×

ولایت


تعداد بازدید : 732     تاریخ درج : 1393/07/14

ولایت، اسم مصدر و در لغت به معنی قرابت و نزدیکی است.1

معنای اصلی ولایت، قرار گرفتن چیزی در کنار چیز دیگر است؛ به گونه ای که فاصله ای میان آنها نباشد. خداوند در حدیث شریف قدسی می فرماید:

«لا یزال العبد یتقرّب الی بالنوافل حتّی احبّتهُ، فاذا احبّته کنتُ سَمْعَهُ الّذی یَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَره الّذی یبصر بها و یده الذی یبطش بها؛2

بنده، قدم به قدم به من نزدیک می شود با نوافل، تا آنجا که مورد محبّت و عنایت من قرار می گیرد، به آن مرحله که رسید، منم چشم او؛ هنگامی که می بیند. گوش او می شوم؛ هنگامی که می شنود و منم دست او که دراز می شود.»

این سخن به معنی تمجید و تقدیس چشم، گوش، دست و سایر جوارح مؤمن مقرّب نیست، اعضا و جوارح مؤمن به نسبت قربت به صفات کمالی و فنا در افعال و صفات انسانی، حائز توانایی هایی مافوق آنچه برای عموم انسان ها در شرایط معمولی وضع شده، می گردد. به عبارت دیگر، حدّ و اندازه تصرّف اعضا ارتقا می یابد؛ مجال تصرّف مافوق تصوّر پیدا می کند.

«ولایت» از «ولی» گرفته شده است. در اصطلاح به کسی که از موهبت قرب حق بهره مند است، «ولی» گفته می شود، ولایت به مفهوم خاصّ آن عبارت از مرتبه فنای در حق تعالی است؛ زیرا کسی که به مقام فنای ذاتی، صفاتی و افعالی رسیده باشد و فانی فی الله و متخلّق به اسما و صفات حق تعالی باشد، «ولیّ الله» خوانده می شود، ولایت گاهی به عنوان یک موهبت الهی نصیب کسی می شود و گاهی در پی ریاضت و مجاهدت های فراوان برای برخی ساکنان راستین حاصل می گردد.3

چنان که در حدیث شریف قدسی آمد، شرط ولایت، تطهیر جسم و جان (نفس) از صفات رذیله و پست نفسانی است. انسان، در سیر الی الله، مرحله به مرحله پیش می رود و از جنبه بشری خویش دست شسته و جنبه ربّانی پیدا می کند. در هر مرحله تولّد جدیدی پیدا می کند و از قبل کامل تر می شود و در افقی بالاتر قرار می گیرد تا امکان ارتباط و تقرّب بیشتر با حقیقت عالم را پیدا کند. صفات بشری مانع بزرگی برای این تقرّبند و از این رو انسانِ طالبِ حق در این صفات نباتی و حیوی و بشری که او را بسته و اسیر عالم محسوس و ملموس و مادّی می کند، می میرد و در عوالم بالاتری تولّد پیدا می کند تا زمانی که این بستگی ها برقرار باشد و انسان از بند منیّت خلاصی نیافته باشد، امکان متّصف شدن به صفات الهی را حاصل نمی کند. هر چه این زنگارها بیشتر زدوده شود، نورانیّت الهی درون سالک بیشتر می شود تا جایی که سالک کانون نور می شود.

قطعه آهنی سیاه و سرد را فرض کنید که در مجاورت آتش قرار می گیرد، در اثر تداوم این مجاورت، آرام آرام آهن گرم و سپس داغ می شود؛ چنان که این مجاورت ادامه یابد، به دلیل قابلیّتی که در آن است، سرخ و آتشین می شود تا آنکه چونان زغال گداخته همه صفات سوزندگی، سرخی و روشنایی را حاصل می کند، در حالی که پیش از این آهن سیاه و سردی بیش نبود.

در حدیثی قدسی از قول حضرت خداوندی جلّ و علا آمده است:

«بنده من! مرا اطاعت کن تا تو را چون خودم سازم؛ همان طور که من زنده ام و نمی میرم تو هم زنده باشی؛ همان طور که من غنی ام و فقیر نمی شوم تو هم فقیر نشوی و همان طور که من هر چه را اراده کنم می شود، تو هم همچنان شوی.»4

آنکه چون قطعه آهنی در قرابت آتش بندگی و حبّ خداوند و فرمانبری از حضرت حق قرار گرفت، این ولایت و تقرّب، او را چون آتش و زغال آتشین صاحب کمالات و صفات می کند تا آنجا که صفات خداوندی در او نیز جاری می شود، بی نیاز، قوی، غنی و عزیز می شود و هر چه اراده کند، محقّق می شود. با این تفاوت که اراده مطلق خداوند، ذاتی وجود آن حضرت است و اراده انسان اراده ای عرضی و تبعی است.

