وهابیت و تاریخچه پیدایش آن

وهابیت با استحاله کردن اسلام، امروزه به سرزمینهای تشنه اعتقادات و افکار اسلامی وارد شده و عقاید و افکار خود را با نام اسلام به اذهان و قلوب تشنه اسلام ناب القا می کند. نفوذ این جریان در میان کشورهای تازه استقلال یافته آسیای میانه جاری و محسوس است. انعکاس سریع اعتقادات وهابی را در آینه اذهان نو مسلمانان باید از کم آگاهی و کم کاریهای شیعیان دانست. اینجاست که باید عزم را جزم کرد و کمر همت بربست تا ضمن شناساندن دشمن به خود و دیگران، آماده ورود به میدان برخورد افکار و عقاید شد و چشمان ظلمت زده سرگشتگان را به نور و روشنایی خورشید حقیقت پیوند زد.

در راستای چنین اهدافی چند تن از دانشجویان بسیجی واحدخواهران دانشگاه امام صادق «علیه السلام » تحقیقاتی درباره وهابیت و شناسایی دقیق آن انجام دادند و ضمن برپایی گردهمایی در این واحد دستاورد این تحقیقات را در اختیار دیگر دانشجویان همسنگر بسیجی نهادند تا در دفاع از تشیع هرچه آماده تر و مسلح تر شوند. چکیده ای از این تحقیقات برای اطلاع خوانندگان گرامی ذکر می شود:

وهابیها که در دو قرن اخیر به رهبری "محمدبن عبدالوهاب بن سلیمان" سرزمین حجاز را تحت نفوذ افکار خود قرار داده اند، در معتقدات تند خود که بیشتر در زمینه توحید است، نه تنها از مخالفان سر سخت شیعه اند بلکه با غالب مسلمانان اهل تسنن نیز شدیدا مخالفند.

"محمدبن عبدالوهاب" در حقیقت مجری افکار و اعتقادات ابن تیمیه - احمدبن عبدالحلیم دمشقی متوفی 728 ه. ق که تقریبا چهار قرن قبل از او می زیسته بود.

محمد بن عبدالوهاب در خلال سالهای 1160 تا 1206 ه.ق با همکاری زمامداران محلی و برانگیختن آتش تعصبهای خشن در میان اقوام بیابانگرد و بدوی حجاز توانست به نام دفاع از توحید و مبارزه با شرک، مخالفان خود را عقب بزند و بر دستگاه حکومت و رهبری سیاسی بطور مستقیم و غیر مستقیم تسلط یابد. در این راه خونهای زیادی از مسلمانان حجاز و غیر حجاز ریخته شد. کشمکشهای پیروان محمدبن عبدالوهاب محدود به محیط حجاز نبود; بلکه در سال 1216 (ده سال پس از مرگ محمدبن عبدالوهاب) پیروان او از طریق بیابانهای حجاز با یک حمله غافلگیرانه به کربلا وارد شدند و با استفاده از تعطیل بودن شهر به مناسبت روز عید غدیر و مسافرت بسیاری از اهالی به نجف برای مراسم غدیر، به تخریب حرم مطهر امام حسین «علیه السلام » و سایر اماکن مقدس شیعه در کربلا پرداختند و در ضمن تمام درهای گرانقیمت و تابلوها و هدایای نفیس و وسایل تزیینی را با خود بردند. آنان حدود پنجاه نفر را در نزدیکی ضریح مطهر و پانصد نفر را در صحن و تعداد زیادی را در شهر کشتند.

در سال 1344 ه.ق فقهای مدینه که در دستگاه حکومت نفوذ داشتند، به انهدام تمام قبور بزرگان اسلام در حجاز فتوا دادند و در روز هشتم شوال این حکم تنفیذ گردید و همه قبور را یکی پس از دیگری بجز قبر مبارک پیامبر اکرم اسلام ویران کردند که آن هم به خاطر ترس از خشم عمومی مسلمین مستثنی شد.

