ندادم و دنبال حرفم را گرفتم: این کار خودکشیه، خودکشی محض! محکم گفت: شما به دستور عمل کن. .. چاره ای جز انجام دستور نداشتم. دیگر لام تا کام حرفی نزدم. سینه خیز راه افتادم طرف سر ستون. آن جا بلند شدم و برگشتم سمت راست. شروع کردم به شمردن قدم هام؛ یک، دو، سه، چهار. .. سر بیست و پنج قدم ایستادم علامتی گذاشتم و آمدم سراغ گردان. همه را پشت سر خودم آوردم تا پای همان علامت. به دستور بعدی اش فکر کردم. رو به عمق دشمن، چهل متر می ری جلو. با کمک فرمانده گروهان ها و فرمانده دسته ها، گردان را حدود چهل متر بردم جلو. یکدفعه دیدم خودش آمد. سید و چهار، پنج تا آرپی جی زن دیگر هم همراهش بودند. رو کرد به سید و پرسید: حاضری برای شلیک. گفت: بله حاج آقا. عبدالحسین گفت: به مجردی که من گفتم الله اکبر شما رد انگشت من رو می گیری و شلیک می کنی به همون طرف. پیرمرد انگار ماتش برده بود آهسته و با حیرت گفت: ما که چیزی نمی بینیم حاج آقا! کجا رو بزنیم؟ گفت: شما چه کار داری که کجا رو بزنی؟ به همون طرف شلیک کن دیگه. به چهار، پنج تا آرپی جی زن دیگر هم گفت: شما هم صدای تکبیر رو که شنیدین پشت سر سید به همون روبه رو شلیک کنین. رو کرد به من و ادامه داد: شما هم با بقیه بچه ها بلافاصله حمله رو شروع کنین. .. عبدالحسین سرش را بلند کرد رو به آسمان، این طرف و آن طرفش را جور خاصی نگاه کرد. دعایی زیر لب خواند. یکهو صدای نعره اش رفت به آسمان؛ الله اکبر! طوری گفت الله اکبر که گویی خواب همه زمین را می خواست بریزد به هم. پشت بندش، سید فریاد زد: یا حسین و شلیک کرد. گلوله اش خورد به یک نفربر که منفجر شد و روشنایی اش منطقه را گرفت. بلافاصله چهار پنج گلوله دیگر هم زدند و پشت بندش با صدای تکبیر بچه ها، حمله شروع شد. دشمن قبل از این که به خودش بیاید تار و مار شد. بعضی ها می خواستند دنبال عراقی ها بروند عبدالحسین داد زد برگردید دنبال تانک های T-72 ما این همه راه رو فقط به خاطر اونا اومدیم. بالاخره رسیدیم به هدف. .. افتادیم به جان تانک ها. توی آن بحبوحه، عبدالحسین رو کرد به سید و گفت: نگاه کن سید جان، این همون T-72هست که می گن گلوله بهش اثر نمی کند و یک آرپی جی زد به طرف یکی شان که کمانه کرد. بچه های دیگر هم همین مشکل را داشتند کمی بعد آمدند پیش او. به اعتراض گفتند: ما می زنیم به این تانک ها ولی همه اش کمانه می کنه، چه کار کنیم؟ به شوخی و جدی گفت: پس خداوند عالم شمارو ساخته برای چی؟ خوب بپر بالای تانک و نارنجک بنداز تو برجکش. برو از فاصله نزدیک بزن به شنی هاش. .. آن شب دو گردان زرهی دشمن را کاملاً منهدم کردیم. وفتی برگشتیم دژ خودمان اذان صبح بود. نماز را که خواندیم از فرط خستگی هر کس گوشه ای خوابید. .. عبدالحسین داشت بلند می شد دستش را گرفتم صورتش را برگرداند طرفم. توی چشم هایش خیره شدم، منّ و منّی کردم و گفتم: راستش جریان دیشب برام خیلی سؤل شده، عادی پرسید: کدوم جریان؟ ناراحت گفتم: خودت رو به اون راه نزن، این بیست و پنج قدم به راست و چهل متر به جلو، چی بود جریانش؟. .. از جاش بلند شد گفت: حالا بریم سیدجان که دیر می شه، برای این جور سؤل و جواب ها وقت زیاد داریم. .. آمد چیزی بگوید که یکدفعه حاج آقای ظریف (مسئول واحد زرهی تیپ) پیداش شد. سلام و احوالپرسی گرمی کرد و گفت: دست مریزاد، دیشب هم گل کاشتین! منتظر تکه، پاره های تعارف نماند رو به من گفت: بریم سید؟ طبق معمول تمام عملیات های ایذایی باید می رفتیم دنبال مجروح یا شهدایی که احتمالاً جا مانده بودند... رسیدیم جایی که دیشب زمین گیر شده بودیم. به ظریف گفتم: همین جا نگه دار. نگه داشت. پریدم پایین. رو به رومان انبوهی از سیم خاردارهای حلقوی و موانع دیگر، خودنمایی می کرد ناخودآگاه یاد دستور دیشب عبدالحسین افتادم؛ بیست و پنح قدم می ری به راست. سریع سمت راستم را نگاه کردم برجا خشکم زد! کمی بعد به خودم آمدم شروع کردم به قدم زدن و شمردن قدم ها. شماره ها را بلند بلند می گفتم و بی پروا؛ یک، دو، سه، چهار. .. درست بیست و پنج قدم آن طرف تر مابین انبوه سیم خاردارهای حلقوی و موانع دیگر دشمن، می رسیدی به یک معبر که باریک بود و خاکی. فهمیدم این معبر در واقع کار عراقی ها بوده برای رفت و آمد خودشان و خودروهاشان. ما هم درست از همین معبر رفته بودیم طرف آن ها. .. چهل پنجاه قدم آن طرف تر موانع تمام می شد و درست می رسیدی به چند متری یک سنگر. رفتم جلوتر. نفربری که دیشب سید به آتش کشیده بود نفربر فرماندهی و آن سنگر هم، سنگر فرماندهی بود که بچه ها با چند تا گلوله آرپی جی اول حمله، منهدمش کرده بودند. بعداً فهمیدم هشت نه تا از فرماندهان دشمن همان جا و داخل همان سنگر به درک واصل شده بودند... ظریف پا به پام آمده بود. .. وقتی سیر تا پیاز ماجرا را گفتم ازش پرسیدم: حالا نظرت چیه؟ عبدالحسین چطوری این چیزها رو فهمیده؟ گریه اش گرفت گفت: اون عشق و اخلاصی که این مرد داره باید بیشتر از اینا ازش انتظار داشته باشیم. اون قطعاً از عالم بالا دستور گرفته. ...