اسم شریف «الولی» از اسماء حق است؛ امّا آفریده های او نیز از این اسم بی بهره نمی مانند. دیگران نیز نه بالاصاله بلکه بالعرض می توانند چونان آهن گداخته، واجد آن شوند.

«اللهُ ولیّ الَّذینَ آمنوا» است. خداوند ولیّ ایمان آورندگان است و ایمان آورنده مقرّب، به خواست خداوند از ظلمات خارج شده و به نور می رسد و روشنی می گیرد. «اللهُ وَلِیُّ الَّذِینَ آمَنُواْ یُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَی النُّوُرِ».5

ولیّ حقیقی، خداوند تبارک و تعالی است و ولایت او ذاتی است و حقیقی.

در سوره یوسف می خوانیم: «فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضِ أَنتَ وَلِیِّی فِی الدُّنُیَا وَ الآخِرَۀِ؛6 ای پدیدآورنده آسمان ها و زمین تنها تو در دنیا و آخرت مولای منی مرا مسلمان بمیران و مرا به شایستگان ملحق فرما. » ولایت خداوند الی الابد و همیشگی است و تمامی ساحات دنیا و آخرت را شامل می شود. همین ولایت و حاکمیّت حضرت حق است که باعث سلطه و تصرّف کامل و بی چون و چرای وی بر کلّ مخلوقات و موجودات می شود و هیچ کس را قادر به پرس و جو از وی نیست. «وَهُوَ الْوَلِیُّ الْحَمِیدُ؛7 او ولیّ و ستوده است.»

خداوند، نسبت به همه مخلوقات احاطه کامل دارد و همین احاطه و قرب وجودی است که هر چه اراده کند درباره هر موجودی، می شود و هر تدبیری بخواهد درباره هر موجودی، رقم می زند.

ولایت غیر الهی

انسان، واجد توانایی ها و ویژگی هایی است که می تواند عموم صفات الهی را چون آینه ای در خود متجلّی و منعکس کند؛ هر اندازه که این قوّه و توانایی به فعلیّت و ظهور برسد، میزان قرب او به حق و ولایتش بیشتر و بیشتر می شود. این قرب و طیّ مراتب، امکان تحقّق والاترین درجه انسانی (انسان الهی) را فراهم می آورد. به دلیل وجود قوّه اختیار در انسان، ممکن است او ولایت شیطان را هم گردن نهد؛ چنان که می فرماید:

«وَمَن یَتَّخِذِ الشَّیْطَانَ وَلِیًّا مِّن دُونِ اللّهِ فَقَدْ خَسِرَ خُسْرَانًا مُّبِینًا؛8

کسی که شیطان را ولیّ خودش قرار می دهد، زیانی آشکار کرده است.»

و جز این ممکن است انسان، ولایت کافران یا مؤمنانی را گردن نهد؛ چنان که در آیات کریمه آمده است:

«لاَّ یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکَافِرِینَ أَوْلِیَاء مِن دُوْنِ الْمُؤْمِنِینَ؛9

افراد با ایمان نباید به جای مؤمنان، کافران را دوست و ولیّ خود انتخاب کنند و هر کس چنین کند، هیچ رابطه ای با خدا ندارد.» یا: «وَالْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِیَاء بَعْضٍ؛10

مردان و زنان با ایمان ولیّ یکدیگرند. ..»

آنکه ولایت شیطان را پذیرفته، در واقع قرب و نزدیکی به شیطان در کسب صفات و رذایل شیطانی را پذیرفته است؛ در چنین وقتی، گاه انسان چنان با شیطان نزدیک و با او به وحدت می رسد که هیچ فاصله ای میان او و شیطان نمی ماند و هیچ منفذی برای نفوذ دیگری باقی نیست.

ولایت الهی، حرکت در مسیر نظام توحیدی حق است و ولایت شیطان، حرکت در مسیر باطل.

در ولایت الهی، حقِّ ولیّ، بالذّات و مطلق است و گستره ولایتش چنان فراگیر و شامل است که هر نوع ولایتی در محاق ولایت حق قرار می گیرد. «أَنَّ اللّهَ لَهُ مُلْکُ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضِ وَ مَا لَکُم مِّن دُونِ اللّهِ مِن وَلِیٍّ وَ لاَ نَصِیرٍ؛ 11

آیا نمی دانستی که حکومت آسمان ها و زمین از آن خداست؟ و جز خدا، ولیّ و یاوری برای شما نیست.»

