جانبازان که در پی اعتلای کلمه حق و دفاع از استقلال و حریّت به دفاع و جانفشانی پرداخته و در این راه عضوی از اعضای بدن خود را در راه خدا تقدیم کرده اند، سزاوار مراقبت و توجه شایسته و ویژه ای هستند و برخورد با آنان باید با ظرافتهای خاص خود انجام گیرد. امام خمینی(ره) در باره پرستاری از این عزیزان می فرمایند: پرستاری از کسانی که در راه اسلام اعضای خودشان را، صحت خودشان را، سلامت خودشان را از دست داده اند، یک خدمت بسیار بزرگ و ارزشمندی است در بارگاه خدای تبارک و تعالی.[1]
جانبازان که شهدای زنده دوران دفاع مقدس هستند، از جهات مختلف سزاوار توجه هستند. برخی از آنان علاوه بر ضایعات جسمی، متحمل صدمات روحی نیز شده اند و در مراقبت از این عزیزان وظیفه یک پرستار، توجه به این صدمات و کمک و مددکاری در راه رفع آن است تا در این راستا روحیه افسرده، اضطراب، گوشه گیری و اجتماع گریزی احتمالی به اعتماد به نفس، امید به زندگی و ایفای نقشی مؤثر و مثبت در جامعه تبدیل گردد. در برخورد با یک جانباز نباید نقش یک فرد دلسوز و متأثر را داشت، زیرا که این کار نه تنها کمکی به او نمی کند بلکه روحیه ضعف و ناتوانی و شایستگی برای ترحم را در وی تقویت کرده و از طرف دیگر حس استقلال و عزت و کرامت نفس را در وی سرکوب می کند. بنابراین باید با همفکری، همدلی و مشاوره با یک جانباز، او را در هموار کردن راهش و توانبخشی جسمی و روحی یاری دهیم.
جستجو در قاموس نور