پس از برگشتن و اصرار زیاد، شهید برونسی ماجرا را این گونه تعریف کرد:

 موقعی که عملیات لو رفت و توی آن شرایط گیر افتادیم حسابی قطع امید کردم شماهم که گفتی برگردیم ناامیدی ام بیشتر شد و واقعاً عقلم به جایی نرسید مثل همیشه تنها راه امیدی که باقی مانده بود توسل به واسطه های فیض الهی بود. توی همان حال و هوا صورتم را گذاشتم روی خاک های نرم اون منطقه و متوسل شدم به وجود مقدس خانم حضرت فاطمه زهرا علیهاالسلام. .. در همان اوضاع یکدفعه صدای خانمی به گوشم رسید، صدای ملکوتی که هزار جان تازه به آدم می بخشید؛ به من فرمودند: فرمانده! یعنی آن خانم به همین لفظ فرمانده صدام زدند و فرمودند: این طور وقتا که به ما متوسل می شوید ما هم از شما دستگیری می کنیم. ناراحت نباش... عبدالحسین ادامه داد: چیزهایی را که دیشب به تو گفتم که برو سمت راست و برو کجا، همه اش از طرف همان خانم بود.[1]



[1] . کتاب «خاک‏های نرم کوشک»، تحقیق و تألیف: سعید عاکف.

 

کلمات کلیدی
انقلاب  |  قدم  |  عبدالحسین  |  شهید برونسی  |  شهید عبدالحسین برونسی  |  برونسی  |  سیره فرمانده شهید  |  شهید بزرگوار عبدالحسین برونسی  | 
لینک کوتاه :