در مقابل، ولایت الهی، هر آنچه که انسان را از گستره این نظام دور کند و در بند گمراهی و ضلالت درآورد، عرصه ولایت شیطان خواهد بود.

شیطان، دامنه ولایت خودش را گام به گام و مرحله به مرحله می گسترد. از «تزیین اعمال» تا «سلطه کامل» مراتب را طی می کند تا آنکه آدمی به تمامی در اثر غور و سیر در ولایت و قرب به شیطان، با او به نوعی وحدت می رسد.

مراتب ولایت

آنچه از منابع دینی دریافت می شود، حکایت از آن دارد که ولایتی که به خدا، پیغمبر(ص)، امیرمؤمنان(ع) و دیگر امامان معصوم(ع) نسبت داده می شود، مفهومی است که تشکیک مراتب دارد. مرتبه اعلا و ذاتی آن، برای خداوند متعال است و مرتبه بعدی آن، ویژه رسول خدا(ص) و امامان(ع) می باشد.

هر ولی، در محدوده خود، بر مولی علیه خود برتری و تفوّق دارد. این میزان قرب به حق است که محدوده و گستره ولایت ولیّ را معلوم می کند تا ولی مرتبه ای از صفات کمالی و معنویّت نداشته باشد، اختیار و تفوّق معنوی و شرعی برای او حاصل نمی شود.

اگرچه انبیای عظام الهی(ع) در اصل عصمت و دوری از کجی و کاستی، حکم واحدی دارند و خطا و عصیان از حریم شامخ آنان به دور است؛ لیکن دارای مقامات و مراتب متفاوتی هستند.

انبیای الهی، جملگی در عنوان کلّی نبی مشترکند؛ امّا نسبت به هم تفاوت و تفاضل دارند. گستره عمل و حضور انبیا و مأموریّتی که به هر یک ابلاغ شده و وظایف محوّله به هر یک، حکایت از همین تفاوت و تفاضل دارد.

برخی از انبیای عظام الهی، مأمور به هدایت خانواده و اطرافیان خود بودند و برخی مأمور به هدایت قوم و ملّتی بزرگ، میزان درک و آمادگی پذیرش امّت ها برای دریافت حقایق عالم در انتخاب و اعزام انبیا بی تأثیر نبوده است؛ چنان که میزان قرب و نورانیّت باطنی و ولایت نیز ملاک عهده دار شدن مأموریّت هدایت انسان ها و امّت ها نیز بوده است.

از این وجه، دریافت می شود که مراتب ولایت و قرب انبیا، مرتبه نبی و گستره نبوّت و مأموریّت ایشان را برای دعوت مردم به سوی حق و حقیقت معلوم می سازد.

در کتاب شریف «مصباح الانس»، صفحه 25 آمده است:

رسالت و نبوّت، مأموریّت تبلیغی و مسئولیّتی است اجرایی که تحت اشراف و اذن پروردگار، نبی بدان مشغول می شود و از طریق «وحی» دستورات لازم را دریافت می کند. آنچه همگان از نبوّت و رسالت درک می کنند، «نبوّت عام» یا «نبوّت تشریعی» است.

دایره و گستره دریافت احکام و میدان عمل «رسول و نبی»، بستگی به استعداد امّت یا حتّی قبیله و خانواده ای است که آن نبی یا رسول، برای هدایت آنها مأمور شده است. چه کسی می تواند ظرفیّت پذیرش و درک قوم حضرات صالح(ع) و هود(ع) را با امّت حضرت موسی(ع) یا محمّد(ص) برابر فرض کند؟ کمیّت و کیفیّت سؤال و نیاز مردمی که حضرت زکریّا(ع) و یحیی(ع) آنها را مخاطب خود ساخته اند، هیچ گاه با نیاز و ظرفیّت امّت های بزرگ دیگر یکسان نیست؛ امّا آیا ژرفا و وسعت و ظاهر و باطن اخبار و معارف و حقایق مندرج در هستی، به قدر و اندازه و ظرفیّت امّت هاست؟

اسما و صفات مطلق و کمالات لایتناهی و بی شمار خداوند هستی، اساساً در ظرف وجودی این اقوام نمی گنجد، از همین رو بود که عرض شد مراتب انبیا نیز یکسان نیست.

