سردار شهید منوچهر صالحی از فرماندهان گردان امام محمدباقر (ع) لشکر ویژه 25 کربلا است که در عملیات کربلای 10 به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
خانم صُراحی مهدوی همسر سردار شهید، متولد 1339 کارشناس ارشد تکنولوژی آموزشی و کارمند آموزش و پرورش قائم شهر است.
وقتی با شهید صالحی ازدواج می کردید، میزان سوادتان چقدر بود؟
من دیپلم ناقص بودم و در رشته علوم انسانی درس می خواندم.
ازدواج باعث شده بود که دیپلم نگیرید؟
خیر، وقتی شهید منوچهر به خواستگاری ام می آمد من دیپلم ناقص بودم، آن وقت ها این طور نبود که همه درس بخوانند، البته درس خواندن در آن زمان ها سخت بود، نبودن امکانات آموزشی و نداشتن بضاعت مالی کافی و از طرفی هم دختر بودن کار درس خواندن را برایمان سخت کرده بود.
قبل از انقلاب زیاد به درس خواندن دخترها توجه نمی شد، حالا نگاه نکنید که آمار دختران دانشجو، چند برابر پسرها است، آن وقت ها دخترها در حوزه آموزش زیاد به حساب نمی آمدند.
شهید صالحی میزان سوادشان چقدر بود؟
شهید صالحی دیپلم اقتصاد بود، دیپلمش را در ساری گرفت و در طول مدتی که درس می خواند به خاطر نبود امکانات ایاب و ذهاب، در منزل عمویش سکونت داشت و بیشتر فعالیت های انقلابی اش در ساری صورت گرفت، در ساری بود که با اندیشه های امام و فضای انقلاب آشنا شد.
چه شد که باهم ازدواج کردید؟
مثل همه ازدواج ها آمد به خواستگاری ام و من دیدم شرایطش با من، هم خوانی دارد و قبول کردم.
دارای چه شرایطی بود؟ شغل و مسکن داشت؟
نه! آن وقت ها این ها ارزش و ملاک و معیار نبودند، اولین چیزی که باعث شد من جواب مثبت بدهم، شناختم از خانواده اش و بعد سلامت اخلاقی و دینی اش بود.
خانواده اش را می شناختید؟
بله! پدر شهید صالحی با پدرم دوست بود، مرد متدین و خداترسی بود، بااخلاق و خوش مشرب، برادرم هم شهید منوچهر را می شناخت، وقتی پدر شهید برای منوچهر به خواستگاری ام آمد، برادرم کلی تعریف از شهید کرد، من هیچ شناختی از او نداشتم ولی پدرش را می شناختم، وقتی دیدم پدرم و برادرم او را تأیید می کنند او را به همسری برگزیدم.
پس ملاک و معیار شما اخلاق نیک و دین داری بود؟
بله! کاملاً، یادم نمی آید به چیز دیگری فکر کرده باشم، او یک ماه بعد از ازدواج ما وارد سپاه شد، طول مدت سربازی اش را در جبهه به سر برده بود و وقتی هم به خواستگاری ام آمد روحیه سلحشوری و حماسی در وجودش موج می زد.
چقدر بعد از ازدواج طول کشید تا به جبهه برود؟
تقریباً یک سال از ازدواج مان می گذشت که به جبهه رفت، البته شرایط قائم شهر در آن زمان کمتر از یک شهر جنگی نبود، حضور منافقین در جنگل های قائم شهر او را در بطن حوادث قرار داده بود، چون او تا حدی با جنگل های منطقه آشنایی داشت، به خاطر این که روستایشان «سیدابوصالح» میان جنگل واقع شده بود، از وجودش در جنگ جنگل بهره زیادی بردند.
شما از اینکه پاسدار شده بود و شرایط سخت پاسداری آن وقت را می دیدید، مخالفت نمی کردید؟
اصلاً! یادم نمی آید حتی یکبار هم شده طی 6 سال زندگی مشترکی که با هم داشتیم، من به کارهایش اعتراضی کرده باشم، البته سختی زیاد کشیدم، وقتی آدم ازدواج می کند قرار است به طور مشترک مشکلات زندگی را به دوش بکشند؛ حالا خودتان قضاوت کنید، من چهار فرزند قد و نیم قد داشتم و شهید طی این مدت تمام وقتش را در سپاه و مأموریت هایش می گذراند، آن وقت ها این طور نبود که ساعت دو کار تمام شود، بیشتر وقت آنها در سپاه می گذشت و منزل برای سرکشی می آمدند.
برخوردش با بچه ها چطور بود؟
خیلی بچه هایش را دوست داشت، تو فامیل معروف به بچه دوست بودن بود، بچه ها هم خیلی به او وابسته بودند، همان ساعاتی که در منزل بود به طور واقعی حضور داشت، بار آخر که داشت می رفت، دختر بزرگمان پای او را محکم بغل کرد و گریه می کرد، منوچهر دست های او را از پایش جدا کرد، پسر کوچکمان را به من داد و با بغضی فرو خورده از ما خداحافظی کرد، الان اگر بخواهم او را با پدرهایی که هستند مقایسه کنم، کسی را نمی یابم.
چه توصیه ای به شما داشتند؟
چند چیز از من خواستند که در وصیت نامه اش هم آنها را آورد، این که بچه هایم را مومن و انقلابی تربیت کنم و خیلی دوست داشت بچه هایش به مدارج علمی برسند.
دوست داریم در پایان گفتگو، یک خاطره از شهید داشته باشیم.
خاطرات زیاد هست، وقتی پسردایی ام ـ نادعلی فلاح ـ که اهل روستای افراتخت قائم شهر بود به شهادت رسید، من تا هفتم شهید در منزل دایی ام بودم، او طی این چند روز می آمد به من سر می زد و می رفت، بعد از هفت پسردایی ام به اتفاق هم به منزل آمدیم و من داشتم وسایلم را ردیف می کردم که دیدم شهید منوچهر به داخل اتاق دیگری رفت و با یک قاب عکس به داخل اتاق آمد، عکس خودش بود، دیدم دارد گریه می کند، گفتم: «چی شد منوچهر؟!» گفت: «این قاب عکس را برای روز تشییع جنازه ام آماده کردم، هر وقت شهید شدم آن را به تابوتم وصل کنید.» انگار می دانست شهید می شود، آن روز وقتی اشک هایش را دیدم به دلم آمد که او شهید می شود.
در کجا و در چه تاریخی به شهادت رسید؟
روز 27 اسفند 65 به منطقه رفت و هفتم اردیبهشت 66 در بالای ارتفاعات قشن به شهادت رسید، آن وقت که شهید می شد جزو فرمانده هان گردان امام محمدباقر (ع) بود، پیکر مطهرش تا عملیات نصر 4 که در تاریخ 31 خرداد 66 انجام شد در همان جا ماند و او را با شهدای عملیات نصر 4 در قائم شهر تشییع کردند.
و آخرین جمله...
با یک جمله از وصیت نامه شهید که روح امید را به من می دمد صحبت هایم را پایان می دهم، این جمله را بارها و بارها به طور خصوصی هم به من گفته بود، می گفت: «وظیفه شما از وظیفه ای که به گردن من هست سنگین تر است، شما در روز قیامت اجر و پاداش تان بیشتر از من است.» به او گفتم: «چرا؟» در جوابم گفت: «چون دارید فرزندانم را در راه درست تربیت می کنی.»
جستجو در قاموس نور