روی هم رفته پیروان این مکتب همانند خود محمدبن عبدالوهاب افرادی خشن و غیر قابل انعطاف و یکدنده و متعصبند و بیش از آنچه بر منطق تکیه کنند، شدت عمل و خشونت به خرج می دهند، و دانسته یا نادانسته مسائل اسلامی را درمبارزه کردن با چند مساله همانند موضوع شفاعت، زیارت قبور و توسل خلاصه کرده اند و عملا مردم را از مباحث مهم اجتماعی اسلام، خصوصا آنچه مربوط به عدالت اجتماعی و محو آثار استعمار و مبارزه منطقی با غلبه روح مادیگری و مکتبهای الحادی است، دور نگه داشته اند; و به همین دلیل در محیط فکری آنها هیچ گونه سخنی از این مسائل مطرح نمی شود و در بی خبری وحشتناکی از مسائل روز به سر می برند.

در هر صورت آنها در مورد مساله شفاعت چنین می گویند: هیچ کس حق ندارد از پیامبر«صلی الله علیه وآله » شفاعت بطلبد و بگوید:"یا محمد اشفع لی عندالله" زیرا خداوند می گوید "و ان المساجد لله فلاتدعوا مع الله احدا"(جن/18)

در رساله کشف الشبهات، نوشته محمدبن عبدالوهاب چنین می خوانیم: "اگر کسی بگوید ما می دانیم خدا به پیامبر«صلی الله علیه وآله » مقام شفاعت بخشیده و به اذن و فرمان او می تواند شفاعت کند، چه مانعی دارد ما آنچه را خدا به او داده از او تقاضا کنیم؟ در پاسخ می گوییم درست است که خدا به او مقام شفاعت داده ولی با این حال نهی کرده است که از او شفاعت بطلبیم! گفته است " فلا تدعوا مع الله احدا" بعلاوه مقام شفاعت منحصر به پیامبر«صلی الله علیه وآله » نیست، فرشتگان و دوستان خدا هم این مقام را دارند آیا می توانیم از آنها نیز درخواست شفاعت کنیم؟ اگر کسی چنین بگوید، پرستش و عبادت بندگان صالح خدا را کرده است.

در رساله "اربع قواعد" سخنی دارد که خلاصه اش این است: رهایی از شرک تنها به شناسایی چهار قاعده ممکن است:

1- کفاری که پیامبر«صلی الله علیه وآله » با آنها نبرد کرد، اقرار داشتند به اینکه خداوند خالق و رازق و تدبیر کننده جهان هستی است "قل من یرزقکم من السماء و الارض... و من یدبر الامر فسیقولون الله"(یونس/ 31); اما این اقرار و اعتراف هرگز آنان را در زمره مسلمانان قرار نداد.

2- آنها می گفتند: توجه ما به بتها و عبادت آنها تنها به خاطر طلب قرب و شفاعت می باشد; "و یقولون هؤلاء شفاءنا عندالله" (یونس/18)

3- پیامبر«صلی الله علیه وآله » تمام کسانی را که عبادت غیر خدا می کردند محکوم ساخت اعم از آنها که فرشتگان و انبیا و صالحان عبادت می کردند یا آنها که اشجار و احجار و خورشید و ماه را می پرستیدند و هیچ گونه تفاوتی در میان آنها قایل نشد.

4- مشرکان زمان ما در مسیر شرک از مشرکان زمان جاهلیت بدترند; زیرا آنها به هنگام آرامش، بتها را عبادت می کردند ولی در شدت و سختی به مقتضای "فاذا رکبوا فی الفلک دعوالله مخلصین له الدین..." (عنکبوت/65) تنها خدا را می خواندند ولی مشرکان زمان ما در آرامش و سختی متوسل به غیر خدا می شوند!

عجیب اینکه وهابیان در نسبت دادن شرک به سایر مسلمانان و کسانی که با عقاید آنان هماهنگی ندارند، اعم از سنی و شیعه به اندازه ای جری و جسورند که خون و مال مسلمانان دیگر را مباح و حلال می شمارند و قتل آنها را بدون چون و چرا جایز می دانند، همانطور که در تاریخ پیدایش وهابیت نیز بارها این مطلب را نشان داده اند... .