هر یک از این امّت ها و همچنین انبیا، حسب ظرفیّت وجودیشان، قادر به سیر و صعود و قرب به درجه ای و مرتبه ای از مراتب بی شمار صفات کمالی هستند؛ امّا همواره اشخاصی و مردانی هستند که خارج از ظرفیّت اقوام مختلف، به عالی ترین درجه از قرب دست یافته اند؛ چنان که صاحبان ولایت کلّیه، خارج از ظرفیّت وجودی همه اقوام و امّت ها و حتّی همه انبیا و رسل که مأمور به هدایت اقوام و امّت هایی بودند؛ به آن مرتبه عالی و متعالی رسیدند.

در مسئله نبوّت، نبوّت را به نبوّت تشریعی (مخصوص انبیا و رسل) و «نبوّت ابنایی» تقسیم کرده اند.

«نبوّت ابنایی» به این معنی است که فردی به سبب طیّ مراتب و قرب به حق و کسب درجاتی از ولایت، به معارف و اخباری دسترسی پیدا می کند؛ بی آنکه مأموریّتی و وظیفه ای خاص چون انبیا و رسولان بر عهده اش باشد.

جناب آیت الله جوادی آملی می فرمایند:

اگرچه این نوع از نبوّت پشتوانه نبوّت و رسالت تشریعی است؛ امّا اختصاص به مردان ندارد و زنان نیز می توانند به این مقام دست یابند.12

برای نبوّت تشریعی حدّی است؛ چنان که با بعثت حضرت ختمی مرتبت(ص)، باب نبوّت و رسالت برای همیشه بسته شد و پیامبر اکرم(ص) به عنوان آخرین پیامبر و رسول معرفی شدند.

با ختم رسالت، تمامی نیازهای آدمی برای رسیدن به سعادت، از طریق کتاب و نبوّت تشریعی حاصل شده است. از آنجا که خداوند انسان را مختار و مسئول آفریده و در آخرت نیز هر کس را به کیفر اعمالش می رساند، بر اساس قول فقها و قاعده «قبح عقاب بلا بیان»؛ یعنی زشتی عقاب و کیفر بدون بیان راه و چاره، با اعزام سفیران و پیام آوران خود، احکام و تکالیف الهی را بیان داشته و حجّت را تمام کرده است؛ زیرا پس از ابلاغ حکم و وحی برای کسی جایی برای عذر آوردن و بهانه باقی نمی ماند.

رابطه نبوّت و ولایت، همواره مورد بحث و مورد توجّه عارفان بوده است.

ولایت، اعم از نبوّت در رسالت است و نبوّت، اعمّ از رسالت و اخصّ از ولایت است. ولایت جنبه حقّانی ابدی است که هرگز قطع نمی شود؛ ولی نبوّت نسبت به خلق و پایان پذیر است.

 بنابراین ولایت سه مظهر دارد:

1. ولیّ غیر نبی، مانند اولیای امّت اسلامی (امامان)؛

2. نبیّ غیر رسول، مانند انبیای بنی اسرائیل که پیرو حضرت موسی(ع) بودند؛

3. رسول، مانند ابراهیم خلیل(ع) و موسی کلیم(ع) و محمّد امین(ص).13

با توجّه به آنچه گفته شد، محقّقاً ولایت با نبوّت پیوند دارد و به نظر برخی ولایت خود، نوعی نبوّت ابنایی است و نه تشریعی و نبوّت نیز مستلزم ولایت است و هنگامی که ولایت به انتها رسید، نبوّت آغاز می گردد.14

نتیجه آنکه، انبیا، در ورای نبوّت و رسالت خویش که مرتبط با نشئه ظاهری و دنیوی آنهاست، از ولایتی برخوردارند که آنها را به حقایق باطنی و نشئه اخروی مرتبط می کند.

اساساً، نبوّت و رسالت بدون پشتوانه ولایت، تحقّق پذیر نیست؛ زیرا ولایت جنبه حقّانی و الهی نبی و رسول را تأمین می کند و این ولایت در مقایسه با نبوّت و رسالت، در حکم روح و باطن آنها خواهد بود.15

برتری و فضل انبیا نسبت به هم، به برتری ولایتشان برمی گردد. این رتبه و برتری ولایت در نبی یا رسولی است که او را از سایران برتر و افضل ساخته است. برتری انبیای اولوالعزم بر سایر انبیا و رسولان و برتری حضرت نبیّ اکرم(ص) بر سایر انبیای اولوالعزم به برتری و فضیلت ایشان در ولایت است.

«وِلایت» لازمه نبوّت است. نبی به دلیل و میزان ولایت و مأموریّت محوّله در قلمرویی از امور خلق خدا وارد می شود و در آنها تصرّف می کند. اوامر و نواهی صادر می کند. حقّ و باطل را می نمایاند و نحوه برخورد با طواغیت را ترسیم می کند. این تصرّفات به اذن خداوند صورت می پذیرد.

