71 - کلُّ مَنْ عَلیها فَان وَ یبقَی وَجْهُ رَبِّک ذوالجلالِ والاکرامِ
(318)
ترجمه آیه به نثر: هرکه روی زمین است دستخوش مرگ و فناست و خدای باجلال و عظمت باقی می ماند.
ترجمه آیه به نظم:
هر آنکس که روی زمین پابجاست سرانجام او نیستی و فناست
خداوند با مجد صاحب جلال بود زنده هرگز نیابد زوال
هر که آمد عمارت نو ساخت رفت و منزل به دیگر پرداخت(319)
اگر چند بسیار مانی به جای هم آخر سر آید سینجی سرای (320) «اسدی»
هر که آمد در جهان پرزشور عاقبت می بایدش رفتن به گور
نظیرش ک لِدُوا لِلمَوتِ و اجْمَعُوا لِلْفَناءِ و ابنُوا لِلخراب(321)
کلُّ مُدّةِ فیها الی انتَهاءِ وکلُّ حَی فیها ال فناء (322)
اِنَّک طَرِیدُالمَوتِ الّذی لَا ینجُو مِنهُ هَارِبُهُ(323)
اِنَّ کلُّ شی ءٍ مُدّةً و اجَلاً.(324)
318) سوره الرحمن، آیه 26و 27.319) سعدی شیرازی. گلستان، تصحیح و توضیح غالمحسین یوسفی، چاپ گوته، چاپ اول، تهران، 1368، ه.ش، ص 52.320) دهخدا، علی اکبر، امثال و حکم، پیشین، ج1، ص 156.321) نهج البلاغه، قصار 132، ص 385،«بزائید برای مردن و فراهم کنید برای نابود گشتن وبسازید برای ویران شدن.»322) همان خطبه9، ص91، «هر مدتی از آن سر آمدنی و هر زنده آن مردنی.»323) همان، نامه31، ص 303، «درراهی هستی که یا پایانش آخرت است و شکار مرگی که گریزند. از آن نرهد.»324) همان، خطبه 190، ص 208،«برای هر چیز مدتی است و پایانی.»
جستجو در قاموس نور