ولایت سایر انبیا، چه پیامبر مرسل چه غیر مرسل، ولایت جزئیّه است و متناسب با مراتبشان، متفاوت می شود. از آنجا که نبوّت و رسالت آنها جزئیّه بوده، دایره ولایت آنان نیز جزئیّه است.

علّامه سیّد حسن میرجهانی طباطبایی، ولایت را بر دو قسم 1. ولایت جزئیّه، 2. ولایت کلّیه تقسیم می نماید و می نویسد:

ولایت جزئیّه نیز بر دو قسم است: تحصیلی و غیر تحصیلی. ولایت تحصیلی عبارت است از ولایت اولیا و غیرتحصیلی عبارت است از ولایت انبیا.16

ولایت تحصیلی برای غیر انبیا است که به وسیله ریاضات نفسانی، تقوا و مجاهدت حاصل می شود؛ امّا ولایت غیر تحصیلی مخصوص انبیا است که به واسطه افاضات و لیاقت ذاتی اعطا شده است. ولایت انبیا فیض ویژه خداوند است که کسب آن نیازمند طیّ مراتب و مقدّمات نبوده؛ بلکه از گهواره تا گور آنان دارای ملکه عصمت و لیاقت و قابلیّت ذاتی اند؛ اگرچه این استعداد و قابلیّت در آنها ذاتاً مختلف و هر یک از ایشان به حسب قابلیّت ذاتی ای که دارند و به قدر علم لدنی که به آنها افاضه شده، مصون از خطا و لغزش می باشند.

مأموریّت هر پیغمبری نسبت به خانواده یا قبیله یا دهکده یا شهر یا مملکتی یا تمام روی زمین، مانند سلاطین روی زمین و قلمرو آنهاست و هر پیغمبری که مبعوث شده است بر محل و قلمروی خود، به عنوان ولیّ و در سمت اولوالامری، قادر و توانا به هرگونه تصرّفات در آن می باشد و بر وفق آنچه که خدا او را مأمور کرده چنانچه شاید و باید، به تمام معنی مصالح و مفاسد کلّیه امور دنیویّه و اخرویّه همه آنها را عهده دار خواهد بود، خواه اطاعت او را کنند یا معصیّت او را نمایند و ولیّ غیر نبی را قلمرو و متصرّفاتی نیست و اگر تصرّفی کند، تصرّف او بر وفق درخواست از خدا انجام می گیرد و تصرّفات او رسمیّت ندارد.17

و امّا ولایت کلّیه، مخصوص مخلوقی است که از حیث صفات کمالی، دارای عالی ترین مرتبه و مقدّم بر کلّیه خلایق و آفریده ها باشد؛ یعنی کسی باشد در میان خلق که از حیث مظهر بودن برای صفات خدا از همه مخلوقات مرتبه او اعلا و ارفع باشد؛ زیرا که اگر در میان خلق کسی از او بالاتر باشد در مظهریّت، او ولیّ مطلق نخواهد بود؛ زیرا که مستلزم آن است که مفضول بر فاضلی مقدّم باشد؛ یعنی آنکه مرتبه او پست تر است، مقدّم باشد بر کسی که مرتبه او بالاتر است و آن قبیح است.18

آنکه به عنوان خاتم پیامبران، صاحب دین کامل و جهانی است و دایره ولایتش بر کلّ موجودات تا قیامت کبرا علی الدّوام مستولی است، دارای مقام ولایت کلّیه نیز هست.

این ولایت، با فیض و لطف الهی علاوه بر وجود مبارک حضرت خاتم الانبیا و ولیّ الله الاعظم امیرالمؤمنین(ع) و یازده فرزندش و همچنین فاطمه زهرا(س)، سیّده زنان عالم اختصاص یافته است.19

برای آنکه صاحب ولایت کلّیه است و به اذن الله بر نفس کلّیه مخلوقات اولی و خزینه دار علوم غیبیه و امین اسرار الهی است، شرایطی ذکر کرده شده است که به اختصار به آنها اشاره می شود.

1. ولایت مطلقه؛ شرط آن عصمت کلّیه است فطرتاً؛

2. از حیث مظهر بودن برای صفات خدا از همه مخلوقات مرتبه او اعلا و ارفع باشد؛

3. بزرگی او از غیر او باید بیشتر باشد؛ زیرا اگر کسی از او بزرگ تر باشد، محیط بر آن کس نخواهد بود؛

4. صاحب ولایت کلّیه باب الله است؛ زیرا مدار ولایت مطلقه بر فضل و عدل است و چیزی از آن جاری نمی شود، مگر به دست ولیّ و اگر چنین نباشد، ولیّ مطلق نیست؛

5. باید ولایت بر جمیع ممکنات داشته باشد؛

6. باید محلّ مشیّت و زبان اراده خداوند باشد؛

7. کسی باشد که خدا او را شاهد بگیرد برای خلق آسمان ها و زمین و آنچه که در عالم وجود، موجود شده و می شود؛

8. باید از هر جهت محیط بر عالم امکان باشد و قاهر و غالب بر آن باشد؛ مانند قلب که مسلّط و محیط بر تمام اعضا و جوارح بدن است؛

9. باید معصوم از خطا و سهو و نسیان باشد و عالم به صلاح و فساد کلّیه اعضای ممکنات؛

10. باید در میان کلّ مخلوقات مطاع باشد که هر وقت و هر چه و هر که را بخواند، اجابت کنند؛

11. منوط به علمی است که محیط باشد بر مَوَلّی علیه والّا قدرت ندارد بر ترتیب آثار ولایت؛

12. واجب است که محیط به ممکنات باشد تا آنها در مقابل ذات او خاضع و خاشع باشند تا بتواند شئون ولایت خود را نسبت به جمیع آنها ظاهر کند والّا نمی تواند؛

13. واجب است که اوّل مخلوق باشد؛

14. باید خاتم همه اولیا باشد تا ولایت او با ولایت ولیّ ای که بعد از او می آید، نقض نشود؛

15. قدرت او بر تمام ممکنات احاطه داشته باشد؛ زیرا که او مظهر اسم اعظم خداست؛ بلکه مظهر جمیع اسما حسنای الهیّه است و قلب او مکان مشیّت حادثه مخلوقه است و او خازن علم و حکمت و حافظ هفتاد و دو حرف اسم اعظم است؛

16.. ..

این مقام، تنها برای خاتم الانبیا، حضرت رسول الله(ص) و اهل بیت ایشان تا خاتم الاوصیا، حضرت صاحب الزّمان(ع) ثابت است.

کتب معتبر بسیاری درباره ولایت کلّیه حضرت خاتم الانبیا(ص) نگاشته شده که متّکی و مستند به آیات قرآنی و روایات متقن نبیّ اکرم(ص) و حضرات معصومان(ع) بوده و پرده از تمامی این شروط برداشته اند. به دلیل علوّ شأن و جایگاه رفیع این ذوات مقدّس و نورانی، امکان معرفی و توصیف آنان برای ما و کلّیه موجودات به نحو تام و اتم وجود ندارد، جز آنچه که خداوند و حضرات معصومان(ع) خودشان بنا بر مصالحی پرده را کنار زده و وجوهی از چهره تابناک خود را برای خلایق بیان کرده اند.

ولایت کلّیه مطلقه الهی، شامل حضرات معصومان (ائمه دین(ع) و فاطمه زهرا(س)) نیز هست!

شروط اعلام شده، جملگی درباره حضرت رسول الله(ص) بیان شده و محرز است، ایشان صاحب ولایت کلّیه الهی اند؛ چنان که آیات و روایات بسیاری درباره ولایت ایشان، اوصیای ایشان و حضرت فاطمه زهرا(س)، در منابع شیعی و سنّی بیان شده است.

پر واضح است که وقتی، شخصی به عنوان جانشین و نایب و نماینده تامّ الاختیار برای امامت و ولایت بر خلق روزگار انتخاب شده و مأموریّت هدایت و مدیریّت را از جانب آن ولیّ مطلق و تام عهده دار می شود، ضرورتاً می بایست واجد تمامی شرایط و ویژگی های ایشان نیز باشد.

در اینجا، به اختصار برخی از مطالب و مستندات رسیده دراین باره را نقل می کنیم.

در ماجرای نزول آیه تطهیر که خداوند آن را در مقام و منزلت و البتّه «عصمت» اهل بیت(ع) نازل فرمود، می بینیم که رسول الله(ص) در منزل حضرت فاطمه زهرا(س) به زیر عبا رفتند و امام علی(ع)، امام حسن(ع) و امام حسین(ع) و حضرت فاطمه زهرا(س) را نیز به زیر عبا فرا خواندند تا آنکه این آیه نازل شد:

«إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا؛20

همانا خداوند اراده کرده است تا هر گونه رجس21 و آلایش را از شما، خانواده نبوّت دور کند و شما را از هر عیب، پاک و منزّه سازد.»

عصمت به معنی سلب اختیار نیست؛ بلکه به تعبیر مرحوم شیخ مفید(ره)، لطفی از جانب خداوند است که شامل حال مکلّف می شود و او را از وقوع در معصیّت و ترک اطاعت باز می دارد؛ با اینکه آن شخص قادر به انجام آن دو است.22

منشأ عصمت علمی است که خداوند به برگزیدگان خود اعطا می کند؛ کسانی که علاوه بر لیاقت ذاتی، مأمور به انجام امری و تکلیفی در میان مردمند.

عموم مفسّران شیعی و سنّی اتّفاق نظر دارند که مصداق اهل بیت(ع) حضرات علی، فاطمه، حسن و حسینند؛ با این تفاوت که اهل سنّت، زنان پیامبر را هم به این جمع می افزایند.

تفاسیر اهل سنّت، «رجس» را شامل آلودگی هایی، چون گناه، عیب، نجاست، نقص، شرک، شک، عصیان، کثافت، بدی، خباثت و حتّی اذیّت می شناسند.23

امیرالمؤمنین، علی(ع) در خطبه 97 «نهج البلاغه» می فرمایند:

«اُنْظُرُوا اَهْلَ بَیْتَ نَبِّیِکُمْ فَالزَمُوا سَمْتَهُم. ..؛ 24

به اهل بیت پیامبرتان نگاه کنید! از همان سو که آنان گام برمی دارند، گام بردارید و قدم جای قدم آنان بگذارید و (بدانید) که آنها هرگز شما را از جاده هدایت بیرون نمی برند و به پستی و هلاکت نمی کشانند. اگر آنها توقّف کردند، توقّف کنید و اگر قیام کردند، قیام کنید. از آنها سبقت نگیرید که گمراه می شوید و از آنان عقب نمانید که هلاک می شوید.»

حضرت رسول اکرم(ص) پس از قرائت آیه تطهیر فرمودند:

«فَانَا وَ اَهْلُ بَیْتِی مُطَهَّرُونَ مِنَ الذُّنُوبِ؛25

پس من و اهل بیتم از گناه پیراسته ایم.»

صرف نظر از فضایلی که رسول اکرم(ص) در تمام سال های حضور و حیاتشان درباره اهل بیت(ع) فرمودند، حدیث معروف «ثقلین» که مورد وثوق تمامی طوایف و فرق مذهبی است، پرده از همین عصمت برمی دارد. حضرت نبیّ اکرم(ص) در حدیث ثقلین نیز فرمودند:

«اِنِّی تارِکٌ فیکُمُ الثَّقَلَیْنِ کِتابَ اللهِ وَ عِتْرَتی. ..؛26

من شما را ترک می کنم؛ در حالی که در میان شما دو ثقل، دو چیز گرانبها می گذارم، کتاب خدا و عترتم را تا وقتی که به آن دو تمسّک جویید، گمراه نخواهید شد، هیچ گاه این دو از هم جدا نمی شوند تا آنگاه که بر سر حوض (کوثر) بر من وارد گردند.»

روایات فراوانی نیز درباره عصمت حضرت فاطمه زهرا(س) بیان شده است. محدّثان شیعه و سنّی روایت نموده اند:

«اِنَّ اللهَ تَبارَکْ وَ تَعالی یَغْصِبْ لِغَضَبِ فاطِمَۀِ وَ یَرْضی لِرِضاها؛27

همانا خداوند بلند مرتبه با غضب فاطمه غضبناک و با رضایت او خشنود می شود.» در این روایت، رضایت حضرت فاطمه(س) محور خشنودی خداوند و غضب او غضب خداوند خوانده شده است.

پیامبر اکرم(ص)، خاتم الانبیاء، اشرف و افضل و اکمل همه انبیا و اولیا، سیّد و پیشوای آنان است که خداوند، اطاعتش را هم ردیف خود قرار داده و فرموده است:

«یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ أَطِیعُواْ اللّهَ وَأَطِیعُواْ الرَّسُولَ وَ أُوْلِی الأَمْرِ مِنکُمْ؛28

ای کسانی که ایمان آورده اید، اطاعت کنید خدا را و اطاعت کنید رسول و اولی الامر او را.»

برای بر طرف کردن هر شبهه و تردیدی از میان خلایق به صراحت اعلام فرمود که رسول گرامی اش؛ «وَمَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَی، إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَی؛29

هرگز او از روی هوای نفس سخن نمی گوید و هر چه می فرماید جز وحی که بر او نازل شده، نیست.»

بندگان، بلکه جمله ساکنان عوالم را مژده داد که همانا «وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَۀً لِّلْعَالَمِینَ؛30

ما نفرستادیم تو را مگر برای آنکه رحمت باشی، برای تمام عوالم.»

این همه کافی بود تا جمله مؤمنان بدانند که: «النَّبِیُّ أَوْلَی بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنفُسِهِمْ؛31 پیامبر به مؤمنان از خودشان سزاوارتر [و نزدیک تر] است.»

او معصوم از لغزش و نسیان و خطا، رسول گزیده ای بود که منصب ولایت کلّیه را از آن خود داشت تا با امکان تصرّف تمام و از روی رحمت و شفقّت خلق عالم را در مسیر مستقیم هدایت نماید و در آخرین مجال و وقت بودن در میان مردم به صراحت، نایب و ولیّ و وصیّ خودش را اعلام داشت و در پیش چشم خلق مؤمن و به اذن الله معرفی اش نمود:

«مَنْ کُنتُ مُولاهُ فَعلیٌ مُولاه؛32 هر که را من بر او ولایت دارم، پس علی بر او ولایت دارد.»

ولایت اوصیا و خلفای دوازده گانه حضرت خاتم الانبیا(ص) ولایت مطلقه کلّیه است، به دلیل عدم جواز تفکیک؛ زیرا که بر هر صاحب ادراکی واضح و روشن است که خلیفه و جانشین هر کسی حتماً باید بتواند از عهده کارهای آن کسی که سمت جانشینی او را دارد، برآید و الّا جانشینی و نیابت او رأساً غلط و موجب اختلاف و اختلال خواهد بود.33

پی نوشت ها:

1. اقرب الموارد و لغت نامه دهخدا.

2. اصول کافی، ج 4، ص 53؛ بحارالانوار، ج 78، ص 31.

3. مفاتیح الغیب، ج 2، ص 573.

4. کلّیات حدیث قدسی، ص 631، ح 16.

5. سوره بقره (2)، آیه 257.

6. سوره یوسف (12)، آیه 101.

7. سوره شوری (42)، آیه 28.

8. سوره نساء (4)، آیه 119.

9. سوره آل عمران (3)، آیه 28.

10. سوره توبه (9)، آیه 71.

11. سوره بقره (2)، آیه 107.

12. جوادی آملی، عبدالله، زن در آینه جلال و جمال، ص 167.

13. نسفی، عزیزالدّین، الانسان الکامل.

14. این بخش از مطلب از مقاله منتشر شده با عنوان «ساحت ها و اسرار نبوّت و ولایت از منظر امام خمینی(ره)»، نوشته شده توسط آقای حسن سعیدی برگرفته شده که در سایت «راسخون» درج شده است.

15. در سایت مجمع جهانی تقریب مذاهبی اسلامی به آدرس: www.taqrib.inf مقاله ای با عنوان«مفهوم ولایت در عرفان اسلامی» منتشر شده. با تشکّر از نویسنده محترم، نگارنده توجّهی و نگاهی در نگارش این صفحات به آن مقاله داشته است.

16. ولایت کلّیه، علّامه سیّد حسن میرجهانی طباطبایی، ص 11.

17. همان، ص 12.

18. همان، ص 276.

19. همان، ص 29.

20. سوره احزاب (33)، آیه 33.

21. رجس هر چیز پلید اعمّ از گناه و عیب را می گویند. گناه و شک و شرک و عصیان و کثافات را هم شامل رجس می شناسند.

22. شیخ مفید، النکت الاعتقادیه، ص 37.

23. به تفاسیر «حومد، ج 1، ص 3447»، «ابن عجبیه، ج 5، ص 86»، «ابن جزی، ج 1، ص 1546»، «ابن عبدالسّلام، ج 5، ص 39» و. .. مراجعه شود.

24. نهج البلاغه، خ 96.

25. سیوطی، جلال الدیّن، الدرّ المنثور، ج 5، ص 199.

26. پژوهشی در عصمت معصومان(ع)، صص 325 328؛ مسند احمد بن حنبل، ج 4، ص 366.

27. کنز العمال، ج 12، ص 111؛ اسد الغابه، ج 6، ص 224.

28. سوره نساء (4)، آیه 59.

29. سوره نجم (53)، آیات 3 و 4.

30. سوره انبیاء (21)، آیه 107.

31. سوره احزاب (33)، آیه 33.

32. حدیث غدیر.

33. ولایت کلّیه، ص 41.

کلمات کلیدی
خدا  |  خداوند  |  صفت  |  ولایت  |  قرب  |  نبوت  |  نبی  |  من  | 
لینک کوتاه :